Κουβέντα στην «αυλή» μας, συντροφιά με την ηθοποιό Αλεξία Παπαθανασίου, έχοντας ως αφορμή την συμμετοχή της στην παράσταση «Τι θα πει ο κόσμος;» σε κείμενο και σκηνοθεσία του Σταμάτη Πακάκη στο θέατρο Faust.
Ξεκινώντας την κουβέντα μας, θα ήθελα να πάμε μερικά χρόνια πίσω και να σας ρωτήσω, τι ήταν αυτό που σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Με θυμάμαι μικρή, ίσως κάπου στα 3-4 για να το έχω σαν ανάμνηση, να είμαι με τη γιαγιά μου στην Κρήτη, γύρω μας θείες και γειτόνισσες κι εγώ στη μέση να λέω «Όταν ήμουνα μικρή ήμουνα και πονηρή, τώρα που μεγάλωσα άσ’ το καλό μου χάλασα». (γέλια) Πρέπει να ήταν η πρώτη μου παράσταση! Έκτοτε με θυμάμαι να δίνω κι άλλες τέτοιες «παραστάσεις». Ένιωθα γεμάτη να κάνω τους άλλους να γελούν, άλλωστε ποιο παιδί δεν αποζητά την προσοχή; Στη συνέχεια όλο αυτό έγινε τρόπος έκφρασης. Το μυαλό μου ταξίδευε και ονειρευόταν και πάντα ήθελα να ζήσω πολλές ζωές. Γιατί μόνο μία; Με γοήτευε ο τρόπος που μπορεί να σκέφτεται ο κάθε άνθρωπος, τι νιώθει, τι κίνητρο έχει για την κάθε του πράξη. Με θυμάμαι να γράφω ποιήματα, να έχω άπειρες εκδοχές για το «τι θέλει να πει ο ποιητής ή ο συγγραφέας» και να επιχειρηματολογώ για κάθε μια από αυτές. Ξέρω λοιπόν σίγουρα πως δε γεννήθηκα μαθηματικό μυαλό όπως ξέρω σίγουρα ότι γεννήθηκα για να είμαι στη σκηνή. Με φώτα ή χωρίς, με κόσμο ή χωρίς, δεν υπάρχει πιο μαγικό συναίσθημα από αυτό που γεννιέται επί σκηνής.
Τι σας έκανε να συμμετέχετε στην παράσταση «Τι θα πει ο κόσμος;» & ποιος είναι ο ρόλος σας σε αυτή;
Τον Σταμάτη Πακάκη τον γνώρισα το 2018 σαν θεατή σε παράσταση που συμμετείχα και στη συνέχεια ανακάλυψα ότι εκτός από ένα φωτεινό και χαμογελαστό πλάσμα είναι και ένας πολυτάλαντος άνθρωπος που με ό,τι αποφασίζει να καταπιαστεί είναι απόλυτα συνεπής και δημιουργικός, δίνει την ψυχή του και αυτό σίγουρα μπορείτε να το επιβεβαιώσετε βλέποντας την παράσταση. Όταν έκανε λοιπόν ακρόαση για την «Τελενοβέλα» ήθελα σαν τρελή να στείλω βιογραφικό, όμως ο γιος μου ήταν ακόμη μικρός και δεν ήθελα να τον αφήσω. Αργότερα όταν είδα να κάνει ακρόαση για το «Τι θα πει ο κόσμος» ήμουν διστακτική, το άγχος της «μαμάς» δεν είχε φύγει ακόμη. Τελευταία μέρα προθεσμίας, το παίρνω απόφαση και στέλνω βιογραφικό. Αν δεν το διώξεις το άγχος, μόνο του δε θα φύγει, εκεί θα κάθεται να πίνετε μαζί καφέ. (γέλια) Κι έτσι ερχόμαστε στο τώρα, με το ρόλο της αγαπημένης μου Φώφης στα χέρια μου. Η Φώφη λοιπόν, ψάχνει να ξεφύγει από τα δεσμά του «τι θα πει ο κόσμος» που ήθελε να σπουδάσει και να είναι ανεξάρτητη, «τι θα πει ο κόσμος» που είναι ανύπαντρη. Και είναι σωστή, είναι τυπική, δεν κάνει λάθη, μόνο σκοντάφτει, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Σκοντάφτει σε κουρελούδες, σκοντάφτει ενώ περπατάει και κάπως έτσι βρίσκεται ερωτευμένη με τον λάθος άνθρωπο. Και θέλει πολύ να τη ζήσει τη ζωή. Βλέπει τους φίλους της πώς άλλαξαν τις ζωές τους και τους ζηλεύει, θέλει κι εκείνη να βρει τη δύναμη να κάνει την αλλαγή. Θέλει να ζήσει χωρίς να σκέφτεται «τι θα πει ο κόσμος». Πόσο δύσκολο είναι τελικά να ακολουθείς τα συναισθήματά σου; Να στηρίζεις κάθε μέρα το όνειρό σου, να πολεμάς για αυτό που θέλει η ψυχή σου, να βρίσκεις τον εαυτό σου και να εξυπηρετείς τα δικά σου «θέλω»;
Κοινωνική κωμωδία καταστάσεων! Πόσο εύκολα ή δύσκολα πιστεύετε ότι μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος του θεατή, σε μια κοινωνία που έχει «καταδικαστεί» να ακροβατεί ανάμεσα στο ψέμα και την υποκρισία, τα «θέλω» και τα πρέπει» των άλλων;
Σίγουρα θα σκεφτεί και δεύτερη και τρίτη φορά εάν τελικά τον νοιάζει περισσότερο «τι θα πει ο κόσμος» ή τι θα πει ο ίδιος του ο εαυτός. Θεωρώ δεν υπάρχει μεγαλύτερος κριτής από τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο μεγαλύτερός μας φόβος είναι να μην απογοητεύσουμε εμάς τους ίδιους. Τα δικά μας «θέλω και πρέπει». Αυτό το παιδάκι που έχουμε μέσα μας και πάντα ήθελε. Αυτά τα μάτια που γεννήθηκαν με χαμόγελο και όνειρα, χωρίς πρέπει. Αυτά τα μάτια που θέλουμε να τα κοιτάμε περήφανα στον καθρέφτη και να λέμε μπράβο, καλά τα κατάφερες. Μπορούμε άραγε να το πούμε στον εαυτό μας; Δε μας αρκεί όταν μας το λένε μόνο οι άλλοι. Πρέπει εμείς να το πούμε. Άρα τελικά μέσα μας δε μας νοιάζει και τόσο «τι θα πει ο κόσμος». Στο τέλος είσαι εσύ με εσένα.
