Η συγγραφέας Δέσποινα Χατζή, γράφει στη γραφομηχανή για τον «ΚΩΔΙΚΟΣ ’21: Η επόμενη ημέρα»…
Από την «ελευθερία» της καθημερινότητας στην «αιχμαλωσία» της ζωής μας, λόγω του COVID -19. Πόσο σας επηρέασε αυτή η αλλαγή;
Με επηρέασε σε πρακτικό επίπεδο δυσκολεύοντας τις μετακινήσεις μου μιας κι είμαι αναγκασμένη να κυκλοφορώ μέσα στη μέρα λόγω διαφόρων υποχρεώσεων. Σε ψυχολογικό επίπεδο δεν με επηρέασε. Συμφιλιώνομαι εύκολα με το «ανεπανόρθωτο» και στην προκειμένη περίπτωση ήμουν εξ’ αρχής βέβαιη ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ξεμπερδέψουμε σύντομα.
Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πως λειτουργήσατε και τι ήταν αυτό που σας έλειψε περισσότερο;
Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που έχουν μονίμως την αίσθηση ότι το 24ωρο δεν τους φτάνει, οπότε δεν μπορώ να πω ότι η καθημερινότητα μου άλλαξε υπερβολικά. Επιπλέον το πρώτο lockdown με βρήκε πάνω που τελείωνα το βιβλίο που θα κυκλοφορήσει τον Απρίλη, οπότε μέχρι και το φθινόπωρο κυριολεκτικά δεν είχα χρόνο ν’ αναπνεύσω. Με βοήθησε το γεγονός ότι ανά διαστήματα βρισκόμουν κι εκτός πόλης. Τι μου έλλειψε; Πέρα από την ανθρώπινη επαφή που ενδεχομένως ισχύει για όλους μας, μου έλλειψε η δυνατότητα να διεκπεραιώνω μία κατάσταση την ώρα που πρέπει.
Υπήρχαν στιγμές θυμού ή περισυλλογής;
Φαντάζομαι πως όσοι γράφουν βρίσκονται διαρκώς σε κατάσταση περισυλλογής. Ναι, υπήρχαν και υπάρχουν στιγμές θυμού. Με θυμώνει η εσκεμμένη παραπληροφόρηση, η τρομολαγνεία με όλες τις χαοτικές επιπτώσεις της και οι ανακρίβειες που διαβάζουμε. Αρκεί να γεμίσουμε μια στήλη και γαία πυρί μειχθήτω. Από την άλλη μιας και προέρχομαι από το χώρο της υγείας, εκτιμώ πολύ τη στάση εκείνων που πραγματικά έχουν κάτι να πουν και συνειδητά σωπαίνουν μέχρι να ξεμπλεχτεί και η τελευταία κλωστή από το κουβάρι. Η πανδημία είναι ένας πόλεμος. Και ο πόλεμος χρειάζεται στρατηγική αν δεν θέλεις να ‘χεις αναρίθμητα θύματα.
Αν σας ζητούσαμε να γράψετε μια ιστορία που βιώσατε μέσα σ’ αυτή την «καραντίνα», ποια θα ήταν αυτή;
Έζησα από πρώτο χέρι τραγικές ιστορίες συνανθρώπων μας αλλά δεν θα ήθελα να αναφερθώ σ’ αυτές.
Ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα στέλνατε σ’ όλους εκείνους που οι συνθήκες τους απαγορεύουν να κάνουν πράξη τα «θέλω» τους;
Αν πρόκειται για μια απλή επιθυμία ας προσπαθήσουμε κατά κάποιο τρόπο να συμφιλιωθούμε με την παρούσα κατάσταση.
Αν σας ζητούσαμε να βάζατε έναν τίτλο στη χρονιά που έφυγε, ποιος θα ήταν αυτός;
Γοτθικό μυθιστόρημα χωρίς επιμύθιο.
Οι τέχνες και τα γράμματα, έπεσαν «θύμα» αυτής της καραντίνας ή πιστεύετε πως μέσα από αυτή θα βγουν πιο δυνατές;
Σε βάθος χρόνου ενδέχεται να ωφεληθούν οι τέχνες και τα γράμματα, όμως αυτή τη στιγμή που μιλάμε τα θύματα της καραντίνας είναι οι καλλιτέχνες καθώς δεν υπήρξε καμία κίνηση για την άμβλυνση του πλήγματος που επέφερε η πανδημία.
Τι ήταν για εσάς το 1821, τι κοινά θα μπορούσε να είχε με το 2021 και πως φαντάζεστε την επόμενη μέρα;
Οι επετειακοί ενθουσιασμοί δεν με συγκινούν. Θα σταθώ στο ιστορικό γεγονός μόνο καθώς έχει σημαίνουσα βαρύτητα τόσο η απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό, όσο και ο εξαιρετικά δύσκολος αγώνας των προγόνων μας. Επί της ουσίας δεν βρίσκω κανένα κοινό μεταξύ του 1821 και του 2021. Σε επίπεδο παραφιλολογικό θα μπορούσαμε πολλά να σκεφτούμε. Η επόμενη μέρα; Ας είμαστε καλά μέχρι τότε.
Παύλος Ανδριάς by aylogyrosnews
