Η συγγραφέας Νατάσα Γκουτζικίδου, γράφει στη γραφομηχανή για τον «ΚΩΔΙΚΟΣ ’21: Η επόμενη ημέρα»…
Από την «ελευθερία» της καθημερινότητας στην «αιχμαλωσία» της ζωής μας, λόγω του COVID -19. Πόσο σας επηρέασε αυτή η αλλαγή;
Στην αρχή σοκαρίστηκα, κυρίως επειδή σταμάτησα να εργάζομαι. Δουλεύω από τα δεκαοχτώ μου, παρότι σπούδαζα ταυτόχρονα και ήμουν από εκείνους τους τυχερούς που δεν έχουν μείνει άνεργοι ποτέ στη ζωή τους. Θεώρησα ωστόσο πως όταν πρόκειται για το κοινό καλό, όλοι οφείλουμε να είμαστε παρόντες. Κάπως έτσι πέρασε εκείνος ο πρώτος καιρός κατά τον οποίο ένιωσα πως ξεκουράστηκα πολύ! Ωστόσο, δεν θα πω πως νιώθω το ίδιο και σε αυτή την… παρατεταμένη καραντίνα, παρότι αυτή τη φορά εργάζομαι. Η αλλαγή με ρίχνει ψυχολογικά, όσο κι αν υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως η υγεία είναι ό,τι σπουδαιότερο. Άλλωστε, η υγεία δεν είναι μόνο σωματική, είναι και ψυχική. Με πειράζει πραγματικά που βλέπω κλειστά μαγαζιά και άδειους δρόμους. Με πειράζει που υπάρχουν άνθρωποι που πλήττονται οικονομικά. Ομολογώ πως νιώθω ψυχικά κουρασμένη και ανυπομονώ να τελειώσει όλο αυτό.
Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πως λειτουργήσατε και τι ήταν αυτό που σας έλειψε περισσότερο;
Στη φύση του ανθρώπου είναι να επιβιώνει, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Επειδή είμαι άνθρωπος που αγαπώ τον αθλητισμό –είναι το ένα από τα δύο πράγματα που μου λείπει πολύ – το έριξα… στο ποδήλατο. Αποτελεί καταφύγιο και ψυχοθεραπεία για μένα. Μου λείπουν πολλά πράγματα, κυρίως η αίσθηση ότι μπορώ να κάνω ό,τι θέλω, όποτε θέλω, όπου θέλω. Να δω φίλους, να πάω σε παρουσιάσεις βιβλίων, να πάω για ένα ποτό στο αγαπημένο μου μέρος, να περπατήσω στη θάλασσα, να μη φοράω μάσκα.
Υπήρχαν στιγμές θυμού ή περισυλλογής;
Ναι, νομίζω ότι δεν υπήρξε άνθρωπος που δεν θύμωσε ή δεν ένιωσε πως είναι ώρα για σκέψη. Βλέπετε, από τις ακραίες καταστάσεις βγαίνεις σχεδόν πάντα περισσότερο… σκεπτόμενος. Νιώθω θυμωμένη για όλα αυτά που στερούμαστε καθημερινά, στιγμές της ζωής μας, τη δουλειά μας, τους ανθρώπους μας. Θεωρώ πως η Πολιτεία, ενώ έδειξε αρχικά πως στηρίζει τον μέσο πολίτη, χάθηκε κάπου στη μετάφραση. Αν υπήρξαν στιγμές περισυλλογής; Φυσικά. Δεν θεωρώ ότι εκτίμησα περισσότερο κάποια πράγματα, είμαι άνθρωπος σταθερός και δεν χρειάζεται να φτάσω στα άκρα για να εκτιμήσω κάτι. Όμως, ενισχύθηκε μέσα μου η αίσθηση ότι δεν υπάρχουν δεδομένα, ότι πρέπει να ζούμε την κάθε μας μέρα δυνατά, ότι κάποια πράγματα οφείλουμε να τα αλλάξουμε προς όφελός μας, αν θέλουμε πραγματικά να ατενίζουμε το μέλλον όπως μας αξίζει: ελεύθεροι.
Αν σας ζητούσαμε να γράψετε μια ιστορία που βιώσατε μέσα σ’ αυτή την «καραντίνα», ποια θα ήταν αυτή;
Η συγκίνηση της Ανάστασης από τα μπαλκόνια μας. Η αίσθηση ότι παρότι μείναμε σπίτι, ήμασταν κοντά. Εκείνο το απόφθεγμα του Σαμαράκη για τις στέγες των σπιτιών που βρίσκονται κοντά αλλά για τις καρδιές των ανθρώπων που βρίσκονται μακριά, καταρρίφθηκε το περσινό Πάσχα.
Ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα στέλνατε σ’ όλους εκείνους που οι συνθήκες τους απαγορεύουν να κάνουν πράξη τα «θέλω» τους;
Να ελπίζουν και να μην παραδίδουν ποτέ τα όπλα. Δεν νικιέται ποτέ εκείνος που προσπαθεί.
Αν σας ζητούσαμε να βάζατε έναν τίτλο στη χρονιά που έφυγε, ποιος θα ήταν αυτός;
2020, αντίο για πάντα.
Οι τέχνες, έπεσαν «θύμα» αυτής της καραντίνας ή πιστεύετε πως μέσα από αυτή θα βγουν πιο δυνατές;
Δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι ή κάποιος που δεν έπεσε «θύμα» της καραντίνας, ούτε οι Τέχνες θα μπορούσαν να τη «γλιτώσουν». Όταν χάνεται η αίσθηση της οικειότητας που προσφέρει μια παρουσίαση βιβλίου, μια συναυλία ή μια θεατρική παράσταση, τότε οι τέχνες λαβώνονται. Όμως, όπως είπα και παραπάνω, το ένστικτο της επιβίωσης θα βρει τον τρόπο να φέρει τους ανθρώπους κοντά, όπως και συνέβη με τη βοήθεια του διαδικτύου. Οπότε, ναι. Θα βγουν πιο δυνατές, αφού η λαχτάρα της επανασύνδεσης καίει ζωντανή και πιο ισχυρή…
Τι ήταν για εσάς το 1821, τι κοινά θα μπορούσε να είχε με το 2021 και πως φαντάζεστε την επόμενη μέρα;
Η ελευθερία είναι πάντα το ζητούμενο, όποιος κι αν είναι ο εχθρός. Οι εποχές αλλάζουν, οι εχθροί αλλάζουν πρόσωπο, αλλά το ζητούμενο είναι ίδιο. Η επόμενη μέρα της κρίσης θα ήθελα να μας βρει αληθινά ενωμένους, αν και τα δείγματα δεν μου δείχνουν αυτό που θα ήθελα. Σίγουρα όμως οι καλοί θα βγουν καλύτεροι και οι κακοί… δεν μας νοιάζουν!
Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία!
Παύλος Ανδριάς byaylogyrosnews
