«Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα της Κάλλης», συντροφιά με την συγγραφέα Χριστίνα Πομόνη
Η αθωότητα της ψυχής μας, είναι αυτή που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε το ταξίδι της ζωής.
Ένα ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που κάναμε όνειρα, πλάθαμε ιστορίες για το αύριο και γράφαμε τα πάντα στο «Ημερολόγιό» μας και μοιραζόμαστε τα μυστικά μας στο «Λεύκωμά».
Εσείς, είχατε λεύκωμα;
Είχα ένα τετράδιο που το έδωσα σε τέσσερα, πέντε άτομα στην δευτέρα Γυμνασίου. Ακόμα το έχω. Δεν ξέρω αν ανταποκρίνεται στον ορισμό «λεύκωμα», αλλά έχω κάποια συγκινητικά λόγια γραμμένα εκεί.
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ερώτηση;
Δεν είχα.
Πως ήταν το παιδικό σας δωμάτιο;
Γεμάτο μπάλες του βόλεϊ επειδή έπαιζα επαγγελματικά, πολλά παιχνίδια, και πολλά εξωσχολικά βιβλία της ηλικίας μου. Ήταν ένα απλό, μπεζ δωμάτιο που με φιλοξενούσε με πολλή αγάπη.
Ποια περιοδικά διαβάζατε;
Στην εφηβεία μου, αγόραζα φανατικά «Ποπ Και Ροκ» και Uncut. Παρόλο που δεν ήξερα ακόμα τόσο καλά Αγγλικά, ήθελα να διαβάζω το Uncut για να μαθαίνω νέες λέξεις και να μπορώ να βρίσκω τους στίχους από αγαπημένα ροκ κομμάτια της Βρετανικής σκηνής. Τότε δεν είχαμε το διαδίκτυο. Ήταν όλα πιο δύσκολα, αλλά η ικανοποίηση ήταν διπλή!
Ποιο ήταν το επάγγελμα που θέλατε να κάνετε;
Ξεκίνησα να ασχοληθώ επαγγελματικά με το βόλεϊ, αλλά τραυματίστηκα σοβαρά στα 17 μου και δεν έδωσα για Γυμναστική Ακαδημία. Στην συνέχεια επέλεξα τα οικονομικά, τα οποία και ασκώ ακόμη και δεν το έχω μετανιώσει. Δεν ήθελα να γίνω συγγραφέας από παιδί, παρόλο που έγραφα συνέχεια, προτάσεις, κείμενα κλπ. Νομίζω ότι ήμουν πολύ μακριά από αυτό που είμαι σήμερα σαν άνθρωπος και δεν είχα την πειθαρχία που απαιτεί η συγγραφή.
Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που γράψατε;
Το πρώτο μου βιβλίο είναι το «Σιωπή Σαν Όρκος», το οποίο κυκλοφόρησε το 2015 από τις Εκδόσεις Μίνωας. Το βιβλίο πραγματεύεται προσωπικές εμπειρίες. Την απουσία, την εγκατάλειψη από τον γονιό, την σημασία της στήριξης της οικογένειας, την πάλη και τη δίψα για τη ζωή. Θα έλεγα ότι είναι αποτέλεσμα απωθημένων, και επομένως αποφάσισα να φτιάξω χαρακτήρες που να μπορούν να αποδώσουν με λόγο και αιτία όσα εγώ δεν είπα όταν έπρεπε, ή είπα λάθος ή σε λάθος ανθρώπους ή σε λάθος στιγμή. Κάπως έτσι το σκέφτομαι.
Θυμάστε την πρώτη παρουσίαση βιβλίου σας;
Με μεγάλη συγκίνηση. Παρόλο που ντρεπόμουν να μιλήσω νιώθοντας όλα τα μάτια επάνω μου, ήταν μία πολύ συγκινητική στιγμή και η αρχή ενός ταξιδιού που από εδώ και πέρα θα έχει ακόμα μεγαλύτερη συνέχεια. Αυτό νιώθω γράφοντας πλέον το τρίτο μου μυθιστόρημα. Ότι από εδώ και πέρα, θέλω μόνο να γράφω. Έχω πια την ωριμότητα να το καταλάβω και να το εφαρμόσω.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;
Μου είναι πολύ δύσκολο να επιλέξω ένα, κυρίως, επειδή στην πορεία των ετών, όλο και κάποιο νέο διαμάντι θα κάνει την εμφάνισή του. Για παράδειγμα, πρόσφατα διάβασα τον «Πότη» του Χάνς Φάλαντα και σίγουρα είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου. Όμως, νομίζω ότι παίζει ρόλο η ηλικία που διαβάζουμε κάτι, ο τρόπος ζωής μας, οι προσλαμβάνουσες που έχουμε, αυτά που νιώθουμε, τί αναζητούμε. Παρόλο που δεν μπορώ ξεκάθαρα να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση, προσανατολίζομαι προς το «Υπόγειο» του Ντοστογιέφσκι. Είναι τρομακτικό πόσα δικά μου πράγματα είδα εκεί μέσα και πόσο με σημάδεψε το βιβλίο αυτό.
