«Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα της Κάλλης», συντροφιά με τη συγγραφέα Θάλεια Ψαρρά.
Η αθωότητα της ψυχής μας, είναι αυτή που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε το ταξίδι της ζωής.
Ένα ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που κάναμε όνειρα, πλάθαμε ιστορίες για το αύριο και γράφαμε τα πάντα στο «Ημερολόγιό» μας και μοιραζόμαστε τα μυστικά μας στο «Λεύκωμά».
Εσείς, είχατε λεύκωμα;
Ναι, φυσικά! Ανήκω κι εγώ στη γενιά που είχε ακόμη την τύχη αυτής της τρυφερής συνήθειας μεταξύ φίλων, η οποία έγινε μια πολύ συγκινητική ανάμνηση.
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ερώτηση;
Δεν μπορώ να θυμηθώ ποια ήταν τότε η ερώτηση που μου άρεσε περισσότερο, όμως επιστρέφοντας σε εκείνες τις μνήμες, μου φαίνεται υπέροχη η ερώτηση «Τί θα γίνεις όταν μεγαλώσεις» ή «Πως θα ήθελες να είσαι σε δέκα χρόνια από τώρα;»... Η αφέλεια και η άγνοια κινδύνου που υπήρχε ανάμεσα στις απαντήσεις, φανερώνουν μια ξεγνοιασιά η οποία πλέον μας λείπει τόσο πολύ...
Πως ήταν το παιδικό σας δωμάτιο;
Είχε μια ροζ ταπετσαρία και μια ανάλογη κουρτίνα που για να είμαι ειλικρινής δεν μου άρεσαν ποτέ... είχε όμως πάντα και πολλά πολλά βιβλία τα οποία στα μάτια μου έκλεβαν την παράσταση από οποιοδήποτε άλλο διακοσμητικό στοιχείο.
Ποια περιοδικά διαβάζατε;
Είμαι η γενιά που μεγάλωσε με Κατερίνα και Σούπερ Κατερίνα, όμως μέχρι αρκετά μεγάλη, θυμάμαι πως διάβασα μετά αφοσίωσης και τα περιοδικά με τις κλασσικές ιστορίες της Disney.
Ποιο ήταν το επάγγελμα που θέλατε να κάνετε;
Τα τρία επικρατέστερα που υπήρχαν στο μυαλό μου, ήταν φυσικοθεραπεύτρια, ψυχολόγος και συγγραφέας διαφημιστικών σποτ. Μου άρεσε πάντα η αίσθηση και της προσφοράς, αλλά και της δημιουργίας. Παρόλο που τη συγγραφή λοιπόν δεν την κάνω σαν επάγγελμα αλλά είναι η διέξοδός μου, νομίζω πως βρήκα μέσα από αυτό, τον τρόπο να εκπληρώσω εν μέρει τις παιδικές μου επιθυμίες.
Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που γράψατε;
Ένα βιβλίο το οποίο δεν εκδόθηκε ποτέ και παραμένει ακόμη στο συρτάρι μου... Και εδώ που τα λέμε, δικαίως γιατί εκεί είναι η θέση του! Θα του χρωστώ πάντα ωστόσο, την όρεξη και το πείσμα μου για να προσπαθήσω περισσότερο και να εξελιχθώ.
Θυμάστε την πρώτη παρουσίαση βιβλίου σας;
Ασφαλώς! Θεσσαλονίκη, Public και δίπλα μου η Λένα Μαντά, να μιλάει για «Τα λαβωμένα σ’ αγαπώ» και να διασκεδάζει με το άγχος και το τρακ μου. Αξέχαστη στιγμή!
Ποια είναι τα άμεσα σχέδια σας; Υπάρχει κάτι που περιμένουμε από εσάς;
Έχω ήδη ξεκινήσει να ετοιμάζω το επόμενο βιβλίο, και θέλω να πιστεύω πως αυτή τη φορά θα είμαι πιο συνεπής και δεν θα αργήσετε τόσο να έχετε νέα μου, όπως έγινε με το μεγάλο διάστημα που μεσολάβησε από «Τα λαβωμένα σ’ αγαπώ» έως το «Δικαίωμά μου».
Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;
Είναι τραγικά δύσκολο νομίζω να απαντηθεί αυτή η ερώτηση με την αναφορά ενός και μόνο βιβλίου. Από τα αγαπημένα μου λοιπόν, είναι «Ο μικρός πρίγκιπας» και «Οι μικρές κυρίες» που είναι δύο βιβλία που με διαμόρφωσαν κατά την παιδική μου ηλικία, και έπειτα θα έλεγα το «Εκατό χρόνια μοναξιά» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, το «Κουρδιστό πουλί» του Χαρούκι Μουρακάμι , το «Λίγη Ζωή» της Χάνια Γιαναγκιχάρα το οποίο νομίζω θα ζει για καιρό μέσα μου, και φυσικά, πολλά πολλά βιβλία σύγχρονων ελλήνων συγγραφέων.
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ταινία στα εφηβικά σας χρόνια;
Χωρίς να σκεφτώ καν δεύτερη φορά, μου έρχεται στο μυαλό η ταινία του Ρομπέρτο Μπενίνι «Η ζωή είναι ωραία». Την είδα πρώτη φορά όταν ήμουν δεκατεσσάρων, και συγκαταλέγεται μέχρι σήμερα στις αγαπημένες μου!
