Η συγγραφέας Δήμητρα Παπαναστασοπούλου, γράφει στη γραφομηχανή για τον «ΚΩΔΙΚΟΣ ’21: Η επόμενη ημέρα»
Από την «ελευθερία» της καθημερινότητας στην «αιχμαλωσία» της ζωής μας, λόγω του COVID -19. Πόσο σας επηρέασε αυτή η αλλαγή;
Η καθημερινότητα εξακολούθησε τους κανονικούς της ρυθμούς με πολλή μελέτη, διάβασμα και γράψιμο, αλλά η έλλειψη των αγαπημένων προσώπων και η αδυναμία να ταξιδέψω ήταν γερά χτυπήματα. Ο κίνδυνος μας έκανε όλους, πιστεύω, να βάλουμε άλλες προτεραιότητες. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μου δόθηκε το δώρο του γραψίματος, και μέσα από αυτό, ο κόσμος που κάθε φορά δημιουργώ λειτουργεί σαν αόρατη ασπίδα στα όποια προβλήματα.
Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πως λειτουργήσατε και τι ήταν αυτό που σας έλειψε περισσότερο;
Προσπάθησα, και τα κατάφερα εν πολλοίς, να μείνω ψύχραιμη και να αφοσιωθώ στα διαβάσματα και τα γραψίματά μου. Όπως είπα και πιο πάνω, η γραφή λειτουργεί λυτρωτικά και σαν ασπίδα. Μου έλειψαν, και εξακολουθούν να μου λείπουν, η επαφή όλων των αγαπημένων μου προσώπων, καθώς και τα ταξίδια, μακρινά και κοντινά- το βάλσαμο της ψυχής μου, το δυναμωτικό μου.
Υπήρχαν στιγμές θυμού ή περισυλλογής;
Μόνο περισυλλογής.
Αν σας ζητούσαμε να γράψετε μια ιστορία που βιώσατε μέσα σ’ αυτή την «καραντίνα», ποια θα ήταν αυτή;
Συνάντησα φόβο και αδιαφορία στο φέρσιμο των αγνώστων με τους οποίους χρειάστηκε να «διασταυρώσω» τα λιγοστά βήματά μου. Με προβλημάτισαν εξ ίσου και τα δύο αυτά συναισθήματα, οι αντιδράσεις που «γέννησαν», γιατί μπορούν εύκολα να αγγίξουν τα άκρα. Αν έγραφα, θα περιλάμβανα και τα δύο.
Ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα στέλνατε σ’ όλους εκείνους που οι συνθήκες τους απαγορεύουν να κάνουν πράξη τα «θέλω» τους;
Να τα επαναπροσδιορίσουν, αλλά να μην τα λησμονήσουν. Οι δυσκολίες της ζωής πολλές φορές υψώνουν τείχη, γκρεμίζουν όνειρα. Αν αφεθούν, μπορεί να χάσουν μέχρι και τον ίδιο τους τον εαυτό. Ας ατσαλώσουν, λοιπόν, τον εαυτό τους, ας προετοιμαστούν καταλλήλως, ας υποχωρήσουν για λίγο, και μόλις τα πράγματα αλλάξουν, να περάσουν στη δράση.
Αν σας ζητούσαμε να βάζατε έναν τίτλο στη χρονιά που έφυγε, ποιος θα ήταν αυτός;
Απομόνωση.
Οι τέχνες, έπεσαν «θύμα» αυτής της καραντίνας ή πιστεύετε πως μέσα από αυτή θα βγουν πιο δυνατές;
Οι τέχνες και τα γράμματα γίνονται πάντα «θύματα» της κάθε συμφοράς. Είναι ευαίσθητες, αγγίζουν την καρδιά και την ψυχή, κι επομένως οι άνθρωποι με την πρώτη δυσκολία τις ξεχνούν. Έχει συμβεί άπειρες φορές, και, φυσικά, συνέβη και τώρα. Όμως, ναι, πιστεύω ότι είναι συνηθισμένες στις δυσκολίες, μαθημένες στα «δύσκολα» και το παρελθόν έχει δείξει ότι όσο μεγαλύτερη ήταν η δυσκολία, όσο δυσχερέστερη η «γέννα», το «παιδί» γεννιόταν πιο δυνατό, πιο ανθεκτικό. Πιστεύω ότι οι δημιουργοί όλων των τεχνών θα μας χαρίσουν σπάνια διαμάντια, όταν η πανδημία μας αποχαιρετίσει.
Τι ήταν για εσάς το 1821, τι κοινά θα μπορούσε να είχε με το 2021 και πως φαντάζεστε την επόμενη μέρα;
Οι συγκυρίες μας βρίσκουν και τώρα απέναντι στους Τούρκους. Διακόσια χρόνια από εκείνον τον αγώνα που δεν πίστεψε κανείς «μεγάλος», η Ελλάδα παλεύει ακόμη με εκείνον τον βάρβαρο κατακτητή που άλωσε τα εδάφη της, αφήνοντας ανέγγιχτη την ψυχή της, τη γλώσσα και τη θρησκεία της. Και τώρα εδάφη θέλει να πατήσει, και τώρα το χρώμα του χρήματος ενδιαφέρει. Τι ποιο κοινό να σκεφτώ; Το μόνο που επιθυμώ είναι να αντιδράσουμε όπως οι πρόγονοί μας, με πίστη και αγάπη γι’ αυτόν τον τόπο, και να μη χαρίσουμε ούτε έναν κόκκο άμμου. Προσωπικά, το 1821 το βλέπω σαν εφαλτήριο για νέες φωτεινές κατακτήσεις. Η Ελλάδα είχε μείνει στο σκοτάδι για τέσσερις αιώνες, μακριά από τον Διαφωτισμό, αλλά τα βουνά της ήταν γεμάτα «ανένταχτους», η θάλασσά μας γεμάτη πειρατές που κατέστρεφαν το θαλάσσιο τουρκικό εμπόριο. Είμαι φύση αισιόδοξη, επομένως, βλέπω ήλιο και γαλάζιο ουρανό μπροστά, βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων, βλέπω ψηλά, μες στους αιθέρες, το Ερέχθειο των Πουλιών, βλέπω τα όνειρα να παίρνουν εκδίκηση, και να σπέρνουν γενεές στους αιώνες των αιώνων!» για να τελειώσω με την ύψιστη των τεχνών, την ποίηση, μέσα από το Προφητικό του Οδ. Ελύτη.
Παύλος Ανδριάς
by aylogyrosnews
