Κουβέντα στην «αυλή» μας, με τον ηθοποιό Στέφανο Καλτσή με αφορμή την παράσταση «ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ» στο «ΘΕΑΤΡΟΝ» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος»
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με αυτή την παράσταση;
Είχα παρακολουθήσει δουλειά της σκηνοθέτιδας, Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, στο παρελθόν και είχα ενθουσιαστεί. Μου δημιούργησαν μεγάλο δέος και ζήλο, η ποιότητα και η ακρίβεια που διέπουν τη συγκεκριμένη παραγωγή. Το ίδιο το έργο, ίσως ένα από τα πολυπλοκότερα δημιουργήματα της κλασικής λογοτεχνίας, υπήρξε, επίσης, κίνητρο, καθώς θα μου έδινε (όπως και έγινε) την ευκαιρία να εργαστώ, τόσο σε επίπεδο έρευνας όσο και σε υποκριτικό επίπεδο, πάνω σε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον αντικείμενο.
Ποιο ρόλο ενσαρκώνετε και ποιο συναίσθημα κυριαρχεί μέσα σας, κατά τη διάρκεια της παράστασης;
Ο ρόλος που υποδύομαι στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης είναι ο Γκρανταίρ: πιστός φίλος και ακόλουθος του αρχηγού της Ιουνιανής εξέγερσης, Ανζολρά. Ακόμη, ενσαρκώνω τον λοχαγό του επιθεωρητή Ιαβέρη, στο πρώτο μέρος, έναν από τους μάρτυρες που καταθέτουν στη δίκη του Αράς και αποτελώ μέρος του χορού, ο οποίος παίρνει, ανά σκηνές, ποικίλες μορφές, πλαισιώνοντας δημιουργικά τη δραματουργία. Για μένα, ως μέρος της παράστασης, τα εξέχοντα συναισθήματα, σε ό,τι αφορά στο έργο, είναι δύο: η αγωνία και η συγκίνηση. Από τη στιγμή που ανοίγει η αυλαία, όλα τα κομμάτια της ιστορίας, ακόμη και τα κωμικά, μου φαίνονται να γυρεύουν το δρόμο τους προς την αυτό-εκπλήρωση. Ακολουθούν πορεία ανοδική και παραγωγική, με αλλεπάλληλες κορυφώσεις. Σε ό,τι αφορά την ίδια την παράσταση, ως καλλιτέχνης, δε θα μπορούσα, παρά να νιώθω πληρότητα και ικανοποίηση, αφού καλούμαστε να εφαρμόσουμε όλες τις δεξιότητές μας, που σχετίζονται με την παραστατικότητα —ερμηνεία, τραγούδι, χορός, κινησιολογία κ.ο.κ.
Θα μπορούσαν «ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ» να έχουν μια διαχρονική-συμβουλευτική «επίδραση» στο κοινό;
Το έργο αυτό έχει πολυεπίπεδη, διαχρονική αξία, όπως σημειώνει και ο συγγραφέας, στην εισαγωγή του. Η δική μου ανάγνωση επ’ αυτού είναι πως το συγκεκριμένο διήγημα, δεν αποτελεί μόνο μία ευφυή ιστορία με αντικειμενικό συμβολισμό. Πρόκειται για μία ειλικρινή, προσαγωγική και περισκοπική παρατήρηση του ίδιου του συγγραφέα, ως ανθρώπου, και του κόσμου που τον περιβάλλει. Μία νύξη στον άνθρωπο, για αυτοκριτική, που δεν έχει σκοπό να συνετίσει, αλλά, ΄να καλέσει σε συμπερίληψη και αποδοχή του εαυτού και του περιβάλλοντος.
Τι σημαίνει και τι δηλώνει για εσάς η φράση του Γιάννη Αγιάννη: «Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον για πάντα. Αυτό σας εύχομαι. Όσο κι αν ψάξετε, να ‘στε σίγουροι, δε θα βρείτε τίποτα πολυτιμότερο στη ζωή, από την Αγάπη»;
Ο Ουγκώ, θυμίζει σε εμένα, μέσω του Γιάννη Αγιάννη, κάτι που θεωρώ πως οι άνθρωποι ξεχνάμε συστηματικά: ότι η αγάπη, σε όλες-της τις εκφάνσεις, είναι προϊόν ενδιαφέροντος, φροντίδας, επένδυσης και επιμονής. Είναι προϊόν δουλειάς και πίστης. Είναι, λοιπόν, καίριο, να θυμίζουμε στον εαυτό μας και στους γύρω μας, να καλλιεργούμε την αγάπη και να τη φροντίζουμε με επιμέλεια και ευλάβεια.
Ποιο μήνυμα θα «στέλνατε» σ’ έναν υποψήφιο θεατή της παράστασης;
Θα καλούσα το κοινό μας να αφεθεί, γνήσια, στην πλούσια, γεμάτη υλικά παλέτα της παράστασής μας, η οποία απευθύνεται, κυριολεκτικά, στην πλειονότητα των αισθήσεων και είναι ικανή —όπως μας έχει ήδη επικοινωνηθεί από τους θεατές— να διεγείρει σημαντικά τη σκέψη τόσο των παιδιών όσο και μεγάλων και να προκαλέσει πολλά και γεμάτα συναισθήματα.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο για φέτος; Ποια είναι τα «άμεσα» σχέδιά σας;
Μόλις κάναμε πρεμιέρα, με το «Διαβάστηκε» της Μαργαρίτας Στολίδη, σε σκηνοθεσία Ρίνου Τζάνι —αγαπημένος συνάδελφος και από την ομάδα των «Αθλίων»— στο Red Jasper Cabaret Theater. Βρίσκομαι, ακόμη, σε πρόβες για το «Κονιάκ 0 Αστέρων» του Γιάννη Φασόη, σε σκηνοθεσία του ίδιου, που θα ανέβει στο θέατρο Vault Theatre Plus, τον Απρίλιο. Τέλος, την καλοκαιρινή σεζόν, θα εμφανίζομαι στη συρραφή Medea and other friends I made in Athens του Γιάννη Χονδροκούκη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Τριαντάκη.
Ποια είναι η ατάκα που «λατρέψατε» σ’ αυτό το έργο;
«Είμαι ο λύκος που πιάνει το θήραμά του και είμαι ο σκύλος που βρίσκει τον αφέντη του». Σε αυτές τις λέξεις εντοπίζω, όπως ανέφερα, όλη την αγωνία του συγγραφέα για την εκάστοτε πορεία του ανθρώπου, στη ζωή και στο χρόνο. Το παράδοξο στη δράση και τις αποφάσεις μας, αλλά και την τρυφερότητα με την οποία ο Ουγκώ μας καλεί να παρατηρήσουμε τη διαδικασία του επαναπροσανατολισμού και την αναγέννηση της ελπίδας. Ο λόγος αυτός με κάνει να σκέφτομαι πως, σαν ενήλικες με φωτεινές επιδιώξεις, σαν παιδιά με θερμές αναζητήσεις, ακροβατούμε σε κάθε μας βήμα ανάμεσα σε πολύ σκληρές πραγματικότητες. Να θυμόμαστε, λοιπόν, να μας αγκαλιάζουμε, να μας συγχωρούμε.
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, πατήστε ΕΔΩ
Για τον aylogyros news και τον Παύλο Ανδριά
