«Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα της Κάλλης», συντροφιά με την συγγραφέα Μαρία Βουζουνεράκη
Η αθωότητα της ψυχής μας, είναι αυτή που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε το ταξίδι της ζωής.
Ένα ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που κάναμε όνειρα, πλάθαμε ιστορίες για το αύριο και γράφαμε τα πάντα στο «Ημερολόγιό» μας και μοιραζόμαστε τα μυστικά μας στο «Λεύκωμά».
Εσείς, είχατε λεύκωμα;
Πόσα χρόνια πίσω με πάτε! Λεύκωμα όπως ακριβώς έμοιαζε αυτό των μαθητικών μας χρόνων, όχι. Το θεωρούσα λίγο (ας μου επιτραπεί η λέξη) ανιαρό. Όμως για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω, δεχόμουν να γράψω σε λευκώματα άλλων συμμαθητριών μου! Όσο περίεργο και αν ακουστεί, εγώ είχα ένα μπλε κλασσικό τετράδιο από εκείνα με την ετικέτα και μετέφερα τις σκέψεις μου σε αυτό.
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ερώτηση;
Τι είναι φιλία;
Πως ήταν το παιδικό σας δωμάτιο;
Αν και έχω αρκετή διαφορά ηλικίας από τους δύο μεγαλύτερους αδελφούς μου και στην ουσία μεγάλωσα μόνη μου, δεν είχα παιδικό δωμάτιο. Ένα απλό δωμάτιο ήταν σε σπίτι σε χωριό, που το κοσμούσαν οικογενειακές φωτογραφίες κατά κύριο λόγο. Κατά καιρούς μπορεί να έσκιζα αφίσες από περιοδικά και να τις στερέωνα πάνω από το κρεββάτι μου αλλά δεν θυμάμαι να έμεναν πολύ εκεί!
Ποια περιοδικά διαβάζατε;
Στα Γυμνασιακά μου χρόνια και όχι τόσο στο Δημοτικό, θυμάμαι την “Κατερίνα” και την “Σούπερ Κατερίνα” αντίστοιχα, όπως και τη Μανίνα.
Ποιο ήταν το επάγγελμα που θέλατε να κάνετε;
Αν σας πω ότι δεν είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου; Ήθελα σίγουρα κάτι που θα βοηθούσε τους ανθρώπους, εκτός φυσικά από το επάγγελμα του γιατρού! Στην πορεία κατάλαβα πως με έκανε χαρούμενη η επαφή μου με τον κόσμο γενικότερα. Κάπως έτσι κατέληξα, από διαφορετικό μετερίζι πάντα, να προσπαθώ να βοηθάω τους ανθρώπους μέσα από τη δουλειά μου! Τα τελευταία χρόνια, πριν εγκαταλείψω για λόγους υγείας τον εργασιακό βίο, ήμουν στο τμήμα εξυπηρέτησης πελατών γνωστής εταιρίας ταχυμεταφορών.
Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που γράψατε;
Το πρώτο μου βιβλίο που εκδόθηκε το 2017 από την Άνεμος εκδοτική, αφορά στην ποιητική συλλογή με τίτλο “ Η νύχτα στα μάτια των δειλών”. Ακολούθησε το 2019 το πρώτο μου μυθιστόρημα με τίτλο “ Πάμε μια βόλτα;” από τον ίδιο εκδοτικό οίκο.
Θυμάστε την πρώτη παρουσίαση βιβλίου σας;
Αν την θυμάμαι; πολύ καλά! Δεν είχα ιδέα πως είναι να παρουσιάζεις στο κοινό ένα δικό σου βιβλίο, να βγάζεις τις σκέψεις και την ψυχή σου σε κοινή θέα. Άγχος, πολύ άγχος αυτό θυμάμαι. Λειτουργούσα τελείως μηχανικά λες και παρακολουθούσα την παρουσίαση βιβλίου κάποιου άλλου! Τρομερή εμπειρία αν και πιστεύω πως σε κάθε παρουσίαση ενός νέου πνευματικού παιδιού σου, όσα και αν έχεις στο ενεργητικό σου, νιώθεις ακριβώς το ίδιο άγχος, όπως την πρώτη φορά.