Ταυτίζεται η φιλοσοφία της παράστασης με το σήμερα;
Καλώς ή κακώς νομίζω δε θα πάψει ποτέ να ταυτίζεται με όλα τα «σήμερα» που θα έρθουν. Η γνώμη του κόσμου και κατ’ επέκταση η αποδοχή είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση. Το θέμα είναι να φιλτράρουμε σωστά τους ανθρώπους και τις καταστάσεις. Να έχουμε πρώτα εμείς άποψη για εμάς και μετά το «ξεσκαρτάρισμα» γίνεται ευκολότερα.
Θα μπορούσε αυτή η παράσταση να ήταν μια έκφραση της καθημερινότητάς μας;
Νομίζω δε θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο εκτός από την καθημερινότητά μας. Είναι άνθρωποι, φίλοι, γνωστοί που σίγουρα όλοι έχουμε έναν από αυτούς στον κύκλο μας.
Ποιο μήνυμα – κάλεσμα, θα «στέλνατε» σ’ έναν υποψήφιο θεατή ώστε να δει την παράσταση;
Μήνυμα-κάλεσμα…θα μπορούσα να πω τους χίλιους λόγους για να δεις θέατρο γενικότερα, αλλά δε θα μας φτάσει ο ιντερνετικός χρόνος! Για την δική μας παράσταση όμως θα σου πω, γλυκέ μας θεατή, εσύ που διαβάζεις τώρα αυτήν την όμορφη κουβέντα, ότι εάν θες να γελάσεις και να αγαπήσεις παραπάνω τον εαυτό σου και τα «θέλω» σου, εάν θες να δεις ανθρώπους σαν κι εσένα να ξεπερνούν τον εαυτό τους, εάν θες να ονειρευτείς με μεγαλύτερη ελευθερία, τότε διάλεξε ποια θα είναι η Τετάρτη που θα ομορφύνει κι άλλο την καθημερινότητά σου.
Σας νοιάζει, «Τι θα πει ο κόσμος;»
Χαίρομαι πολύ που όπως με θυμάμαι από μικρή να δίνω «παραστάσεις» έτσι με θυμάμαι και να μη με νοιάζει «τι θα πει ο κόσμος». Άντε τώρα να είσαι διακοπές στο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά και να μη σε νοιάζει «τι θα πει ο κόσμος». (γέλια) Όποτε άκουγα λοιπόν τη γνωστή φράση, έλεγα στους δικούς μου «Εσύ με ξέρεις; Με εμπιστεύεσαι; Γιατί σε νοιάζει τι θα πουν; Αφού με ξέρεις.» Εκεί τελείωναν όλα, μαζί και η φράση-μαρτύριο για κάθε παιδί και ενήλικα.
Θα σας δούμε και κάπου αλλού φέτος; Ποια είναι τα «άμεσα» σχέδιά σας;
Δε θα με δείτε κάπου αλλού οπότε τρέξτε να με προλάβετε κάθε Τετάρτη στο Faust. (γέλια) Προς το παρόν δεν υπάρχει κάτι άλλο κανονισμένο, υπήρχαν προτεραιότητες και ανάγκες που έπρεπε να καλυφθούν οπότε ο χρόνος που θα αφιέρωνα για περαιτέρω πρόβες έχει μοιραστεί στις υποχρεώσεις που σε προσγειώνουν από τα σύννεφα. Τώρα που μπαίνουμε σε ροή παραστάσεων ελευθερώνεται χρόνος οπότε θα μπορεί να τεθεί υπό συζήτηση ό,τι προταθεί.
Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;
Αχχχ γελάω γιατί εκείνη την ώρα είμαστε σε freeze υπό τις οδηγίες του σκηνοθέτη μας Σταμάτη Πακάκη και προσπαθώ να κρατηθώ να μην γελάσω κάθε φορά. Τον έχω και απέναντί μου τον Σταμάτη και έχουμε πει ότι δε θα κοιταζόμαστε για να μη γελάμε. Δε θα πω ατάκα γιατί θα προδώσω το κείμενο. Θα πω μόνο ότι είναι στο μονόλογο της υπέροχης Κατερίνας Πεφτίτση στο ρόλο της Μάργκαρετ.
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, πατήστε ΕΔΩ
Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά
