Η συγγραφέας Άννη Παπαθεοδώρου, γράφει στη γραφομηχανή για τον «ΚΩΔΙΚΟΣ ’21: Η επόμενη ημέρα»…
Από την «ελευθερία» της καθημερινότητας στην «αιχμαλωσία» της ζωής μας, λόγω του COVID -19. Πόσο σας επηρέασε αυτή η αλλαγή;
Δεν πρόκειται για μια απλή αλλαγή. Δυστυχώς ήταν η απόλυτη αλλαγή. Η αλλαγή της ζωής όπως την ξέραμε. Όλο το προηγούμενο διάστημα αλλά και τώρα ακόμα, έχω την αίσθηση πως ζω σε μια δυστοπία, όπως όλοι μας. Και φυσικά με επηρέασε όπως όλον τον κόσμο: αφάνταστα πολύ! Μέσα σ΄ αυτό το δυστοπικό περιβάλλον που ζούμε σήμερα, έχουμε στερηθεί τα πιο απλά αλλά ταυτόχρονα πιο σημαντικά πράγματα, αυτά που μέχρι χτες ήταν για όλους μας αυτονόητα: την ανθρώπινη επαφή, την παρέα, την αγκαλιά, το φιλί. Οι συναναστροφές μας έγιναν απόμακρες, τηλεφωνικές, αποστασιοποιημένες. Πολλοί άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους, με ό,τι αυτό σημαίνει για το εισόδημά τους και την επιβίωσή τους. Τα παιδιά στερήθηκαν το σχολείο, τις σπουδές, τους φίλους τους. Το χειρότερο όμως είναι πως πάλι χωριστήκαμε σε στρατόπεδα και σε πλευρές. Οι υπεύθυνοι και οι ανεύθυνοι, οι σωστοί και οι λάθος, οι καλοί και οι κακοί. Αυτές όλες είναι αλλαγές που δεν μπορούν να σε αφήσουν ανεπηρέαστο και δυστυχώς δεν είναι ευχάριστες αλλαγές.
Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πως λειτουργήσατε και τι ήταν αυτό που σας έλειψε περισσότερο;
Λειτούργησα κι εγώ στα πλαίσια που ορίστηκαν από την πολιτεία. Έμεινα σπίτι, περιόρισα τις μετακινήσεις μου στις απολύτως απαραίτητες και μηδένισα σχεδόν τις επαφές μου. Προσπάθησα να επικεντρωθώ στα πράγματα που «μπορούσα» να κάνω που δυστυχώς στις δεδομένες συνθήκες δεν ήταν πολλά. Πάνω απ’ όλα μου έλειψε η ζεστασιά της από κοντά ανθρώπινης επικοινωνίας, η επαφή με αγαπημένους φίλους, η αγκαλιά και το φιλί, όλες αυτές οι εκδηλώσεις αγάπης, εκτίμησης, σεβασμού, φιλίας. Ακόμα και η απλή χειραψία μου έλειψε και το απλό άγγιγμα, όλα τα μέχρι χτες αυτονόητα και απόλυτα ανθρώπινα.
Υπήρχαν στιγμές θυμού ή περισυλλογής;
Ήταν σαν τα στάδια του πένθους. Πρώτα ήρθε το ξάφνιασμα, το σοκ και η αγωνία. Μετά ήρθε ο θυμός και η απογοήτευση. Ύστερα ο προβληματισμός και οι απορίες και τέλος η περισυλλογή. Νομίζω πως αυτή ήταν η σειρά των πραγμάτων, που περιλαμβάνουν και τον θυμό και την περισυλλογή.
Αν σας ζητούσαμε να γράψετε μια ιστορία που βιώσατε μέσα σ’ αυτή την «καραντίνα», ποια θα ήταν αυτή;
Πιστεύω πως θα ήταν μια ιστορία για τον φόβο και τον τρόπο με τον οποίο αυτός επιδρά στον ψυχισμό μας και αλλοιώνει ακόμα και τα πιο σπουδαία ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας. Θα έγραφα για τους ανθρώπους εκείνους που αλλάζουν πεζοδρόμιο στον δρόμο, φοβούμενοι μήπως αναγκαστούν να σε πλησιάσουν και μήπως έτσι κινδυνέψουν να αρρωστήσουν. Θα έγραφα για την στέρηση ανθρώπων δικών μας, αγαπημένων. Θα έγραφα ακόμη για στιγμές, ώρες, μέρες, βδομάδες και μήνες, που χάθηκαν από την ζωή μας ανεπιστρεπτί και δεν θα αναπληρωθούν ποτέ, όπως για παράδειγμα οι πρώτες στιγμές της ζωής ενός μωρού, που γιαγιάδες και παππούδες στερήθηκαν.
Ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα στέλνατε σ’ όλους εκείνους που οι συνθήκες τους απαγορεύουν να κάνουν πράξη τα «θέλω» τους;
Όπως ακριβώς οι εργαζόμενοι έχουν μπει σε αναστολή, έτσι συμβαίνει και με τις ζωές μας. Είμαστε όλοι σε αναστολή. Σαν τις συσκευές που βάζουμε «σε αναμονή». Όμως αυτή η αναμονή κάποτε θα τελειώσει. Τα θέλω βέβαια δεν μπαίνουν σε αναμονή, η πραγματοποίησή τους μπαίνει. Θα έλεγα να είμαστε έτοιμοι για την στιγμή εκείνη που το «σε αναμονή» θα γίνει «σε λειτουργία». Και τότε θα έχουμε πολλά να κάνουμε, πολλά να ανακτήσουμε, για πολλά να αγωνιστούμε.
Αν σας ζητούσαμε να βάζατε έναν τίτλο στη χρονιά που έφυγε, ποιος θα ήταν αυτός;
Ήδη της έχω δώσει τίτλο: «Σε αναμονή…»
Οι τέχνες, έπεσαν «θύμα» αυτής της καραντίνας ή πιστεύετε πως μέσα από αυτή θα βγουν πιο δυνατές;
Αναμφισβήτητα έπεσαν «θύμα». Καθώς όλες οι δραστηριότητες ματαιώθηκαν ή αναβλήθηκαν, από θεατρικές και μουσικές παραστάσεις έως παρουσιάσεις βιβλίων, ο πολιτισμός γενικά ήταν ένα μεγάλο θύμα. Όμως έχω την ελπίδα, πως μετά από το τέλος της καραντίνας και των απαγορεύσεων και καθώς όλοι έχουμε καταλάβει πόσο μας έχουν λείψει όλες αυτές οι εκδηλώσεις, αλλά και την αξία τους και τη θέση τους στη ζωή μας, οι τέχνες γενικά θα βγουν πιο δυνατές.
Τι ήταν για εσάς το 1821, τι κοινά θα μπορούσε να είχε με το 2021 και πως φαντάζεστε την επόμενη μέρα;
Το 1821 ήταν μια μεγάλη στιγμή του ελληνικού έθνους. Ήταν ένας γιγάντιος και άνισος αγώνας για την απελευθέρωσή του. Ένας τιτάνιος αγώνας για την ελευθερία. Αυτή η ελευθερία που 200 χρόνια μετά θα έπρεπε να έχει ανθίσει ακόμα περισσότερο, θα έπρεπε να την έχουμε κατακτήσει ολοκληρωτικά. Ωστόσο ακόμα και πάντα πρέπει να αγωνιζόμαστε γι’ αυτήν. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως μετά την τελευταία κρίση με τον κορωνοϊό -που ας μην ξεχνάμε ήρθε σε συνέχεια της οικονομικής κρίσης- όλα θα είναι πολύ δύσκολα. Οι συνέπειες, που δεν έχουν ακόμα φανεί, θα είναι τεράστιες και η ζωή μας, έχω, δυστυχώς, την γνώμη, πως δεν θα είναι ίδια. Και λέω δυστυχώς γιατί φοβάμαι πως δεν θα είναι καλύτερη. Ζούμε μια «αλλαγή εποχής» και δεν είμαι σίγουρη πως πρόκειται για αλλαγή προς το καλύτερο. Ωστόσο, πάντα ελπίζω, πως οι άνθρωποι θα καταφέρουμε τελικά να στραφούμε σε εκείνα που πραγματικά αξίζουν και να βρούμε το πραγματικό νόημα και την πραγματική αξία της ζωής.
Παύλος Ανδριάς by aylogyrosnews
