«Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα της Κάλλης», συντροφιά με την συγγραφέα Βίκυ Μωραγιάννη
Η αθωότητα της ψυχής μας, είναι αυτή που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε το ταξίδι της ζωής.
Ένα ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που κάναμε όνειρα, πλάθαμε ιστορίες για το αύριο και γράφαμε τα πάντα στο «Ημερολόγιό» μας και μοιραζόμαστε τα μυστικά μας στο «Λεύκωμά».
Εσείς, είχατε λεύκωμα;
Θυμάμαι να έχω καινούργιο λεύκωμα σε κάθε σχολική χρονιά αλλά δυστυχώς δεν έχει διασωθεί κανένα.
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ερώτηση;
«Πώς σε περιγράφουν οι φίλοι σου». Νομίζω ότι από μικρή αρεσκόμουν στο να βάζω τους άλλους με το ζόρι να κάνουν ενδοσκόπηση.
Πώς ήταν το παιδικό σας δωμάτιο;
Μέχρι τα εννιά μου χρόνια έμενα μαζί με τον μεσαίο αδερφό μου σε ένα δωμάτιο που είχε στο κέντρο ένα τεράστιο ξύλινο μπαούλο γεμάτο παιχνίδια. Όταν γεννήθηκε και ο μικρός μας αδερφός, τα αγόρια έμειναν μαζί κι εγώ μέχρι την εφηβεία μου, μετακόμισα σ’ ένα μικροσκοπικό δωμάτιο, μ’ ένα παράθυρο που έβλεπε σε φωταγωγό και τα πάντα ήταν μωβ και γεμάτα πεταλούδες. Μπορεί να ήταν μικρό, αλλά εγώ το λάτρευα.
Ποια περιοδικά διαβάζατε;
Ήμουν φανατική της Σούπερ Κατερίνας και το δωμάτιό μου ήταν γεμάτο από τις αφίσες που είχε δώρο σε κάθε τεύχος.
Ποιο ήταν το επάγγελμα που θέλατε να κάνετε;
Από πολύ μικρή ήθελα να γίνω εισαγγελέας. Το επάγγελμα της καθηγήτριας ξένων γλωσσών προέκυψε πολύ αργότερα, λίγο πριν τις Πανελλαδικές, όταν μυρίστηκα ότι μάλλον δεν θα κατάφερνα να μπω στη Νομική.
Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που γράψατε;
Το πρώτο μου βιβλίο που κυκλοφόρησε, δεν γράφτηκε με τη μορφή ενός βιβλίου. Ήταν ένα δώρο του συζύγου μου, ο οποίος συγκέντρωσε τις καλύτερες από τις ιστορίες που δημοσίευα στο blog μου με τίτλο «Η Αλίκη στη Χώρα των Μεγάλων» και τις προώθησε στον εκδοτικό χωρίς καν να με ρωτήσει!
Θυμάστε την πρώτη παρουσίαση βιβλίου σας;
Δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ήταν Απρίλιος του 2016, στο Αίτιον στην Ακρόπολη, είχε μαζευτεί όλο μου το σόι και όλοι μου οι φίλοι, εγώ είχα μόλις μάθει ότι είμαι έγκυος στην κόρη μου, κι ενώ δεν σκόπευα ακόμη να το ανακοινώσω σε κανέναν, όλος ο κόσμος το κατάλαβε όταν αρνήθηκα να πιώ την σαμπάνια που με κερνούσε το μαγαζί. Κανονικά δεν θα αρνιόμουν ποτέ μια σαμπάνια!
Ποια είναι τα άμεσα σχέδια σας; Υπάρχει κάτι που περιμένουμε από εσάς;
Ξεκίνησα πολύ πρόσφατα να φροντίζω μια παλιά μου ιδέα που νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πάρει μορφή. Ελπίζω να προλάβω να βγει το 2022.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;
Δύσκολη ερώτηση και κάθε φορά που μου την κάνουν απαντώ κάτι διαφορετικό. Τώρα είμαι ακόμα υπό την επήρεια του «Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες» της Ντέλια Όουενς, αλλά όσο διαβάζω στη «Σκιά του Ανέμου» του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν, πιστεύω ότι σύντομα θα υπάρχει καινούργια πρώτη θέση στην καρδιά μου.
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ταινία στα εφηβικά σας χρόνια;
Στην εφηβεία αγαπούσα πολύ τα θρίλερ κι έτσι ακόμα θυμάμαι πόσο είχα λατρέψει την «Έκτη Αίσθηση» του Σιάμαλαν. Ταυτόχρονα όμως, είχα συγκλονιστεί και από τον «Τιτανικό» του Κάμερον.
