«Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα της Κάλλης», συντροφιά με την συγγραφέα Αγγελική Μανούσου
Η αθωότητα της ψυχής μας, είναι αυτή που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε το ταξίδι της ζωής.
Ένα ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που κάναμε όνειρα, πλάθαμε ιστορίες για το αύριο και γράφαμε τα πάντα στο «Ημερολόγιό» μας και μοιραζόμαστε τα μυστικά μας στο «Λεύκωμά».
Εσείς, είχατε λεύκωμα;
Θυμάμαι πως κατά καιρούς πολλά από τα κορίτσια της τάξης είχαν λεύκωμα αλλά εγώ δεν είχα φτιάξει δικό μου, προτιμούσα να συμμετέχω μόνο ως αλυσίδα του κύκλου των σκέψεων της παιδικής ηλικίας, όπου μπορούσες να μοιραστείς ενδιαφέροντα και ανησυχίες.
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ερώτηση;
Υπήρχε πληθώρα ερωτήσεων απ’ όσο θυμάμαι, άλλες μου άρεσαν, άλλες όχι. Η αγαπημένη μου ήταν το τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω γιατί κάθε φορά σε κάθε λεύκωμα έγραφα και έναν διαφορετικό λόγο για το επάγγελμα που αγάπησα από μικρή.
Πως ήταν το παιδικό σας δωμάτιο;
Το παιδικό μου δωμάτιο το μοιραζόμουν με τον αδερφό μου. Αυτό σήμαινε μια «αισθητική διχοτόμηση», όπου στη μια πλευρά κυριαρχούσαν αφίσες με αθλητές της καλαθοσφαίρισης και από την άλλη φωτογραφίες με τοπία από το χωριό μου στον Όλυμπο (ήταν η δύναμη που χρειαζόμουν για να ανταπεξέλθω τον δύσκολο χειμώνα, χαχα). Υπήρχε ένα γραφείο μελέτης και μία τεράστια βιβλιοθήκη με πολλά πολλά βιβλία.
Ποια περιοδικά διαβάζατε;
Τι μου θυμίσατε τώρα!!! Το περιοδικό pop corn και το περιοδικό Δίφωνο, όπου και τα δυο είχαν να κάνουν με την μουσική.
Ποιο ήταν το επάγγελμα που θέλατε να κάνετε;
Το επάγγελμα που από μικρή ήθελα να κάνω ήταν το λειτούργημα της νηπιαγωγού. Διττός ο λόγος της επιλογής αυτής: από τη μία γυρίζοντας στον τόπο του «μαρτυρίου» των παιδικών μου χρόνων, θα κατάφερνα κάνοντας ένα είδος «ομοιοπαθητικής» να ξεπεράσω τα άγχη που είχαν φωλιάσει στην ψυχή και από την άλλη θα βοηθούσα τα παιδιά που μπορεί να βιώνουν, όπως κι εγώ είχα βιώσει, δυσκολία στην μετάβαση από το σπίτι στο σχολείο, από την αγκαλιά της μαμάς στην αγκαλιά της νηπιαγωγού. Σε αυτό προστίθεται και η ευχή της γιαγιάς μου της Ζωής που μου έλεγε να γίνω νηπιαγωγός. Εδώ και 13 συναπτά έτη έχω την χαρά να το ασκώ και να προσπαθώ κάθε μέρα που περνά να βελτιώνομαι.
Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που γράψατε;
Το πρώτο βιβλίο μου έχει τον τίτλο “Ένας σφυροκέφαλος με νου και γνώση” και εκδόθηκε το 2014. Αφορά την ιστορία ενός σφυροκέφαλου καρχαρία, ενός μάστορα του βυθού που τον τελευταίο καιρό τα μαστορέματά του δεν αφήνουν ευχαριστημένους τους πελάτες του… Ξεκινά, λοιπόν, ένα ταξίδι αναζήτησης θέλοντας να αποδείξει πως το μυαλό είναι πιο δυνατό από το σώμα. Συναντά πολλά πλάσματα του βυθού ώσπου ο μεγάλος φιλόσοφος Θουκυδίδης θα δώσει την απάντηση και λύση στο πρόβλημά του.
Θυμάστε την πρώτη παρουσίαση βιβλίου σας;
Τη θυμάμαι, ναι. Λίγο πολύ όλα είχαν κανονιστεί από μένα, εννοώ η επιλογή του χώρου (ακριβώς απέναντι από το αρχαίο θέατρο της Λάρισας), οι ομιλητές, η ροή γενικά της όλης παρουσίασης. Πόσο άγχος είχα όταν πήρα το λόγο αλλά και πόση χαρά μου έδωσαν οι φίλοι, οι συνάδελφοι και οι γνωστοί που ήρθαν… θα ξεχωρίσω τον πιο μικρό της παρέας, τον Γιώργο, που εκείνη την χρονιά ήταν μαθητής μου και με πλησίασε προσφέροντας μου το πιο όμορφο λουλούδι για να μου ευχηθεί καλοτάξιδο!
Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;
Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι ο «Άγιος», της Μαρίας Παστουρματζή, βαθιά συγκινητικό, ύμνος στην αγάπη. Στην αγάπη που υπομένει, δεν καυχιέται, δεν συμπεριφέρεται άσχημα, δε σκέφτεται το κακό, όλα τα υπομένει, όλα τα ελπίζει.
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ταινία στα εφηβικά σας χρόνια;
Η αγαπημένη μου ταινία ήταν το Matrix. Και τώρα όταν παίζεται στην τηλεόραση κάθομαι και τη βλέπω.
Σινεμά ή θέατρο;
Θέατρο και πάλι θέατρο. Η «ζωντάνια» του θεάτρου δεν συγκρίνεται με το σινεμά.
Τηλεόραση παρακολουθούσατε; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας σίριαλ;
Παρακολουθούσα τηλεόραση όταν μου το επέτρεπε το διάβασμα. Δύο σειρές είχα ξεχωρίσει από τότε και μέχρι και σήμερα κρατάνε τα σκήπτρα στις προτιμήσεις μου: οι “Απαράδεκτοι” από τις κωμικές σειρές και η “Αίθουσα του θρόνου” από τις δραματικές.
Αναμνήσεις ή όνειρα; Σε ποιο από τα δύο υπήρχαν περισσότερες αναφορές;
Έχω την αίσθηση πως αυτά τα δύο υπήρχαν σε ισορροπία.
Ποια ευχή κάνατε, πριν πέσετε για ύπνο;
Και μικρή αλλά και τώρα μεγάλη αυτό που εύχομαι είναι να γίνεται το θέλημα του Θεού. Προσεύχομαι να μάθω να υπομένω, να συγχωρώ και να αγαπώ.
Περιγράψτε μας μια όμορφη ιστορία από τα παιδικά σας χρόνια… Την έχετε βάλει σε κάποιο βιβλίο σας;
Ίσως η λέξη όμορφη να μην είναι το πρώτο που χαρακτηρίζει την ιστορία αυτή αλλά η ομορφιά είναι υποκειμενική και επειδή καθετί στη ζωή μας είναι ένα μάθημα, μπορούμε να ομορφύνουμε και άρα να καλυτερεύσουμε μέσα από το οτιδήποτε. Μια στιγμή, η μοναδική να καταγραφεί παρακαλώ (χαχα), μαθητικής αδυναμίας (δηλαδή αντιγραφής σε μαθηματικό τεστ με λόξεμα του ματιού προς την διπλανή μου συμμαθήτρια) ήταν η αφορμή ώστε να γραφτεί το 6ο μου παραμύθι (δεν έχει ακόμη εκδοθεί). Η αγωνία του να μην κάνω λάθος μετατράπηκε σε τελειομανία και έτσι οδηγήθηκα στην αδύναμη στιγμή. Μέσα στο παραμύθι όλα αυτά (δηλαδή, το λάθος, το τέλειο και το άγχος) παρουσιάζονται σαν μικρά πλασματάκια που ακολουθούν την ηρωίδα και την βαραίνουν. Καταλύτης της έκβασης της ιστορίας ο δάσκαλος, και της πραγματικής μου αλλά και της φανταστικής…
Ονομάζομαι Αγγελική Μανούσου και από μικρή ονειρεύομαι ένα σπίτι στον Όλυμπο, στους πρόποδες του , εκεί που η αγαπημένη μου γιαγιά έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της και τα καλοκαίρια περπατούσαμε μαζί στις βουνοκορφές και μαγευόμουν από τις ιστορίες της. Σπόρος δικός της θα είναι η ενασχόλησή μου με τη συγγραφή. Δικό της όμως έργο και το πείσμα που με χαρακτηρίζει. Σε ηλικία 5 ετών δήλωσα στη μητέρα μου ότι όταν ξεμπερδέψω με το σχολείο, δε θα επιστρέψω ξανά!
Η δίψα, όμως, για μάθηση και πολύ περισσότερο η επιθυμία μου να μετριάσω το “μαρτύριο” των νηπίων που θα είχαν την ίδια στάση με μένα κατά την είσοδό τους στο σχολείο , με οδήγησαν στην βαθμίδα του Πανεπιστημίου.
Φοίτησα, λοιπόν, στο τμήμα Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης του ΑΠΘ και επέστρεψα στον τόπο καταγωγής μου, τη Λάρισα ως νηπιαγωγός πια, που θέλει αυτά τα μάτια που την κοιτούν εναγωνίως να τα κάνει δικά της. Πολύτιμος αρωγός μου σ’ αυτό το έργο, τα παραμύθια, που πλουτίζουν τη φαντασία και μας δραπετεύουν από την πραγματικότητα. Στην προσωπική μου βιβλιοθήκη διαθέτω 1000 παραμύθια , μα και αυτά μου φαίνονται λιγοστά… Αυτήν την περίοδο παρακολουθώ ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα με αντικείμενο τις Τέχνες στην Εκπαίδευση και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον!
(Για τον aylogyros news & την Καλλιόπη Γραμμένου)
