Κουβέντα στην «αυλή» μας με τον ποιητή Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίο του «Στους φεγγίτες η έξοδος (σπουδή στο φως σου)», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κυβέρτι
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ήθελα μια ενιαία σύνθεση, σχετικά σύντομη σε έκταση, ώστε να μπορεί να παρουσιαστεί ως δίγλωσση και η οποία να μπορεί να διαβαστεί άνετα, από την αρχή μέχρι το τέλος, σε ένα απόγευμα. Το θέμα του θανάτου που παρουσιάζεται εδώ, με είχε έτσι κι αλλιώς απασχολήσει και σε άλλα μου έργα.
Θυμάστε αν υπήρξε στη σκέψη σας ως παιδί, η ιδέα ν’ ασχοληθείτε με τη συγγραφή;
To πρώτο μου ποίημα γράφτηκε στα δεκάξι μου και με το θράσος του νεοφώτιστου το έδωσα για δημοσίευση στην τοπική εφημερίδα της Λάρισας. Θυμάμαι ακόμα πώς χτυπούσε η καρδιά μου, όταν το είδα δημοσιευμένο, τρεις μέρες μετά. Παρόλα αυτά, δεν είχα κάποιο σχέδιο. Συστηματικά άρχισα να γράφω αργότερα, μετά το 1990.
Δώστε μας το «πλαίσιο» στο οποίο κινείται αυτή η ποιητική σας συλλογή.
Δεν πρόκειται για συλλογή ποιημάτων. Προτιμώ να το παρουσιάζω ως ένα μόνο ποίημα αποτελούμενο από πολλά αριθμημένα, άτιτλα μέρη. Βασικοί άξονες εδώ είναι η ζωή κι ο θάνατος, η αγάπη και η αναζήτηση της γνώσης στα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα του ανθρώπου.
Είναι εύκολο να μας εκθέσετε τα συναισθήματα που νιώσατε τελειώνοντας αυτό σας το έργο;
Ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση και συνεχίζω να νιώθω. Ο κάθε δημιουργός είτε το λέει, είτε όχι, γνωρίζει πότε ήταν εύστοχες οι βολές του και πότε εξοστρακίστηκαν. Είπα: «Αυτό το βιβλίο θέλω να ζήσει περισσότερο από εμένα τον ίδιο, για να μιλάει στους ανθρώπους, όταν εγώ θα έχω πια φύγει».
Είναι το τέλος η αρχή μιας νέας διαδρομής ή αυτή η διαδρομή είναι «αποτύπωμα» των πράξεών μας;
Το «τέλος» δεν είναι οριστικό. Είναι η μετάβαση σε μια άλλη πραγματικότητα. Νομίζω πως δεν είναι εύκολο να βρούμε ένα αληθινό τέλος στη διαδρομή μας. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να ζει για πάντα. Σίγουρα όχι εδώ. Εδώ είναι πεπερασμένος και μικρός. Η ψυχή όμως ταξιδεύει και ζει σε άλλη διάσταση. Αυτό δεν είμαι σε θέση να το αποδείξω. Κανείς δεν μπορεί. Στην ποιητική μου σύνθεση φαίνεται αυτή η αισιόδοξη προοπτική. Από την άλλη όμως, τελείως γήινα κι ανθρώπινα, εκφράζεται ο βαθύς πόνος για την απώλεια όσων γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε. Το χωμάτινο-υλικό κομμάτι μας πονάει.
Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας και κατά πόσο μεταφέρεται στο γραπτό σας λόγο;
Νομίζω πως είμαι αρκετά αισιόδοξος, κι ως άτομο, κι ως δημιουργός. Για παράδειγμα, σ’ αυτό το έργο ο θάνατος περιγράφεται ως πτήση στο φως. Δε μιλάω για τον εγκλωβισμό στο σκοτάδι, για την καταβύθιση στο χώμα.
Σε ποιο στάδιο πιστεύετε ότι βρίσκεται η σχέση του Έλληνα με το βιβλίο;
Ο μέσος Έλληνας γενικά, δε διαβάζει. Από τους λίγους που διαβάζουν, πολύ λιγότεροι αγαπούν την ποίηση. Υποθέτω πως τους πέφτει βαριά και γι’ αυτό την περιφρονούν. Μετά από τόσο ποιητικό πλούτο, μετά τα έργα των μεγάλων ποιητών του 20ου αιώνα, αλλά κι όσων ακολούθησαν, προτιμήσαμε τη φτώχεια της φορητής οθόνης των μέσων κοινωνικής αποχαύνωσης.
Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή στο χώρο του πολιτισμού;
Δε νομίζω πως θα μου ταίριαζε ο ρόλος του νομοθέτη. Δε γνωρίζω κάποιον φίλο ποιητή που ονειρεύεται τέτοιες θέσεις. Πιστεύω πως κι οι άλλοι δημιουργοί, που εκπροσωπούν άλλες μορφές τέχνης, δε ζουν με τέτοια όνειρα. Μάλλον θα είχε ενδιαφέρον να γίνει ο νομοθέτης ποιητής!
Ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε το 1967 στη Λάρισα, όμως ζει με την οικογένειά του μόνιμα στην Κοζάνη, όπου εργάζεται ως καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης. Είναι τακτικό μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Ποιήματά του φιλοξενούνται σε συλλογικούς τόμους και σε διάφορα έντυπα και διαδικτυακά περιοδικά. Κάποια από αυτά απέσπασαν βραβεία και διακρίσεις σε Πανελλήνιους Διαγωνισμούς. Μερικά έχουν μεταφραστεί στην αγγλική, τη γαλλική και την ισπανική γλώσσα. Από τον Νοέμβριο του 2022 συνδιευθύνει το περιοδικό «ΝΟΗΜΑ», τον «Τετραμηνιαίο Πυρήνα Νόησης και Λόγου» που εκδίδεται στη Θεσσαλονίκη. Τον Νοέμβριο του 2022, εκδόθηκε στη Σεβίλλη και κυκλοφόρησε στα ισπανικά από τον εκδοτικό οίκο Padilla Libros το βιβλίο του «Εn mi barro los labios» (Στον πηλό μου τα χείλη), σε μετάφραση του διακεκριμένου ελληνιστή, Jose Antonio Moreno Jurado.
***
Dimitris Papakonstantinou is a Greek poet and a high school teacher born in 1967. He teaches Greek language and literature. He writes poems, short novels and reviews on the work of other poets. Since 1996, ten of his books have been published in Greece, eight poem collections and two short novels. Several of his poems, articles and reviews have been published in esteemed online and printed literary journals, in collective poetry volumes and anthologies. Some of his poems have been distinguished in competitions in Greece and Cyprus, while others have been translated in English, French and Spanish.
Παύλος Ανδριάς για τον aylogyros news
