Ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Μπάζας, γράφει στη γραφομηχανή για τον «ΚΩΔΙΚΟΣ ’21: Η επόμενη ημέρα»…
Από την «ελευθερία» της καθημερινότητας στην «αιχμαλωσία» της ζωής μας, λόγω του COVID -19. Πόσο σας επηρέασε αυτή η αλλαγή;
Ένας νέος τρόπος ζωής, μία νέα καθημερινότητα. Προσπάθησα να την εκμεταλλευτώ προς όφελός μου. Να τακτοποιήσω, να ακούσω, να διαβάσω, να κατασκευάσω, να αναρωτηθώ, να προβληματιστώ ακόμη περισσότερο…
Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πως λειτουργήσατε και τι ήταν αυτό που σας έλειψε περισσότερο;
Μου λείπουν οι συνευρέσεις με τους φίλους μου, με την οικογένειά μου, με τους συναδέλφους μου πάνω και κάτω από τη σκηνή. Μου λείπει η ελευθερία του να βγαίνω έξω όποτε θέλω, να αφουγκραστώ τους ανθρώπους, να συνδιαλέγομαι face to face και όχι μέσω μιας οθόνης. Μου λείπουν οι ανάσες, οι δυνατοί παλμοί του θεάτρου…
Υπήρχαν στιγμές θυμού ή περισυλλογής;
Σαφώς. Δε θα έλεγα θυμού, αλλά σίγουρα περισυλλογής και προβληματισμού. Αυτή η περίοδος θα φέρει την ανατολή μιας νέας εποχής, ενός νέου τρόπους ζωής. Το ζήτημα είναι να χτίζουμε τις άμυνές μας και μόλις επανέλθουμε, να γευόμαστε ακόμη περισσότερο τη ζωή, όπως και όπου θέλουμε…. Μία είναι!
Αν σας ζητούσαμε να γράψετε μια ιστορία που βιώσατε μέσα σ’ αυτή την «καραντίνα», ποια θα ήταν αυτή;
Το τίτλος θα ήταν «Κατασκήνωση στο σπίτι». Το περιεχόμενο μπόλικο, πρωτόγνωρο, μοναχικό ως επί το πλείστων.
Ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα στέλνατε σ’ όλους εκείνους που οι συνθήκες τους απαγορεύουν να κάνουν πράξη τα «θέλω» τους;
Υπομονή και επιμονή. Ζωή χωρίς «θέλω», χωρίς «στόχους» δεν έχει νόημα. Να κοιτάμε μπροστά, να μαχόμαστε και πάνω από όλα να μην κοιτάμε κάτω αλλά επάνω. Να χαμογελάμε και να πηγαίνουμε κόντρα. Να κλείνουμε την τηλεόραση και να συνεχίζουμε να γευόμαστε τη ζωή. Τα καλύτερα έρχονται!
Αν σας ζητούσαμε να βάζατε έναν τίτλο στη χρονιά που έφυγε, ποιος θα ήταν αυτός;
Home alone
Οι τέχνες και τα γράμματα, έπεσαν «θύμα» αυτής της καραντίνας ή πιστεύετε πως μέσα από αυτή θα βγουν πιο δυνατές;
Ο πολιτισμός έχει καταντήσει να είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, στη χώρα που τον γέννησε. Πάντα είναι το «θύμα». Δεν είμαστε επαγγελματίες, αλλά «χομπίστες»… έτσι μας βλέπουν και δε μας αξίζει…. Δεν αξίζει σε κανένα καλλιτέχνη που με κόπο και μόχθο προσπαθεί να ψυχ-αγωγήσει το κοινό. Δεν ξέρω πως θα βγούμε από την καραντίνα, το μόνο που ελπίζω όμως και πάντα θα το ελπίζω, είναι να έρθει η ώρα όπου οι ιθύνοντες θα καταλάβουν ότι ο πολιτισμός είναι το Α και το Ω στη διαπαιδαγώγηση του ανθρώπου. Η τέχνη βρίσκεται παντού. Ας της δώσουμε την αξία που της αξίζει και όχι να τη βλέπουμε ως ένα «διακοσμητικό» στην καθημερινότητά μας.
Τι ήταν για εσάς το 1821, τι κοινά θα μπορούσε να είχε με το 2021 και πως φαντάζεστε την επόμενη μέρα;
Επανάσταση. Μια δυνατή λέξη. Αν ο καθένας από εμάς καθημερινά επαναστατεί απέναντι σε ό,τι απειλεί τις αξίες και τα ιδεώδη του, το μόνο σίγουρο είναι ότι κάθε μέρα θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη και ο κόσμος μας ολοένα και θα γινόταν καλύτερος. Χωρίς να σκεφτόμαστε το ατομικό συμφέρον, αλλά το συλλογικό, το ομαδικό, το κοινωνικό. Μια ζωή την έχουμε και οφείλουμε στο τέλος της να αφήνουμε τον κόσμο καλύτερο από ότι τον βρήκαμε. Να μας ρωτάμε καθημερινά πριν κοιμηθούμε «τι έκανα σήμερα για εμάς;». Έχουμε την τόλμη και μπορούμε να το κάνουμε, φτάνει να υπάρχει καθημερινά θετική απάντηση σε αυτή την ερώτηση και όχι αρνητική. Ας αφήσουμε τον καναπέ και ας είμαστε μέσα. Υπάρχει τρόπος…
Παύλος Ανδριάς by aylogyrosnews