Ποια είναι τα άμεσα σχέδια σας; Υπάρχει κάτι που περιμένουμε από εσάς;
Ναι υπάρχει! Κάτι έχω στα σκαριά αν και με παιδεύει και το παιδεύω πολύ. Αυτό γιατί η περίοδος η οποία διανύουμε με έχει αποσυντονίσει και έχει θολώσει τη σκέψη μου. Όμως πιστεύω πως εντός του 2021 θα έχω τη χαρά να το ολοκληρώσω.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;
Δύσκολη ερώτηση και φοβάμαι μην αδικήσω κανέναν! Διαβάζω αρκετά, ανέκαθεν διάβαζα και ολοκληρώνω πάντα καθετί που ξεκινώ. Όμως με κερδίζουν σαν αναγνώστρια τα βιβλία που μου γεννούν εικόνες, που με ταξιδεύουν, Τα κλείνω για λίγο και σκέφτομαι την υπόθεση. Αν αυτή φέρει το χαμόγελο στα χείλη μου τότε το βιβλίο συγκαταλέγεται αυτόματα στα αγαπημένα. Δεν στέκομαι σε κριτικές σχετικά με αυτό και κατά κύριο λόγο διαβάζω Έλληνες συγγραφείς και ποιητές, παλιούς και νέους. Έτσι δεν θα αναφερθώ σε συγκεκριμένους τίτλους!
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ταινία στα εφηβικά σας χρόνια;
Υπάρχει μια ταινία που με έχει σημαδέψει! Αυτή είναι “Ο κύκλος των χαμένων ποιητών”. Θυμάμαι πως ήταν η πρώτη φορά που έκλαιγα κατά τη διάρκεια της και πως στο τέλος ένα ολόκληρο σινεμά (μεταφορικά πάντα) κάπου εκεί στην Πατησίων, είχε σηκωθεί όρθιο και χειροκροτούσε. Όμως με γοήτευε πάντα ο Ελληνικός κινηματογράφος και οι κλασσικές ελληνικές ταινίες που προβάλλονται μέχρι σήμερα από την τηλεόραση και όχι μόνο.
Σινεμά ή θέατρο;
Και τα δύο! Το καθένα έχει διαφορετική μαγεία και κάτι διαφορετικό να σου δώσει αντίστοιχα.
Τηλεόραση παρακολουθούσατε; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας σίριαλ;
Είμαι παιδί της ΕΡΤ και της ΥΕΝΕΔ, τις θυμάστε άραγε στη μορφή που είχαν τότε που είχαμε μόνο δύο κανάλια; Για να είμαι ειλικρινείς, δεν θυμάμαι σίριαλ τουλάχιστον στα παιδικά μου χρόνια. Θυμάμαι όμως κάπου στο Λύκειο όταν φοιτούσα, πως δεν έχανα τα “Χτυποκάρδια στο Μπεβερλι Χιλς (Beverly Hills). Νομίζω πως κανένας έφηβος της εποχής εκείνης ειδικά θηλυκού γένους, δεν έχανε επεισόδιο.
Αναμνήσεις ή όνειρα; Σε ποιο από τα δύο υπήρχαν περισσότερες αναφορές;
Και στα δύο! Είμαι στη φάση της ζωής μου εκείνη που τα θεωρώ εξίσου σημαντικά. Δεν θα πάψω να ονειρεύομαι μα αισθάνομαι τυχερή για τις αναμνήσεις μου κάθε φορά που κοιτάζω πίσω.
Ποια ευχή κάνατε, πριν πέσετε για ύπνο;
Να ξυπνήσω το επόμενο πρωί! Όπως αυτό και αν μεταφράζεται.
