Η συγγραφέας και δημοσιογράφος Έλενα Χουσνή, γράφει στη γραφομηχανή για τον «ΚΩΔΙΚΟΣ ’21: Η επόμενη ημέρα»…
Από την «ελευθερία» της καθημερινότητας στην «αιχμαλωσία» της ζωής μας, λόγω του COVID -19. Πόσο σας επηρέασε αυτή η αλλαγή;
Θα έλεγα ότι, παραδόξως, με επηρέασε πολύ λίγο, για δύο λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με το γεγονός η συγγραφή από μόνη της ως διαδικασία αποτελεί ένα είδος «εγκλεισμού» που σε ασκεί σε όρους απομόνωσης ακόμη – ακόμη και απομάκρυνσης από αγαπημένα πρόσωπα. Κατά δεύτερο λόγο, γιατί η ζωή σε έναν επαρχιακό τόπο, όπως το υπέροχο νησί της Σάμου όπου ζω, σου προσφέρει μια άπλα την οποία δεν έχει κανείς στον αστικό χώρο. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ακόμη και το περπάτημά σου γίνεται μέσα σε ένα ειδυλλιακό τοπίο που αποτελεί ιδανική καταφυγή και θεραπεύει τις εσωτερικές εντάσεις. Όπως άλλωστε και το ίδιο το τοπίο της θαλασσινής πολιτείας μας.
Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πως λειτουργήσατε και τι ήταν αυτό που σας έλειψε περισσότερο;
Μου έλειψε, σαφώς, η δυνατότητα να επισκεφτώ την οικογένειά μου στην Πέλλα, να αγκαλιάσω την μητέρα μου, τα αδέλφια μου, τα ανίψια μου. Επίσης μου έλλειψε τρομερά η ανεμελιά μιας εξόδου. Να μπορείς, χωρίς τον καταναγκασμό των μέτρων και όλους τους περιορισμούς, να πιεις έναν καφέ με αγαπημένους φίλους. Νιώθω ότι οι μικρές απολαύσεις μας έχουν «ενοχοποιηθεί» και τρέμω για τα απόνερα που μπορεί να αφήσει αυτή η κατάσταση στο μέλλον. Θα ξανανιώσουμε αυτή την αίσθηση ελευθερίας;
Υπήρχαν στιγμές θυμού ή περισυλλογής;
Θυμού όχι τόσο. Δεν είναι στη φύση μου να θυμώνω εύκολα. Ειδικά στις δύσκολες συνθήκες τείνω, με έναν σχεδόν αυτοματοποιημένο μηχανισμό, να κάνω ανάλυση της πραγματικότητας με εργαλεία λογικής και ψυχραιμίας. Περισυλλογής συνεχώς. Για όσα αφήσαμε, όσα λίγα μας μείνανε και, κυρίως, όσα δεν πρέπει με κανένα τρόπο να επιτρέψουμε να χαθούν όταν τελειώσει αυτή η τεράστια απειλή, ή έστω όταν με κάποιο τρόπο και σε κάποιο επίπεδο αντιμετωπιστεί και γίνει διαχειρίσιμη.
Αν σας ζητούσαμε να γράψετε μια ιστορία που βιώσατε μέσα σ’ αυτή την «καραντίνα», ποια θα ήταν αυτή;
Θα ήταν σίγουρα μια ιστορία… ελευθερίας! Μια ιστορία για το πώς η ελευθερία μπορεί ανέλπιστα, επώδυνα ίσως και καταστροφικά να γίνει από αυτονόητο, ζητούμενο. Και επίσης, για το πώς όλοι μας, μπορεί να απολέσουμε τα αυτονόητα.
Ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα στέλνατε σ’ όλους εκείνους που οι συνθήκες τους απαγορεύουν να κάνουν πράξη τα «θέλω» τους;
Να συνεχίσουν να «θέλουν». Οι συνθήκες θα αλλάξουν. Αυτό που καλούμαστε να υπερασπιστούμε με κάθε τρόπο είναι αυτά που έχουμε ανάγκη. Αυτά που μας προσδιορίζουν ως ανθρώπους. Τα θέλω μας, τα όνειρά μας, τις ελπίδες μας.
Αν σας ζητούσαμε να βάζατε έναν τίτλο στη χρονιά που έφυγε, ποιος θα ήταν αυτός;
«Θα ξανάρθουμε». Αυτό θα έβαζα ως τίτλο. Θα επανέλθουμε σε όσα αγαπούμε, όσα αφήσαμε κατ` ανάγκην και, πάνω απ’ όλα, σε όσα θέλουμε κι ονειρευόμαστε!
Οι τέχνες, έπεσαν «θύμα» αυτής της καραντίνας ή πιστεύετε πως μέσα από αυτή θα βγουν πιο δυνατές;
Δεν ξέρω πώς θα λειτουργήσει συνολικά. Γιατί, βλέπετε, ο καθένας αντιμετωπίζει με διαφορετικό τρόπο τέτοιου είδους καταστάσεις. Αν μπορώ να κάνω μια πρόβλεψη πάντως, με όσα βλέπω και διαισθάνομαι, νομίζω πως ναι. Υπάρχει μια ανάγκη να ειπωθούν πράγματα. Σε αυτό το πλαίσιο και με δεδομένο ότι όλοι μας ψάχνουμε έναν νέο τρόπο «αφήγησης» της πραγματικότητας, περιμένω ότι θα δούμε νέες οπτικές. Αυτή η ανάγκη διατρέχει όλη τη ζωή μας, και βέβαια την τέχνη.
Τι ήταν για εσάς το 1821, τι κοινά θα μπορούσε να είχε με το 2021 και πως φαντάζεστε την επόμενη μέρα;
Το 1821 είναι ο τόπος των ηρώων όπως τους μάθαμε από τα παιδικά μας χρόνια και όπως τον ανακαλύψαμε μέσα από τις δικές μας περιηγήσεις στην ιστορία. Ελπίζω ότι το 2021 θα είναι έτος «απελευθέρωσης» από όσα μας κρατούν στην ιδιότυπη «σκλαβιά» που ζούμε. Αυτό απαιτεί όραμα, θάρρος και σίγουρα αγάπη για την ελευθερία.
Παύλος Ανδριάς byaylogyrosnews
