Κουβέντα στην «αυλή» μας, συντροφιά με τον ηθοποιό Χρυσοβαλάντη Κωστόπουλο, με αφορμή την συμμετοχή του στην παράσταση «Τι θα πει ο κόσμος;» σε κείμενο και σκηνοθεσία του Σταμάτη Πακάκη στο θέατρο Faust
Ξεκινώντας την κουβέντα μας, θα ήθελα να πάμε μερικά χρόνια πίσω και να σας ρωτήσω, τι ήταν αυτό που σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Ένας συνδυασμός εσωστρέφειας και επιθυμίας συχνών αλλαγών στη ζωή μου. Ήμουν αρκετά εσωστρεφής και είμαι ακόμα, αλλά λιγότερο, οπότε αναζητούσα μία συνθήκη για να επικοινωνώ περισσότερο με τους άλλους μέσα από την ασφάλεια ότι αυτό το κάνει το δραματικό πρόσωπο που υποδύομαι κι όχι εγώ. Επίσης βαριέμαι γρήγορα τα πάντα και τους πάντες, δεν είναι καλό αυτό, το ξέρω και η υποκριτική ήταν ένας καλός τρόπος να μελετάω υποθετικές ζωές που εμπλούτιζαν τη δική μου ρουτίνα.
Τι σας έκανε να συμμετέχετε στην παράσταση «Τι θα πει ο κόσμος;» & ποιος είναι ο ρόλος σας σε αυτή;
Δεν αγαπώ την κωμωδία ιδιαίτερα, αλλά πάντα αποτελεί πρόκληση για εμένα ο διαφορετικός τρόπος που παράγεται το κωμικό σε ένα κείμενο και αργότερα στην σκηνική του παρουσίαση. Ο κωμικός κώδικας ποικίλλει ανάλογα με το είδος της κωμωδίας και αυτή η διαδικασία αποκωδικοποίησης που καταλήγει στο γέλιο του θεατή με γοητεύει πολύ. Ξεκινώ λοιπόν λίγο εγκεφαλικά να δουλεύω με τα κωμικά κείμενα κι όχι χρησιμοποιώντας τεχνικές που μπορεί να είχαν λειτουργήσει παλιότερα. Γι’ αυτό δεν αγαπώ την κωμωδία εύκολα, γιατί με ξεβολεύει. Έτσι συνέβη και με το κείμενο της παράστασής μας. Ο Σταμάτης Πακάκης έχει κάνει μεγάλη έρευνα για να το γράψει και θέλησα να σωματοποιήσω σκηνικά τη δική του κωμική γραφή μέσα από μία πολύ ενδιαφέρουσα διαδρομή για εμένα. Ελπίζω το κοινό να βρει την παράστασή μας εξ΄ ίσου ενδιαφέρουσα. Ο ρόλος μου είναι ο Αντρέας, ένας υποδιευθυντής σε μία βιομηχανία, ευκατάστατος οικονομικά, αλλά με πολλά απωθημένα που προέκυψαν από τον φόβο του για το τι θα πει ο κόσμος. Απωθημένα κι επιθυμίες που τα κρύβει για να φαίνεται ισχυρός και να επιβιώνει κοινωνικά. Ταυτόχρονα όμως, παλεύει ενάντια σε όλα αυτά που τον κάνουν να φαίνεται ισχυρός άντρας τη δεκαετία του 1980, για να ζήσει μια ζωή όπως βαθιά μέσα του θέλει.
Κοινωνική κωμωδία καταστάσεων! Πόσο εύκολα ή δύσκολα πιστεύετε ότι μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος του θεατή, σε μια κοινωνία που έχει «καταδικαστεί» να ακροβατεί ανάμεσα στο ψέμα και την υποκρισία, τα «θέλω» και τα πρέπει» των άλλων;
Ο θεατής είναι μέρος του κοινού. Το κοινό δεν είναι ομοιογενές. Ο καθένας επεξεργάζεται την ίδια στιγμή την παράσταση διαφορετικά και βιώνει διαφορετικά συναισθήματα ή κάνει διαφορετικές σκέψεις. Δεν χειραγωγούμε το κοινό, προσπαθούμε να το πείσουμε να μετακινηθεί λίγο από τις ιδέες και τις αντιλήψεις του για την ζωή και την ανθρώπινη ύπαρξη. Να μπει στα παπούτσια του άλλου. Δεν μπορούμε οι άνθρωποι του θεάτρου να κάνουμε κάτι περισσότερο. Άρα το πόσο εύκολα η δύσκολα θα προσληφθεί και θα λειτουργήσει η παράσταση είναι υποκειμενικό. Πιστεύω όμως, επειδή η υπόθεση του έργου διαδραματίζεται στη δεκαετία του 1980, άρα παρεμβαίνει το φίλτρο της μνήμης που ωραιοποιεί καταστάσεις και αποφορτίζει δυσάρεστες εμπειρίες, αυτό θα επιτρέψει πιο εύκολα να λειτουργήσει το κωμικό στου θεατές μας.