Περιγράψτε μας μια όμορφη ιστορία από τα παιδικά σας χρόνια… Την έχετε βάλει σε κάποιο βιβλίο σας;
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν γεμάτα ανατροπές και όχι πάντα ευχάριστες. Θα σας διηγηθώ μια μικρή ιστορία που δεν έχω βάλει στο μυθιστόρημα μου, αυτούσια τουλάχιστον. Στο χωριό που μεγάλωσα, είχαμε αρκετά ζώα στην οικογένεια. Έτσι συνηθιζόταν. Από γίδες, κότες, γουρουνάκια και κουνέλια μέχρι ένα άλογο. Εγώ είχα επιλέξει ένα γατί, δεν θυμάμαι που το βρήκα όμως η παρουσία του έκανε τη μάνα μου να φωνάζει κάθε φορά που το έβλεπε αφού δεν ήταν στις επιλογές της. Δεν ήταν ένα συνηθισμένο γατί! Εκτός από την όμορφη εξωτερική του εμφάνιση είχε και άλλες δεξιότητες που δεν έχω συναντήσει μέχρι και σήμερα. Παράλληλα είχε ιδιαίτερες διατροφικές προτιμήσεις αλλά ήταν εντυπωσιακό με τι λαχτάρα έτρωγε γλυκά και έπινε coca cola! Είχε και προτιμήσεις σχετικά με τον ύπνο! Θυμάμαι πως κάθε βράδυ, όταν όλοι έπεφταν να κοιμηθούν, του άνοιγα την πόρτα και κοιμόταν μαζί μου στο ίδιο κρεββάτι! Η μάνα μου λοιπόν απορούσε για το τρίχωμα που έβρισκε στα σεντόνια μου κάθε φορά, έτσι ένα πρωί πριν προλάβω να κάνω οτιδήποτε, το βρήκε στα σκεπάσματα μου και το κυνήγησε με το σκουπόξυλο. Το καημένο από την τρομάρα του έκανε καιρό να ξανάρθει. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως για το περιστατικό δεν έφταιγε η “επιλεκτική” αγάπη της μάνας μου για τα ζώα αλλά η αγάπη της στην απόλυτη καθαριότητα και πως την ενοχλούσε το τρίχωμα της γάτας στα σεντόνια μου. Κάθε φορά που φέρνω αυτή τη σκηνή στο μυαλό μου, γελάω και κλαίω ταυτόχρονα.
Μαρία Βουζουνεράκη: Γεννήθηκα στην Ιεράπετρα της Κρήτης. Έκανα τα πρώτα μου βήματα σε ένα μικρό, όμορφο ορεινό χωριό με το ίδιο ακριβώς όνομα, το Ορεινό, που στέκει στη μνήμη μου και στην καρδιά μου σαν το χωριό με την άγρια φύση και τους αυθεντικούς ανθρώπους.
Η πρώτη μου επαφή με τον γραπτό λόγο, ήρθε στα εννιά μου χρόνια. Με θυμάμαι με ένα χαρτί και ένα μολύβι, να προσπαθώ ν’ αποτυπώσω αυτά που οι άνθρωποι δεν τολμούν να ξεστομίσουν. Μεγάλωσα και αρνούμαι να κατέβω από το συννεφάκι μου, εκείνο που μου επιτρέπει να ονειρεύομαι και να πιστεύω πως οι άνθρωποι δεν έχουν πάψει να αγαπούν.
Τα τελευταία χρόνια ο λόγος μου εκφράζεται παράλληλα και μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα και ποικίλες γνωστές ιστοσελίδες. Ανήσυχο πνεύμα όπως είμαι δε σταμάτησα ποτέ να ονειρεύομαι και να σχεδιάζω.
Το πρώτο μου βήμα στην πεζογραφία έγινε με το μυθιστόρημα «Πάμε μια βόλτα;» από την Άνεμος εκδοτική το 2019.
Παράλληλα, έχω στο ενεργητικό μου την ποιητική συλλογή με τίτλο «Η νύχτα στα μάτια των δειλών» η οποία εκδόθηκε το 2017 από την Άνεμος εκδοτική επίσης.
Για τον aylogyrosnews & την Καλλιόπη Γραμμένου