Σινεμά ή θέατρο;
Έχω πάθος και με τα δύο, αδύνατο να διαλέξω. Επειδή όμως το θέατρο περνάει στις φλέβες μου, τρυπώνει στην ψυχή μου και με εξουθενώνει κάθε φορά που πηγαίνω, όσο μεγαλώνω, συνειδητά διαλέγω πιο συχνά το σινεμά ως μια πιο ανάλαφρη μορφή ψυχαγωγίας. Σαν δημιουργός, θέλω να γράψω και για τα δύο, δεν έχω ιδέα ποιο θα έρθει πρώτο.
Τηλεόραση παρακολουθούσατε; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας σίριαλ;
Μέχρι τα 21 μου χρόνια ήμουν φανατική της τηλεόρασης. Μετά την έκλεισα και δεν την άνοιξα ποτέ ξανά, αν εξαιρέσουμε ότι καμιά φορά μπορεί να παρακολουθήσω κινούμενα σχέδια μαζί με τα παιδιά μου. «Τα Εγκλήματα» του Λευτέρη Παπαπέτρου ήταν και είναι ακόμα η αγαπημένη μου σειρά.
Αναμνήσεις ή όνειρα; Σε ποιο από τα δύο υπήρχαν περισσότερες αναφορές;
Ήταν πολύ έντονα και τα δύο όταν ήμουν μικρή. Καθώς μεγάλωνα οι αναμνήσεις άρχισαν να ξεθωριάζουν κι έχουν μείνει τα όνειρα, αλλά κι αυτά είναι λίγα πια, τα περισσότερα έχουν ήδη γίνει πραγματικότητα.
Ποια ευχή κάνατε, πριν πέσετε για ύπνο;
Θυμάμαι ότι είχα πολύ έντονη πίστη στα θεία όταν ήμουν παιδί. Παρακαλούσα διαρκώς να είναι όλοι καλά στην οικογένειά μου. Προφανώς προαισθανόμουν ότι δεν θα είναι πάντα αυτονόητο.
Περιγράψτε μας μια όμορφη ιστορία από τα παιδικά σας χρόνια… Την έχετε βάλει σε κάποιο βιβλίο σας;
Μεγάλωσα στην Κόρινθο, δίπλα στην παραλία, παίζοντας όλη μέρα στις αλάνες, επομένως η κάθε μου μέρα ήταν και μια καινούργια ιστορία. Ξεκίνησα να γράφω στο Wattpad μια ιστορία μυστηρίου εμπνευσμένη από τα παιδικά μου χρόνια, αλλά δεν την τελείωσα ποτέ. Είναι για μια γριά κυρία που έμενε μόνη της σε ένα μισογκρεμισμένο σπίτι και όλα τα παιδιά τρέμαμε να περάσουμε από εκείνο το σημείο. Δεν θα αποκαλύψω πώς τελειώνει, γιατί ίσως την γράψω κάποτε ολόκληρη.
Η Βίκυ Μωραγιάννη γεννήθηκε το 1981. Μεγάλωσε στην Αθήνα και έχει ζήσει στο εξωτερικό, διαμένοντας στο Παρίσι και στην Κωνσταντινούπολη.
Σπούδασε Γαλλική Γλώσσα και Φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και Ιστορία Λογοτεχνίας και Θεάτρου στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης στο Παρίσι με ειδίκευση στη Λογοτεχνία και το Θέατρο του 18ου αιώνα. Έχει πάθος με το διάβασμα, το θέατρο, τον κινηματογράφο και τη μαγειρική. Έχει διδάξει γαλλικά και αγγλικά για περισσότερα από 15 χρόνια, έχει ασχοληθεί με μεταφράσεις ιστοσελίδων, με το διαδικτυακό μάρκετινγκ, αλλά και με την ανάλυση και προώθηση κινηματογραφικού περιεχομένου.
Το 2016 κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Η Αλίκη στη Χώρα των Μεγάλων», από τις εκδόσεις iWrite, μια συλλογή αυτοτελών ιστοριών προερχόμενων από το ομότιτλο blog που διατηρεί από το 2012, ενώ το 2017 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της με τίτλο «Παρίσι στον Κύβο» από τις εκδόσεις BELL. Τον Ιανουάριο του 2021, βραβεύτηκε με το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών για το διήγημα «Βεραμάν».
Τα τελευταία χρόνια ζει στο Χαλάνδρι με τον σύζυγο και τα δύο παιδιά της.
Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί της:
https://www.facebook.com/profile.php?id=673136204
https://www.instagram.com/vikaelam/
https://www.goodreads.com/author/show/16844223._
(Για τον aylogyros news & την Καλλιόπη Γραμμένου)