Ταυτίζεται η φιλοσοφία της παράστασης με το σήμερα; Θα μπορούσε αυτή η παράσταση να ήταν μια έκφραση της καθημερινότητάς μας;
Ναι. Το 1980-1990 ένοιαζε και καταπίεζε τον κόσμο για το τι θα πει η γειτονιά, οι συγγενείς, οι συμμαθητές, οι δάσκαλοι και σήμερα αυτή η καταπίεση ασκείται μέσα από τα προφίλ μας στα social media και την προβολή μιας τοξικής θετικότητας μέσα από αυτά, η οποία επιβάλλει την άρνηση ή την ελαχιστοποίηση αρνητικών συναισθημάτων για το ψηφιακό μας προσωπείο, μεγαλώνοντας έτσι το χάσμα από τις πραγματικές συνθήκες ζωής μας και βαθμιαία οδηγώντας μας σε αποξένωση από τον ίδιο μας τον εαυτό. Επίσης η λεκτική επιθετικότητα και φραστική βιαιότητα με τις οποίες καταφέρονται οι χρήστες του διαδικτύου εναντίον οποιασδήποτε μη αρεστής άποψης σε αυτούς είναι σημάδι εξαρτημένου χρήστη από την ψηφιακή αυτή βιαιότητα και του φόβου τους για το τι θα πουν οι followers αν διαφοροποιήσουν τον σχολιασμό τους από αυτούς. Εν κατακλείδι το τι θα πει ο κόσμος έχει σήμερα αντικατασταθεί από το τι θα πουν οι followers.
Ποιο μήνυμα – κάλεσμα, θα «στέλνατε» σ’ έναν υποψήφιο θεατή ώστε να δει την παράσταση;
Έλα, τα πράγματα δεν είναι ποτέ όσο δύσκολα φαίνονται τώρα στη ζωή σου! Δεν συμβαίνει μόνο το ξαφνικό κακό, συμβαίνει και το ξαφνικό καλό!
Σας νοιάζει, «Τι θα πει ο κόσμος;»
Όχι. Θα πάρω τη γνώμη κάποιων δικών μου ανθρώπων για σοβαρά θέματα άλλα στοχευμένα. Εδώ και αρκετά χρόνια δεν με ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος. Παλιότερα με ένοιαζε πολύ αυτό και ήταν αρκετά επώδυνο να καταφέρω να μη με ενδιαφέρει. Τώρα αυτή η ψυχική μου θωράκιση από τη γνώμη του καθενός είναι κάτι που πιστώνω στα επιτεύγματα του εαυτού μου. Ένας λόγος να του λέω «Μπράβο»!
Θα σας δούμε και κάπου αλλού φέτος; Ποια είναι τα «άμεσα» σχέδιά σας;
Από τις 6 Δεκεμβρίου 2024, μέχρι τον Φεβρουάριο του 2025, θα βρίσκομαι κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 20.00 στο θέατρο Αγγέλων Βήμα, στο έργο των Νικήτα Μιχαλκόφ και Ρούσταμ Ιμπρατζίμπεκοφ «Ψεύτης Ήλιος» σε σκηνοθεσία Μαργαρίτας Δαλαμάνγκα. Πρόκειται για τη θεατρική διασκευή της ομώνυμης ταινίας που έχει κερδίσει το όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας το 1994 καθώς και το Μέγα βραβείο στο Φεστιβάλ Καννών. Η συγκεκριμένη διασκευή έχει γίνει από τον Πήτερ Φλάννερυ κι έχει ανέβει παλιότερα στο Λονδίνο. Στη παράσταση κρατάω τον ρόλο του Μίτια.
Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;
Δεν θα κάνω spoiler ατάκας από το έργο αλλά θα σας πω μία ατάκα από τον λατρεμένο μου Νίκο Καζαντζάκη: «Να αγαπάς την ευθύνη, να λες μπορώ εγώ μόνος μου, μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Αν χαθεί εγώ θα φταίω»… κι αν χαθεί… ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ;
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, πατήστε ΕΔΩ
Για τον aylogyros news και τον Παύλο Ανδριά
