«Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα της Κάλλης», συντροφιά με την Εύη Γίτσα
Η αθωότητα της ψυχής μας, είναι αυτή που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε το ταξίδι της ζωής.
Ένα ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που κάναμε όνειρα, πλάθαμε ιστορίες για το αύριο και γράφαμε τα πάντα στο «Ημερολόγιό» μας και μοιραζόμαστε τα μυστικά μας στο «Λεύκωμά».
Εσείς, είχατε λεύκωμα;
Όπως όλα τα μικρά κορίτσια και οι έφηβες της εποχής είχα και εγώ το ροζ διακριτικό με διάφορα (ροζ) σχήματα… λεύκωμα μου. Ήταν κομβικό σημείο φιλίας το να συμπληρώνεις το λεύκωμα της φίλης ή της συμμαθήτριας σου και αντίστροφα εκείνες να συμπληρώνουν το δικό σου! Ήταν μια μυστική συμφωνία… και ένας τρόπος να ειπωθούν πράγματα που ίσως δεν μπορούσες να πεις.
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ερώτηση;
Μου άρεσαν οι ερωτήσεις που ξεκινούσαν με τη φράση το αγαπημένο σου… χρώμα, τραγούδι, φαγητό! Μπορούσες ξεφυλλίζοντας ένα λεύκωμα να γνωρίσεις τους άλλους καλύτερα και να διαπιστώσεις πόσα κοινά στοιχεία έχεις μαζί τους. Θεωρώ το λεύκωμα, από τις πιο γλυκές αναμνήσεις της εποχής των 90s.
Πως ήταν το παιδικό σας δωμάτιο;
Το δωμάτιο μου ήταν αποκλειστικά δικό μου, καθότι μοναχοπαίδι. Ήταν φωτεινό, σε τόνους γήινους, με μια τεράστια βιβλιοθήκη και πολλά πολλά βιβλία, με ένα μεγάλο σχεδόν διπλό γραφείο, πόρτα γεμάτη αφίσες και λίγα παιχνίδια κυρίως επιτραπέζια σε μια γωνιά, καθώς μου άρεσε να παίζω με παρέα… είχα βαρεθεί τη μοναξιά!
Ποια περιοδικά διαβάζατε;
Τα νεανικά περιοδικά που κυκλοφορούσαν μπορώ να πω ότι δε μου άρεσαν και πολύ για αυτό και δεν ήμουν τακτική αναγνώστρια. Πιο πολύ διάβαζα κόμικς πχ Μίκυ Μάους, Αστερίξ και Ποπάϋ. Ένα φανταστικό περιοδικό που μου άρεσε με ιστορίες, παιχνίδια και γνώσεις ήταν και τα Σαΐνια!
Ποιο ήταν το επάγγελμα που θέλατε να κάνετε;
Από μικρή μου άρεσε να γράφω ιστορίες και μετά να σκέφτομαι πώς θα μπορούσα να τις παρουσιάσω στο κοινό μου... οικογένεια, φίλες και στα ξαδέρφια μου. Μου άρεσε πολύ το Θέατρο της Δευτέρας και εμπνεόμουν από εκεί! Επειδή όμως δε γνώριζα να υπάρχει τέτοιο επάγγελμα τότε… ήθελα να γίνω δασκάλα και να ετοιμάζω γιορτές με τους μαθητές μου.
Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που γράψατε;
Το πρώτο βιβλίο κυκλοφόρησε το 2013 και έχει τίτλο το «Όνειρο του μικρού έλατου». Πρόκειται για ένα θεατρικό εργάκι που είχα γράψει το 2004 για τους μαθητές μου, για τη χριστουγεννιάτικη παράσταση του σχολείου μας. Με παρότρυνση συναδέλφων, αποφάσισα να κάνω αυτή την προσπάθεια και το Έλατο έγινε παραμύθι!
Θυμάστε την πρώτη παρουσίαση βιβλίου σας;
Φυσικά! Νομίζω κανείς δε μπορεί να ξεχάσει αυτό το μοναδικό γεγονός, όταν επικοινωνείς με το κοινό το αναγνωστικό, στη δική μου περίπτωση, με τα παιδιά. Το όνειρο του μικρού έλατου ζωντάνεψε με τη βοήθεια μικρών χορευτριών με τη συνοδεία έργων κλασσικής μουσικής, μια μουσικοχορευτική παράσταση που ενθουσίασε μεγάλους και μικρούς, με κεντρικό πάντα πυρήνα την αφήγηση του παραμυθιού. Ήταν κάτι που δεν ξεχνώ ούτε εγώ αλλά ούτε και τα παιδιά.
Ποια είναι τα άμεσα σχέδια σας; Υπάρχει κάτι που περιμένουμε από εσάς;
Τον Σεπτέμβρη του 2020 κυκλοφόρησε το έμμετρο παραμύθι μου «Ο βάτραχος και ο θυμός», από τις εκδόσεις 24γράμματα, σε εικονογράφηση Κατερίνας Κατσούρα. Δυστυχώς, οι συνθήκες που βιώνουμε δεν μας άφησαν να χαρούμε με τα παιδιά την παρουσίαση και το παιχνίδι με το συγκεκριμένο παραμύθι. Για αρχή λοιπόν, ελπίζω να καταφέρουμε να γνωρίσει ο βάτραχος όλα τα παιδιά και να τον βοηθήσουν να διώξει το θυμό μακριά. Ένα ακόμη σχέδιο που δρομολογούμε για τις αρχές του καλοκαιριού, είναι η έκδοση ενός παραμυθιού που γράψαμε με το μουσικό Γιάννη Μπάγιο και αγγίζει τον ευαίσθητο χώρο της μουσικής, σε εικονογράφηση πάντα Κατερίνας Κατσούρα.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο
Έχω πολλά αγαπημένα βιβλία. Το πρώτο παιδικό βιβλίο που με συγκίνησε ήταν τα «Ψηλά Βουνά’ του Ζ. Παπαντωνίου. Το βιβλίο που με καθόρισε ως δασκάλα ήταν το «Εμένα με νοιάζει» της αγαπημένης Γαλάτειας Σουρέλη. Αγαπημένος μου συγγραφέας όμως είναι ο παππούς Αλέξανδρος (Παπαδιαμάντης).
