Η συγγραφέας Ελευθερία Μεταξά, γράφει στη γραφομηχανή για τον «ΚΩΔΙΚΟΣ ’21: Η επόμενη ημέρα»…
Από την «ελευθερία» της καθημερινότητας στην «αιχμαλωσία» της ζωής μας, λόγω του COVID -19. Πόσο σας επηρέασε αυτή η αλλαγή;
Οπωσδήποτε αυτή η νέα καθημερινότητα ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα, όπως άλλωστε και για όλους μας. Η αλήθεια είναι ότι υπήρξαν κάποιες στιγμές που μου προκάλεσε εκνευρισμό και υπερένταση, όμως από την άλλη μεριά βρήκα τον χρόνο να κάνω πράγματα που πριν δεν προλάβαινα να κάνω. Νομίζω ότι αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν υπήρχε και εναλλακτική λύση, λειτούργησε ως ψυχοθεραπεία. Τακτοποίησα όλες τις ντουλάπες και τα συρτάρια στο σπίτι, έκανα «εκκαθάριση» στο γραφείο μου, ανανέωσα την κουζίνα βάφοντας τα ντουλάπια, άρχισα ξανά τη γυμναστική, είδα άπειρες αστυνομικές σειρές (που είναι και η αδυναμία μου), διάβασα αρκετά βιβλία. Και, φυσικά, είχα όλον τον χρόνο που χρειαζόμουν για να συγκεντρώσω τα απαραίτητα στοιχεία για το βιβλίο που γράφω τώρα. Μα, πάνω απ’ όλα, η καραντίνα ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για όμορφες οικογενειακές στιγμές με τον άντρα μου και τον γιο μου, αφού στην προ κορωνοϊού εποχή βρισκόμαστε όλοι μαζί μόνο νωρίς το πρωί και αργά το βράδυ.
Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πως λειτουργήσατε και τι ήταν αυτό που σας έλειψε περισσότερο;
Γενικά είμαι άνθρωπος που προσαρμόζεται σχετικά εύκολα στις καταστάσεις και προσπαθώ να ανακαλύψω κάτι καλό μέσα στις δυσκολίες. Και όταν αυτό το καλό αφορά το σύνολο, πιστεύω πως όλοι οφείλουμε να κάνουμε υπομονή, μέχρι επιτέλους να φτάσει η στιγμή που θα πούμε «Φτου, ξελευτερία!» Τήρησα τα μέτρα ασφαλείας χωρίς ατασθαλίες και περιόρισα τις μετακινήσεις μου μόνο στις απαραίτητες. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν μου έλειψαν κάποια πράγματα. Έχω στερηθεί μια αγαπημένη εδώ και χρόνια συνήθεια, το πρωινό καφεδάκι με τη μητέρα μου, αφού έπρεπε -καθώς ο άντρας μου πηγαίνει κανονικά στη δουλειά του και επομένως έρχεται σε επαφή με αρκετούς ανθρώπους- να κρατήσω για λόγους ασφαλείας τους γονείς μου σε απόσταση. Μου έχουν λείψει πολύ και οι φίλοι μου (με τους οποίους μπορεί να μιλάμε συνεχώς στο τηλέφωνο, αλλά έχουμε να ιδωθούμε και, κυρίως, να αγκαλιαστούμε πολύ καιρό). Πού θα πάει, όμως; Θα βγούμε, δεν θα βγούμε κάποια στιγμή; Θα χορτάσουμε αγκαλιές!
Υπήρχαν στιγμές θυμού ή περισυλλογής;
Θυμό μου προκάλεσε -και εξακολουθεί να μου προκαλεί- η επιμονή κάποιων να μην τηρούν τα μέτρα προστασίας. Ο καθένας, βέβαια, είναι ελεύθερος να έχει τη δική του άποψη, να πιστεύει ή να μην πιστεύει στην ύπαρξη πανδημίας, να υποστηρίζει σενάρια συνωμοσιολογίας ή ακόμα και επιστημονικής φαντασίας. Αυτό, όμως, που νομίζω ότι δεν επιτρέπεται σε κανέναν, είναι να θέτει σε κίνδυνο τους ανθρώπους δίπλα του. Όταν λέμε ότι είναι δικαίωμά μας να μη φοράμε μάσκα, οφείλουμε να σεβαστούμε και το δικαίωμα εκείνου που επιλέγει να τη φορέσει. Όσο για στιγμές περισυλλογής… η καραντίνα προσφέρεται ιδιαίτερα για κάτι τέτοιο! Θεωρώ ότι γίναμε λίγο πιο σοφοί μέσα από αυτή τη δύσκολη κατάσταση, ότι συνειδητοποιήσαμε τις πραγματικές μας ανάγκες (που δεν έχουν σχέση με τα υλικά αγαθά, αλλά με τη ζεστασιά μιας αγκαλιάς, ενός φιλιού, μιας απλής συζήτησης με φίλους), ανακαλύψαμε ξανά τη σημασία της συμβίωσης και «ξανασυστηθήκαμε» με τους δικούς μας ανθρώπους.