Σινεμά ή θέατρο;
Επίσης δύσκολη ερώτηση. Το καθένα από τα δύο έχει άλλη μαγεία, άλλη γλύκα, σε ταξιδεύει με έναν διαφορετικό τρόπο. Αν έπρεπε ωστόσο οπωσδήποτε να διαλέξω, θα έλεγα θέατρο. Με κερδίζει περισσότερο η μαγεία του ατόφιου και της ψυχής που καταθέτει σε συνεχόμενη βάση ο ηθοποιός, παρουσία του κοινού. Είναι ένα μοίρασμα συναισθημάτων πιο άμεσο, που στο σινεμά δεν υπάρχει.
Τηλεόραση παρακολουθούσατε; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας σίριαλ;
Ούτε παρακολουθούσα, ούτε παρακολουθώ πολύ τηλεόραση. Αν έβλεπα κάτι, αυτό ίσως ήταν κάποια μεταφορά ενός λογοτεχνικού βιβλίου που στα νεανικά μου χρόνια γινόταν συχνά και μάλιστα χωρίς να αλλοιώνεται καθόλου η πλοκή. Θα θυμάμαι πάντα π.χ το «Η αγάπη άργησε μια μέρα» της Λιλής Ζωγράφου σε σκηνοθεσία Κώστα Κουτσομύτη. Ήταν συγκλονιστικό από κάθε άποψη!
Αναμνήσεις ή όνειρα; Σε ποιο από τα δύο υπήρχαν περισσότερες αναφορές;
Η φιλοσοφία μου είναι να χαμογελώ, να μαθαίνω από τις αναμνήσεις και να συνεχίζω, να προχωρώ και να δυναμώνω για χάρη των ονείρων. Οπότε είναι μοιρασμένα ισόποσα. Χωρίς το ένα, το άλλο δεν έχει ούτε την ίδια δύναμη, ούτε την ίδια ένταση.
Ποια ευχή κάνατε, πριν πέσετε για ύπνο;
Την κοινότυπη, την τόσο κλισέ, μα και τόσο απαραίτητη ευχή της υγείας... Έχουν συμβεί και συμβαίνουν καθημερινά τόσα πολλά, που ειλικρινά αυτό που εύχομαι κάθε βράδυ και για εμένα αλλά και για όλο τον κόσμο, είναι να έχουμε υγεία και δύναμη για να μπορούμε να τα αντιμετωπίζουμε!
Περιγράψτε μας μια όμορφη ιστορία από τα παιδικά σας χρόνια… Την έχετε βάλει σε κάποιο βιβλίο σας;
Τα καλοκαίρια μου σε έναν παράδεισο στη Χαλκιδική που βρίσκεται στην άκρη του δεύτερου ποδιού. Εκεί όσο ήμουν παιδί κάναμε διακοπές κάθε χρόνο με τους γονείς μου για ένα μήνα. Κάθε φορά συναντούσαμε τους ίδιους ανθρώπους, έπαιζα με τα ίδια παιδιά, στον ίδιο παράδεισο. Ήταν ένα ραντεβού το οποίο είχαμε μόνιμα κλεισμένο και μας χάριζε χαμόγελα ανυπομονησίας και ευτυχίας, όποια στιγμή κατά τη διάρκεια της υπόλοιπης χρονιάς και αν το φέρναμε στο μυαλό μας. Με κάποια από αυτά τα παιδιά είμαστε ακόμη φίλοι, με κάποια άλλα έχουμε χαθεί, το βέβαιο όμως είναι, πως τα έχω όλα στην καρδιά μου σαν σημείο αναφοράς της αθωότητας και της ξεγνοιασιάς μου. Κάθε ανάμνηση μαζί τους είναι και μια ξεχωριστή και τρυφερή ιστορία, που όχι, δεν έχει μπεί μέχρι στιγμής σε κάποιο βιβλίο, αλλά σίγουρα θα γίνει στο μέλλον.
Η ΘΑΛΕΙΑ ΨΑΡΡΑ γεννήθηκε το 1983 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει μόνιμα. Σπούδασε μάρκετινγκ και διοίκηση επιχειρήσεων, και μιλά αγγλικά και βουλγαρικά. Σχεδόν αμέσως μετά τις σπουδές της, προσελήφθη στο τμήμα εξαγωγών μεγάλης εταιρείας χάλυβα, στην οποία εργάσθηκε για δεκατέσσερα χρόνια. Αιώνια ορκισμένη ονειροπόλα, όταν αισθάνθηκε πως ήρθε η στιγμή ν’ αναζητήσει κάτι να τη γεμίζει περισσότερο, αποφάσισε ν’ απαρνηθεί τη σταθερότητα προκειμένου να το διεκδικήσει. Σήμερα εργάζεται σε μια πολυεθνική εταιρεία διακίνησης και αξιοποίησης ανακυκλώσιμων ειδών και αισθάνεται δικαιωμένη για το τόλμημά της σε μια τόσο δύσκολη περίοδο. Μεγάλη της αγάπη ήταν πάντοτε τα βιβλία και όνειρό της να καταφέρει κάποτε να ζήσει αυτό το «ταξίδι» από τη θέση του οδηγού. Πρώτη και αναγνωριστική πτήση σε αυτό ήταν το μυθιστόρημά της ΤΑ ΛΑΒΩΜΕΝΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ. Το ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΟΥ είναι η δεύτερη διαδρομή της, και η συγγραφέας ανυπομονεί να συνεχίσει να εξερευνά τα μονοπάτια εκείνα της φαντασίας, που χαρίζουν στην ψυχή την ευκαιρία να δραπετεύει.
(Για τον aylogyros news & την Καλλιόπη Γραμμένου)