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ταινία στα εφηβικά σας χρόνια;
Το Κράμερ εναντίον Κράμερ. Για πολλούς και προσωπικούς λόγους.
Σινεμά ή θέατρο;
Θέατρο. Μου αρέσει το τρίξιμο στο σανίδι, τα βήματα των ηθοποιών που κτυπούν μέσα στο σώμα μου, η καθαρότητα του λόγου, ακόμα και η μυρωδιά του ξύλου και του βελούδου στα καθίσματα. Είναι πιο άμεσο το θέατρο, από κάθε άποψη. Σε βάζει σε μία ατμόσφαιρα μαγική.
Τηλεόραση παρακολουθούσατε; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας σίριαλ;
Δεν έβλεπα τηλεόραση. Δεν προλάβαινα. Έβλεπα όμως πάντοτε στίβο και μουντιάλ.
Αναμνήσεις ή όνειρα; Σε ποιο από τα δύο υπήρχαν περισσότερες αναφορές;
Στην ουσία, το γράψιμο ενός βιβλίου είναι η προσπάθεια του συγγραφέα να μεταφέρει το όνειρό του ή τις αναμνήσεις του στον αναγνώστη μέσω της δημιουργίας μίας ευρύτερης ιστορίας. Μέσα σε αυτό το ευρύτερο πλαίσιο, ασφαλώς συμβαίνουν πράγματα που είναι αμιγώς βιωματικά. Το πρόβλημα δημιουργείται ότι δεν μπορείς να περιγράψεις το όνειρο αυτό με τρόπο που να μην είναι βαρετός ή αδιάφορος ή κουραστικός. Στα βιβλία μου κυριαρχούν τα βιώματα, συνεπώς, θα πω οι αναμνήσεις.
Ποια ευχή κάνατε, πριν πέσετε για ύπνο;
Να ξυπνήσω υγιής. Να ξυπνήσουν οι δικοί μου άνθρωποι υγιείς.
Περιγράψτε μας μια όμορφη ιστορία από τα παιδικά σας χρόνια… Την έχετε βάλει σε κάποιο βιβλίο σας;
Δυστυχώς, τα παιδικά μου χρόνια δεν έχουν ιδιαίτερα όμορφες ιστορίες. Ωστόσο, θα πρέπει κάποια στιγμή να αναφερθώ στη γιαγιά μου που με μεγάλωσε καθώς η μητέρα μου έπρεπε να εργάζεται. Δύσκολα πράγματα για την εποχή εκείνη.
Η Χριστίνα Πομόνη γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε οικονομικά, αλλά αποφάσισε να ασχοληθεί με το μεράκι της, τα βιβλία. Έχει ταξιδέψει σε πολλά μέρη του κόσμου, δεν ζει χωρίς μουσική, λατρεύει τη φωτογραφία, τον αθλητισμό, και τον σκύλο της. Κοιμάται λίγο και σκέφτεται πολύ. Σημείο αναφοράς της είναι πάντοτε η ψυχή. Τα τρία χρόνια παραμονής στην Αμερική έγιναν αφορμή για τη γέννηση του πρώτου της μυθιστορήματος "Σιωπή Σαν Όρκος" που κυκλοφόρησε το 2015 από τις Εκδόσεις Μίνωας. Το 2018 εκδόθηκε το δεύτερο μυθιστόρημά της "Αντέχεις;" (Εκδόσεις Μίνωας), ενώ το 2019 το κοινό επέλεξε το «Αντέχεις;» για την βραχεία λίστα των βραβείων Public στην κατηγορία «Έκπληξη».
(Για τον aylogyros news & την Καλλιόπη Γραμμένου)
