«Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα της Κάλλης», συντροφιά με την ηθοποιό, συγγραφέα και σκηνοθέτη Άννα Παντζέλη
Η αθωότητα της ψυχής μας, είναι αυτή που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε το ταξίδι της ζωής.
Ένα ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που κάναμε όνειρα, πλάθαμε ιστορίες για το αύριο και γράφαμε τα πάντα στο «Ημερολόγιό» μας και μοιραζόμαστε τα μυστικά μας στο «Λεύκωμά».
Εσείς, είχατε λεύκωμα;
Φυσικά και είχα Λεύκωμα. Όλοι και όλες τις γενιάς μου είχαν και το κρατούσαν σαν κάτι πολύτιμο… Εκεί μέσα, ανάμεσα στις σελίδες του, υπήρχαν οι νεανικοί έρωτες, οι φιλίες τα μυστικά μας όλα…
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ερώτηση;
Γράψτε τη φράση που σας εκφράζει και γιατί… Αυτή η ερώτηση δεν ήταν συχνή στα λευκώματα, αλλά εγώ και η κολλητή μου την είχαμε εντάξει και μετά την ασπάστηκε και όλη η παρέα. Βέβαια κατά καιρούς σε μένα άλλαζε η απάντηση, σε αντίθεση με το σήμερα που σαν μεγάλη έχω χρόνια το ίδιο: «Ο άνθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση» Αντρέ Μπρεσόν.
Πως ήταν το παιδικό σας δωμάτιο;
Μεγάλο, ίσως το πιο μεγάλο του σπιτιού και κοιμόμουν μαζί με τις άλλες μου αδερφές. Σύνολο 4 κορίτσια. Ο αδερφός μου ήταν αλλού.
Ποια περιοδικά διαβάζατε;
Μανίνα και Κατερίνα. Μετά βγήκε και η Σούπερ Κατερίνα με τις αφίσες – Δώρο για το δωμάτιό μας
Ποιο ήταν το επάγγελμα που θέλατε να κάνετε;
Πολύ μικρή που δεν ξεχώριζα καλά το τραγούδι με την υποκριτική ή το χορό έλεγα στην μαμά μου -που της άρεσε πολύ το θέατρο και ο κινηματογράφος και πολλές φορές με έπαιρνε μαζί της- πως θα γίνω Shirley MacLaine ή Έρρικα Μπρόγιερ και Άινα Μάουρερ… Μετά στην έκτη Δημοτικού σε μια έκθεσή με θέμα «τι θα γίνω όταν μεγαλώσω» έγραψα Ηθοποιός. Ήμουν άριστη στις εκθέσεις, την διάβασε ο δάσκαλος σαν καλύτερη και θυμάμαι τα περισσότερα αγόρια γέλασαν. Ο δάσκαλος πάντως μου ευχήθηκε καλή επιτυχία.
Ποια ήταν η πρώτη παράσταση που παίξατε ερασιτεχνικά ή επαγγελματικά;
Φαντάζομαι εννοείτε εκτός από τις σχολικές παραστάσεις. Η πρώτη μου παράσταση και μάλιστα παίζοντας τον ομώνυμο ρόλο, ήταν στα Χανιά στο κινηματοθέατρο «Ολύμπια» στον «Πειρασμό» του Γρηγορίου Ξενόπουλου. Βγήκα στη μεγάλη σκηνή, που έπαιζαν μόνο επαγγελματίες ηθοποιοί όταν ερχόταν περιοδεία, με πάρα πολύ κόσμο κάτω στην πλατεία…. Έτρεμα αλλά ήμουν πολύ καλή σαν Καλλιόπη (Πειρασμός) τουλάχιστον έτσι έλεγαν όλοι (γέλια). Προγραμματισμένες ήταν δυο παραστάσεις αλλά τελικά παίξαμε μία ολόκληρη εβδομάδα. Πήγαμε και περιοδεία στην Κρήτη. Ήμασταν η ερασιτεχνική ομάδα «Αρένα» αλλά με έναν πολυτάλαντο και αξέχαστο άνθρωπο, που είχε έρθει από Αθήνα για να μείνει μόνιμα στα Χανιά, δημιουργό της ομάδας, που πάντα θυμάμαι με αγάπη, και ήταν ο πνευματικός μου πατέρας, ο Γιάννης Κύρου.
Θυμάστε την ημέρα της πρεμιέρας;
Απρίλιος του 1984… Δεν θυμάμαι ακριβή ημερομηνία… Πολλά τα χρόνια
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ταινία στα εφηβικά σας χρόνια; Θα θέλατε να ανήκατε στο casting αυτής, και σε ποιο ρόλο;
Η αγαπημένη μου ταινία ήταν το TOP GUN. Δεν νομίζω να χρειάζεται να απαντήσω σε ποιο ρόλο… KellyMcGillis εννοείται Πασιφανές ακόμα και για όσες δεν σκεφτόταν την υποκριτική τέχνη.