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ταινία στα εφηβικά σας χρόνια;
Αγαπημένη ταινία ήταν «Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών». Συγκλονιστικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς και μια άλλη προσέγγιση της εκπαίδευσης. Μια ταινία που στιγμάτισε τη γενιά μου και υπήρξε για πολύ καιρό σημείο αναφοράς στις εφηβικές συζητήσεις.
Σινεμά ή θέατρο;
Σ’ αυτή την ερώτηση δε θα μπορέσω να είμαι αντικειμενική, καθώς είμαι μέλος του «Πανελλήνιου Δικτύου Για το Θέατρο στην Εκπαίδευση», έχω ασχοληθεί ερασιτεχνικά με το θέατρο αλλά και με προγράμματα στο ΕΚΠΑ Θεατρικής αγωγής. Καταλαβαίνετε πως επιλέγω το θέατρο για τον απλό λόγο της άμεσης συνάντησης του ηθοποιού με τον θεατή. Το θεωρούσα και εξακολουθώ να το θεωρώ ύψιστη μορφή Τέχνης.
Τηλεόραση παρακολουθούσατε; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας σίριαλ;
Όταν ήμουν μικρή, δεν έχανα επεισόδιο από το «Μικρό Σπίτι Στο Λιβάδι» (ούτε τώρα, όταν παίζει επαναλήψεις ). Μεγάλη εντύπωση, επίσης μου έκανε η «Λωξάντρα» και έτσι άρχισα να διαβάζω και το βιβλίο και να με συγκινεί το πως μια ιστορία γίνεται έργο… και έπειτα κόλλησα με το Θέατρο της Δευτέρας. Κάπως, έτσι ανακαλύπτεις γιατί αγάπησες το Θέατρο!
Αναμνήσεις ή όνειρα; Σε ποιο από τα δύο υπήρχαν περισσότερες αναφορές;
Τα όνειρα είναι όμορφα μα οι αναμνήσεις είναι εκείνες που στηρίζουν τη ζωή σου. Το να ονειρεύεσαι σου δίνει σίγουρα μια ώθηση, μια ελπίδα, μα καθώς μεγαλώνει ο άνθρωπος οι μνήμες είναι εκείνες που τον συντροφεύουν. Επέστρεφε… αγαπημένη αίσθησις γράφει ο Καβάφης και ο καθένας μας νιώθει και κατανοεί την επιστροφή με το δικό του τρόπο.
Ποια ευχή κάνατε, πριν πέσετε για ύπνο;
Μια ευχή, προσευχή γιατί η ευχή απευθύνεται κάπου, Προς… Μια ευχή να καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε με ηρεμία και αισιοδοξία ότι μας επιφυλάσσει η ζωή.
Περιγράψτε μας μια όμορφη ιστορία από τα παιδικά σας χρόνια… Την έχετε βάλει σε κάποιο βιβλίο σας;
Μια όμορφη στιγμή που θέλω να υπάρχει στα παραμύθια μου και ειδικά στο «Σαν το παραμύθι της γιαγιάς» είναι εκείνη η αίσθηση, όταν τα καλοκαιρινά βράδια στην αυλή του σπιτιού μαζευόμαστε όλα τα παιδιά για να ακούσουμε ένα παραμύθι από τη γιαγιά μου. Σταματούσε το καθετί, η κάθε σκέψη, αυτιά και μάτια ήταν δοσμένα στη ροή του παραμυθιού και στην αγωνία, αν θα τα καταφέρουν οι ήρωες. Αυτή την αίσθηση της αφήγησης, της ζεστασιάς μιας καλοκαιρινής μέρας θα ήθελα να νιώθουν και οι αναγνώστες μου!
Η Εύη Γίτσα μεγάλωσε και ζει στη Λάρισα. Είναι εκπαιδευτικός και διδάσκει σε δημόσια σχολεία τα τελευταία 18 χρόνια. Ασχολείται με την παιδική λογοτεχνία σε ερευνητικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο συγγραφής. Τίτλοι βιβλίων της είναι:
Το όνειρο του μικρού έλατου( εκδ. Καμπύλη)
The dream o the little fir-tree( εκδ.Καμπύλη)
Η Ανασεμιώ οι φίλοι της (εκδ. Καμπύλη)
Σαν το παραμύθι της γιαγιάς ( εκδ. Οσελότος)
Ο βάτραχος και ο θυμός.( εκδ. 24 γράμματα)
Παράλληλα έχει αποσπάσει βραβεία και διακρίσεις σε πανελλήνιους και διεθνείς διαγωνισμούς ποίησης, με τελευταία τη βράβευση της ποιητικής συλλογής της με τίτλο Επί της στροφής στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης του 2018 από την International art Academy.
Είναι κάτοχος του πιστοποιητικού επιμόρφωσης στην Ειδική αγωγή από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου και κάτοχος πιστοποιητικού επιμόρφωσης στη Δημιουργική Γραφή και τη Θεατρική Αγωγή από το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Τον τελευταίο χρόνο παρακολουθεί το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών στο Τμήμα Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου.
Είναι μητέρα τριών αγοριών.
(Για τον aylogyros news & την Καλλιόπη Γραμμένου)
