Η συγγραφέας Μαρία Γαβριελάτου, γράφει στη γραφομηχανή για τον «ΚΩΔΙΚΟΣ ’21: Η επόμενη ημέρα»…
Από την «ελευθερία» της καθημερινότητας στην «αιχμαλωσία» της ζωής μας, λόγω του COVID -19. Πόσο σας επηρέασε αυτή η αλλαγή;
Με επηρέασε στο ψυχολογικό κομμάτι γιατί μου δημιούργησε μια ανασφάλεια για το τι θα γίνει αύριο που θα πάει αυτή η κατάσταση και φυσικά η στέρηση της επαφής με τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πως λειτουργήσατε και τι ήταν αυτό που σας έλειψε περισσότερο;
Προσπαθούσα να απασχολήσω το μυαλό μου δημιουργικά είτε με την συγγραφή είτε με την ενασχόληση μου με τα έργα τέχνης που ασχολούμαι εδώ και χρόνια. Αυτό που μου έλειψε ήταν απλά η ελευθερία όπως σε όλους. Το γεγονός πως για να πάω ακόμα και τα σκουπίδια έπρεπε να ενημερώσω με ενοχλούσε. Και το χειρότερο μου ήταν η απόλυτη ησυχία της πόλης.
Υπήρχαν στιγμές θυμού ή περισυλλογής;
Θυμό όχι δεν είχα, φόβο όμως ναι. Φόβο για το άγνωστο αύριο, για το τι κρύβει αυτή η ιστορία γιατί φυσικά δεν είναι μόνο ιατρικό το θέμα έχει πολλές και άγνωστες προεκτάσεις που φοβάμαι πως θα είναι η δυσάρεστη έκπληξη για όλους σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Στιγμές περισυλλογής δεν είχα δεν ήθελα να έχω, ήθελα απλά να μην σκέφτομαι.
Αν σας ζητούσαμε να γράψετε μια ιστορία που βιώσατε μέσα σ’ αυτή την «καραντίνα», ποια θα ήταν αυτή;
Η ιστορία που έζησα και με κλόνισε ήταν στην πρώτη καραντίνα όταν χρειάστηκε να βγάλω βράδυ το σκυλάκι μου. Συνήθως τον έβγαζα εγώ μόνο πρωί. Έτσι εκείνο το βράδυ βγαίνω και περπατώντας με το κατοικίδιο μου η απόλυτη σιωπή της πόλης με έκανε να ανατριχιάσω. Ήταν σαν να ζούσα σε μια νεκρή πόλη και οι μόνοι ζωντανοί εγώ και το κατοικίδιο μου. Σταμάτησα κάποια στιγμή στη μέση του δρόμου κοιτώντας δεξιά και αριστερά ψάχνοντας ίχνος ζωής αλλά τίποτα. Μία νέκρα σε μία νεκρή πόλη λες και έβλεπα ταινία επιστημονικής φαντασίας. Από εκείνη την μέρα βράδυ δεν ξαναβγήκα. Όσο περνούν οι μήνες όμως αυτό που με τρομάζει πιο πολύ είναι η συνήθεια της εικόνας της νεκρής πόλης που τείνει πλέον να μας φαίνεται φυσιολογική.
Ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα στέλνατε σ’ όλους εκείνους που οι συνθήκες τους απαγορεύουν να κάνουν πράξη τα «θέλω» τους;
Απλά να παρακάμψουν τις συνθήκες, υπάρχει τρόπος και όταν θέλουμε σίγουρα θα βρούμε την λύση. Η ζωή θέλει τόλμη και όχι φόβο καθώς και ρίσκα που ή τα παίρνεις και προχωράς ακόμα και αν δεν σου έρθουν όπως τα υπολόγισες ή κάθεσαι στα αυγά σου και στην βόλεψη του ο καθένας.
Αν σας ζητούσαμε να βάζατε έναν τίτλο στη χρονιά που έφυγε, ποιος θα ήταν αυτός;
"2020 πληγές και δυο καραντίνες" αυτός είναι ένας από τους πολλούς τίτλους που μου έρχονται στο μυαλό.
Οι τέχνες, έπεσαν «θύμα» αυτής της καραντίνας ή πιστεύετε πως μέσα από αυτή θα βγουν πιο δυνατές;
Ναι έπεσαν θύμα κυρίως η μουσική, το θέατρο και λίγο λιγότερο το βιβλίο θα έλεγα έτσι νομίζω τουλάχιστον από αυτά που έβλεπα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τώρα αν θα βγουν πιο δυνατές δεν ξέρω παρά μόνο το εύχομαι αν σκεφτώ πως σε κάθε μουσικό ή θεατρικό δρώμενο οι άνθρωποι που τους τσάκισαν αυτές οι δύο καραντίνες θα συνεχίσουν να έχουν την δύναμη και την ελπίδα. Κάθε μορφή τέχνης εκφράζετε μέσα από τον δημιουργό του και ο δημιουργός όταν τσακίζεται επαγγελματικά και οικονομικά θέλει πολύ δύναμη ώστε να ξαναβρεί τις χαμένες ισορροπίες του.
Τι ήταν για εσάς το 1821, τι κοινά θα μπορούσε να είχε με το 2021 και πως φαντάζεστε την επόμενη μέρα;
Το 1821 είναι για μένα όπως και για κάθε Έλληνα είναι η απόλυτη έννοια της επανάστασης με σκοπό την ελευθερία και τα δικαιώματα που συνεπάγονται από αυτήν. Τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς και έλλειψη ελευθερίας ήταν αρκετά για την φλόγα που έγινε τελικά δυνατή φωτιά καίγοντας μέσα από αγώνες τους "δεσμώτες" μας ώστε να μπορούμε εμείς σήμερα να μιλάμε ελεύθερα. Κανένα κοινό δεν έχει το 2021 με το 1821 και αυτό γιατί τότε υπήρχε όραμα ένα όραμα που ο καθένας το μετέδιδε στον άλλον ώστε η ελπίδα να γίνει δύναμη. Όσο απογοητευτική και αν ακουστώ παρόλο που δεν θα σταματήσω να ελπίζω, οι ζωές όλων μας έχουν περάσει σε διαστροφικά χέρια με πολιτικά παιχνίδια που στόχο έχουν να μας κάνουν μαριονέτες. Μην σας πω πως ήδη είμαστε μαριονέτες σε μια παράσταση με τίτλο "Τα επόμενα θύματα". Εύχομαι ολόψυχα όλοι εμείς που είμαστε εν δυνάμει μαριονέτες να μην χάσουμε την ελπίδα και να γίνει το ψαλίδι που θα κόψει τα νήματα αυτών που μας τα κινούν κατά πως θέλουν, ώστε να βρούμε ξανά το κουράγιο να κάνουμε όνειρα για ένα καλύτερο αύριο για έναν καλύτερο κόσμο.
Παύλος Ανδριάς by aylogyrosnews