Σινεμά, θέατρο, τηλεόραση… Που θέλατε να είστε πρωταγωνιστής;
Θέλω να παίζω θέατρο. Εκεί αναπνέω, εκεί ανήκω, εκεί υπάρχω όποιο ρόλο κι αν ερμηνεύω… Στο θέατρο είσαι σε κάθε ρόλο πρωταγωνιστής, είτε αντικειμενικά είσαι λόγω ρόλου είτε όχι. Μιλάς, παίζεις, σιωπάς, κοιτάς… και όλοι από την πλατεία καρφώνουν το βλέμμα τους πάνω σου. Στο σινεμά σίγουρα ο ηθοποιός δεν είναι ο πρωταγωνιστής… εκεί είναι ο σκηνοθέτης, αν και ο κινηματογράφος μπορεί να κάνει αθάνατο έναν ηθοποιό… η ταινία μένει για πάντα και με την τεχνολογία και το ίντερνετ σήμερα δίνεις πάντα το παρόν. Αυτή είναι και η διαχρονικότητα του σινεμά. Στην τηλεόραση έχω υπάρξει από ρολάκια μέχρι και τους πρωταγωνιστικούς γυναικείους ρόλους. Ωραία η μικρή οθόνη, κάνει το τηλεοπτικό κοινό να σε νιώθει οικείο πρόσωπο, σου δίνει μεγάλη αναγνωσιμότητα και χρήματα, και ας πούμε ότι μπορείς να δείξεις κάπως τα υποκριτικά σου προσόντα, αλλά μέχρι εκεί. Προσωπικά το καλύτερο που της βρίσκω είναι πως παρασύρει κόσμο να έρθει να σε δει από κοντά στο θέατρο, ακόμα κι αν θα το κάνει από περιέργεια, και να τον κάνεις θεατρόφιλο αν σε χειροκροτήσει.
Τηλεόραση παρακολουθούσατε; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας σίριαλ; Ποιος ρόλος θα σας ταίριαζε «γάντι», σε αυτό;
Βεβαίως και παρακολουθούσα. Μου άρεσαν πολύ «Το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι» «Οι Πανθέοι» και «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται»
Αναμνήσεις ή όνειρα; Σε ποιο από τα δύο υπήρχαν περισσότερες αναφορές;
Νομίζω αναμνήσεις… Άλλωστε η πορεία της ζωής μου κουβαλάει πια περισσότερες αναμνήσεις και λιγότερα όνειρα…
Ποια ευχή κάνατε, πριν πέσετε για ύπνο;
Δεν κάνω ευχή αλλά προσευχή. Λέω το «Πάτερ ημών».
Περιγράψτε μας μια όμορφη ιστορία από τα παιδικά σας χρόνια…
Θυμάμαι ήμουν στον Δημοτικό Κήπο στα Χανιά με την μαμά μου. Είχαμε πάει για παγωτό αλλά περάσαμε πρώτα από τις πάπιες που έχει ακόμα και σήμερα ο κήπος. Είδα έναν κύκνο να έρχεται προς το μέρος μου, εκεί που στεκόμουν στην άκρη της μικρής λιμνούλας, Ήταν τόσο όμορφος, διάβαζα κιόλας εκείνο τον καιρό το βιβλίο της Λόρνα Χιλλ "Ροζαννα" που μιλούσε για μια μπαλαρίνα κλπ… σκύβω, αγκαλιάζω τον κύκνο, πέφτω στο νερό, χτυπάω στον λιθόστρωτο ανάβαθο – βυθό της λιμνούλας. γεμίζω αίματα αλλά για να μην τα ακούσω και από τη μάνα μου, είπα πως αυτός ο κύκνος πρέπει να ήταν κάποτε ασχημόπαπο και έχει περάσει πολλά… Έβαλα και τα θεατρικά μου κλάματα και επέμενα πως έπρεπε να τον αγκαλιάσω και να του δείξω πόσο όμορφος έγινε… Ήταν μια παρωδία της λίμνης των κύκνων σε νέα εκτέλεση και ερμηνεία από μένα… Πάντως μπορεί εκείνη τη μέρα να μην φάγαμε παγωτό αλλά αγκάλιασα έναν όμορφο κατάλευκο κύκνο.
Η Άννα Παντζέλη είναι ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτις γεννημένη στα Χανιά. Έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές παραγωγές του θεάτρου και της τηλεόρασης, αλλά και σε βιντεοταίνιες.
(Για τον aylogyros news & την Καλλιόπη Γραμμένου)
