Η συγγραφέας Μάρθα Πατλάκουτζα, γράφει στη γραφομηχανή για τον «ΚΩΔΙΚΟΣ ’21: Η επόμενη ημέρα»…
Από την «ελευθερία» της καθημερινότητας στην «αιχμαλωσία» της ζωής μας, λόγω του COVID -19. Πόσο σας επηρέασε αυτή η αλλαγή;
Η λέξη «ελευθερία» είναι μια πολύσημη λέξη για εμένα, ατομική, κοινωνική, πνευματική, ψυχολογική, ηθική κι έχει άμεση σχέση με τη βούληση. Για παράδειγμα… Ας πούμε η δυνατότητα να πάω για καφέ είναι μια επιλογή βάση βούλησης. Η μη δυνατότητα για εμένα δεν αποτελεί «αιχμαλωσία», αλλά αντιμετώπιση μιας δυσκολίας που προέκυψε από τη ζωή, η οποία δεν δίνει εγγυήσεις, έχει τις δυσκολίες της, έχει ανηφοριές και κατηφοριές. Ειδικά αν τις συγκρίνουμε με ότι έχουν βιώσει οι προηγούμενες γενιές, τότε ίσως νιώσουμε τη διαβάθμιση της εκάστοτε δυσκολίας. Στην τωρινή πραγματικότητα, όπως έχει διαμορφωθεί, το ότι δεν θα πάω για καφέ σε κάποιο κατάστημα εστίασης αλλά θα πάρω τη/τον φίλο μου και θα περπατήσουμε απολαμβάνοντας τόσο την προσωπική επαφή, όσο και την επαφή με το περιβάλλον σε ένα χρονικό όριο δεν είναι κάτι που δεν είναι διαχειρίσιμο, ούτε απειλητικό ή καταστροφικό. Ελευθερία, σημαίνει για μένα πως μπορώ να επιλέξω τις σκέψεις μου και αυτό δεν έχει αλλάξει καθόλου.
Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πως λειτουργήσατε και τι ήταν αυτό που σας έλειψε περισσότερο;
Μου έλειψε περισσότερο η απουσία γκρίνιας.
Υπήρχαν στιγμές θυμού ή περισυλλογής;
Ο θυμός είναι ένα σακί κακοφορμισμένες πατάτες που από επιλογή κουβαλούμε στην καμπούρα μας. Τον αποφεύγω. Πιο πολύ επιλέγω να αφουγκράζομαι τα γεγονότα και να φιλτράρω τις εξελίξεις. Οπότε, ναι η περισυλλογή είχε την τιμητική της.
Αν σας ζητούσαμε να γράψετε μια ιστορία που βιώσατε μέσα σ’ αυτή την «καραντίνα», ποια θα ήταν αυτή;
Ως εργάτρια της γραφής, η μοναχικότητα αποτελεί πλεονέκτημα. Ποτέ οι ώρες της μέρας και της νύχτας δεν είναι αρκετές όταν ζω μέσα σε ένα βιβλίο. Μια ιστορία που θα επέλεγα να μιλήσω θα ήταν για ένα ηλιοβασίλεμα που γύρευε ακροατήριο. Όλοι το θαύμαζαν, όλοι του μιλούσαν, μα κανείς δεν μπήκε στον κόπο ν’ ακούσει τον καημό του.
Ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα στέλνατε σ’ όλους εκείνους που οι συνθήκες τους απαγορεύουν να κάνουν πράξη τα «θέλω» τους;
Εξαρτάται από το «θέλω». «Θέλω να βγω να διασκεδάσω» ή «θέλω να εργαστώ για να ζήσω την οικογένειά μου;» Στην πρώτη περίπτωση θα σιωπήσω, στη δεύτερη θα πω να έχουν δύναμη και εύχομαι όσο πιο σύντομα γίνεται να κάνουν το «θέλω» τους πραγματικότητα.
Αν σας ζητούσαμε να βάζατε έναν τίτλο στη χρονιά που έφυγε, ποιος θα ήταν αυτός;
«Τι είναι η ζωή»
Οι τέχνες, έπεσαν «θύμα» αυτής της καραντίνας ή πιστεύετε πως μέσα από αυτή θα βγουν πιο δυνατές;
Οι τέχνες λαβώθηκαν, ειδικά εκείνες οι μορφές που απαιτούν την άμεση διάδραση, όπως το θέατρο. Σίγουρα, μόλις οι συνθήκες το επιτρέψουν θα ακολουθήσει ένας χείμαρρος καλλιτεχνικής έκφρασης που θα καλύψει κάθε κενό και όλοι εμείς οφείλουμε να φροντίσουμε τις λαβωματιές τους.
Τι ήταν για εσάς το 1821, τι κοινά θα μπορούσε να είχε με το 2021 και πως φαντάζεστε την επόμενη μέρα;
Το 1821, κάποιοι που τους αποκαλούσαν τρελούς κι αλαφροΐσκιωτους είπαν να κάνουν το όνειρό τους πράξη. Είπαν να γευτούν τη λευτεριά. Είπαν να περπατούν δίχως να φορούν φέσι στο κεφάλι τους και να κάμουν τον σταυρό τους όποτε θέλουν. Διακόσια χρόνια μετά είμαστε ελεύθεροι και ζούμε το όνειρό τους, λησμονώντας ότι άλλοι πάλεψαν για το όνειρο αυτό που εμείς θεωρούμε δεδομένο.
Παύλος Ανδριάς by aylogyrosnews