Αν σας ζητούσαμε να γράψετε μια ιστορία που βιώσατε μέσα σ’ αυτή την «καραντίνα», ποια θα ήταν αυτή;
Θα επέλεγα να γράψω μια χιουμοριστική ιστορία (αρκετά έχει «μαυρίσει» η διάθεσή μας!). Μέσα στην καραντίνα, λοιπόν, με έπιασε μια μανία να ανακαινίσω ό,τι μπορούσα μέσα στο σπίτι, με αποτέλεσμα καθημερινά να ξεφουρνίζω κι από μια καινούργια ιδέα στον άντρα μου. Περιττό να αναφέρω ότι οι περισσότερες από τις ιδέες μου ήταν μεν πρωτοποριακές, αλλά πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθούν. Έτσι, αποφάσισα να βάψω τα ντουλάπια της κουζίνας (μέχρι στιγμής μόνο σε βάψιμο τοίχων είχα επιδοθεί), προκαλώντας ρίγη ανησυχίας στον Τάσο που προσπαθούσε να με αποτρέψει. Επειδή, όμως, είμαι αγύριστο κεφαλλονίτικο κεφάλι, μπήκα στο διαδίκτυο και διάβασα δεκάδες πληροφορίες, παρακολούθησα αμέτρητα βίντεο του τύπου «κάν’ το μόνος σου», αγόρασα πινέλα, μπογιές, χαρτοταινίες και γυαλόχαρτα και άφησα τον Μπομπ τον μάστορα να ξεχυθεί από μέσα μου. Βέβαια, ομολογώ πως έτρεμε το φυλλοκάρδι μου μήπως το αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με Βατερλώ παρά με αυτά που έβλεπα στα βίντεο, είχα και τη γκρίνια του Τάσου και του γιου μου, του Γιώργου, που επέμεναν ότι θα καταστρέφω τα ντουλάπια και μετά θα τρέχουμε, αντιμετώπιζα ασφαλώς και αντικειμενικές δυσκολίες π.χ στο μαγείρεμα γιατί η κουζίνα επί τρεις μέρες έμοιαζε με βομβαρδισμένο τοπίο, αλλά στο τέλος… τα κατάφερα! Τώρα είμαι έτοιμη να επεκταθώ και σε άλλες ανακαινίσεις. Ο Τάσος και ο Γιώργος προσεύχονται να τελειώσει η καραντίνα το συντομότερο δυνατόν, αλλιώς με απειλούν ότι θα μετακομίσουν…
Ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα στέλνατε σ’ όλους εκείνους που οι συνθήκες τους απαγορεύουν να κάνουν πράξη τα «θέλω» τους;
Πολλές φορές στη ζωή μας οι συνθήκες δεν μας επιτρέπουν να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα ή τις επιθυμίες μας. Σ’ αυτήν την περίπτωση, νομίζω ότι δύο είναι τα όπλα που έχουμε στη διάθεσή μας: την υπομονή και την επιμονή. Άλλωστε, όπως λέει και η παροιμία: «Ο επιμένων νικά!»
Αν σας ζητούσαμε να βάζατε έναν τίτλο στη χρονιά που έφυγε, ποιος θα ήταν αυτός;
«Κορώνα στο κεφάλι μας!»
Οι τέχνες, έπεσαν «θύμα» αυτής της καραντίνας ή πιστεύετε πως μέσα από αυτή θα βγουν πιο δυνατές;
Πιστεύω πως ισχύουν και τα δύο. Η τέχνη έχει πληγεί από την καραντίνα σε όλες της τις μορφές, αφού έκλεισαν τα θέατρα και οι κινηματογράφοι, οι παρουσιάσεις βιβλίων πραγματοποιούνται μόνο διαδικτυακά, κάποιοι εκδοτικοί οίκοι αποφάσισαν να εκδώσουν πολύ λιγότερα βιβλία απ’ όσα είχαν αρχικά προγραμματίσει, ακυρώθηκαν συναυλίες και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Αυτή, όμως, η κατάσταση, μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε πόσο μας λείπει η τέχνη και να την αναζητήσουμε. Γι’ αυτό οι live streaming θεατρικές παραστάσεις έχουν μεγάλη επιτυχία, οι άνθρωποι εξακολουθούν να αγοράζουν και να διαβάζουν βιβλία ή να παρακολουθούν διαδικτυακές παρουσιάσεις, συζητήσεις και συναυλίες. Η τέχνη είναι βάλσαμο για τις ψυχές, ανάσα, διέξοδος, τόσο για τους δημιουργούς όσο και για το κοινό, κι αυτό αποδείχτηκε περίτρανα στην εποχή μας.
Τι ήταν για εσάς το 1821, τι κοινά θα μπορούσε να είχε με το 2021 και πως φαντάζεστε την επόμενη μέρα;
Το 1821 αποτελεί άλλη μία απόδειξη της αγάπης και της ανάγκης που έχει ο Έλληνας για ελευθερία, της δύναμης και της λεβεντιάς που κρύβει στην ψυχή του. Μέσα όμως στις λαμπρές σελίδες της εποποιίας του, υπάρχουν και αρκετά σκοτεινά σημεία, όπως η εκμετάλλευση από τις ξένες δυνάμεις με πρόσχημα την παροχή βοήθειας, ο παραγκωνισμός ή ακόμα και η εξόντωση γνήσιων αγωνιστών από κάποιους αρχομανείς, η διχόνοια που οδήγησε σε εμφύλιο πόλεμο εν μέσω της Επανάστασης. Πιστεύω πως αν διαβάζαμε ιστορία ( η οποία, ως γνωστόν, επαναλαμβάνεται) θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει πολλά λάθη. Και τώρα, λοιπόν, βρισκόμαστε σε έναν «πόλεμο» εναντίον ενός αόρατου εχθρού που μας έχει στερήσει ξανά την ελευθερία μας και πρέπει να ενωθούμε όλοι για να τον αντιμετωπίσουμε, αναλαμβάνοντας ο καθένας την ευθύνη που του αναλογεί απέναντι στο σύνολο. Εύχομαι η επόμενη μέρα να μας βρει σοφότερους και αποφασισμένους να προχωρήσουμε και να ξανακερδίσουμε τη ζωή μας, έχοντας εκτιμήσει πλέον όσα πραγματικά αξίζουν.
Παύλος Ανδριάς by aylogyrosnews
