Ο συγγραφέας Δημήτρης Πολίτης, γράφει στη γραφομηχανή για τον «ΚΩΔΙΚΟΣ ’21: Η επόμενη ημέρα»…
Από την «ελευθερία» της καθημερινότητας στην «αιχμαλωσία» της ζωής μας, λόγω του COVID -19. Πόσο σας επηρέασε αυτή η αλλαγή;
Αν απαντούσα ότι δεν με επηρέασε θα έλεγα μεγάλο ψέμα. Με επηρέασε και πάρα πολύ αρνητικά δυστυχώς, γιατί είμαι γενικά άνθρωπος της ρουτίνας. Δεν τα πάω καθόλου καλά με οποιουδήποτε είδους «αλλαγές». Αγαπώ - ή μάλλον αγαπούσα για να είμαι πιο ακριβής - την ρουτινιάρικη πλευρά της «προηγούμενης ζωής μας» με όλες τις καλές και τις κακές πλευρές της. Όχι ότι τα πράγματα ήταν τότε ιδανικά, ποτέ δεν είναι και για κανένα. Αλλά ήμουν συνηθισμένος, πιο έτοιμος, πιο ετοιμοπόλεμος και πιο κατατοπισμένος στο να αντιμετωπίζω τις κακοτοπιές, να μάχομαι, να προχωρώ μπροστά είτε σπρώχνοντας, είτε τρέχοντας είτε κουτσαίνοντας. Ν’ αντιμετωπίζω τις εκπλήξεις ευχάριστες και δυσάρεστες, ν’ απολαμβάνω τις σπάνιες όμορφες στιγμές, τις μικρές απολαύσεις της ζωής όποτε αυτές ερχόντουσαν. Χάνοντας αυτή τη «συνήθεια» αυτόν τον «οπλισμό» αποσυντονίστηκα εντελώς, όπως πολλοί συνάνθρωποί μας υποθέτω.
Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πως λειτουργήσατε και τι ήταν αυτό που σας έλειψε περισσότερο;
Όπως όλοι ακολούθησα κι εγώ την καινούργια «φόρμουλα ζωής» η οποία μας επιβλήθηκε ενάντια στη θέλησή μας, ενάντια στην πιο σημαντική από τις ανθρώπινες ανάγκες μας : στην έμφυτη ανάγκη μας να έχουμε καθημερινή τριβή κι φυσική επαφή με άλλα ανθρώπινα όντα. Κι είναι αυτό το τελευταίο που μου έλειψε αφόρητα. Η φυσική επαφή με ανθρώπινα όντα. Η τεχνολογία κι η εικονική πραγματικότητα δεν μπορούν για μένα να αντικαταστήσουν την πραγματική ζωή μας ποτέ και σε καμία περίπτωση.
Υπήρχαν στιγμές θυμού ή περισυλλογής;
Και θυμός κι οργή και περισυλλογή. Και φόβος κι ανασφάλειες κι ερωτηματικά. Κατά τη διάρκεια της κρίσης διαγνώστηκα δυστυχώς με ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας (άσχετο με τον κορωνοϊό) το οποίο με ανάγκασε να περάσω και να περνώ κάμποσο χρόνο σε γιατρούς και νοσοκομεία. Εκεί, σε μισο-έρημες αίθουσες αναμονής με ελάχιστα πρόσωπα καλυμμένα, με μάτια που φανερώνουν φόβο, όπου κανείς αισθάνεται την αόρατη αλλά τόσο έντονη παρουσία κι απειλή του κορωνοϊού χίλες φορές πιο απειλητική, με την αγωνία του αν το νοσοκομείο θα μπορέσει να σε βοηθήσει ή θα σε παρατήσει σύξυλο γιατί πνίγεται από τα θύματα του κορωνοϊού, η περισυλλογή πήρε άλλες διαστάσεις. Στιγμές σουρεαλιστικές, που αναρωτιόμουν κι αναρωτιέμαι τι είναι πραγματικό, τι συμβαίνει πραγματικά και τι όχι. Εκεί σκέφτηκα και ξανασκέφτηκα πολύ. Εκεί κατάλαβα ότι αυτό που περνάμε είναι κάτι το αξιοσημείωτο, κάτι το τρομαχτικό κι ανεπανάληπτο, αυτό το τελευταίο με την κακή έννοια της λέξης.
Ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα στέλνατε σ’ όλους εκείνους που οι συνθήκες τους απαγορεύουν να κάνουν πράξη τα «θέλω» τους;
Να μη πάψουν ποτέ να ονειρεύονται. Γιατί τα όνειρα είναι συχνά μέρος του «θέλω» μας. Γιατί ο κορωνοϊός μπορεί να έφερε τις ζωές μας πάνω-κάτω, αλλά δεν κατόρθωσε (ευτυχώς!) και δεν θα κατορθώσει ποτέ να σκοτώσει τα όνειρά μας, να εξοντώσει τα οράματά μας. Αυτή είναι η πρώτη μεγάλη νίκη μας εναντίον του!
Αν σας ζητούσαμε να βάζατε έναν τίτλο στη χρονιά που έφυγε, ποιος θα ήταν αυτός;
Τα χρόνια της αθωότητας: τέλος εποχής…
Οι τέχνες, τα γράμματα και γενικά ο πολιτισμός, έπεσαν «θύμα» αυτής της καραντίνας ή πιστεύετε πως μέσα από αυτή θα βγουν πιο δυνατές;
Δυστυχώς, οι τέχνες, τα γράμματα κι ο πολιτισμός είναι πάντοτε μεταξύ των πρώτων θυμάτων σε κάθε είδους κρίση. Έτσι και στην εποχή του κορωνοϊού ήταν οι πρώτες θυσίες στο βωμό της δημόσιας υγείας. Ελπίζω αυτή η ανυπόφορη έλλειψη του πολιτισμού στη ζωή μας να δράσει καταλυτικά, να μας κάνει να το ξανασκεφτούμε και να βγει ο πολιτισμός μέσα από αυτό πολύ πιο γερός και πολύ πιο δυνατός. Ο πολιτισμός δεν είναι πολυτέλεια! Δίχως τον πολιτισμό στη ζωή μας και την επίδρασή του είμαστε ένα τίποτα, χάνουμε την αξία που έχουμε απέναντι στα άλλα ήδη του ζωϊκού βασιλείου.
Ο χώρος του «πολιτισμού» όμως, σύμφωνα με τα όσα έρχονται καθημερινά στο φως της δημοσιότητας, «κακοποιήθηκε» ψυχικά και σωματικά. Τι θα λέγατε για αυτή τη φρικτή εικόνα; Οι αποκαλύψεις, είναι μια μορφή «επανάστασης;»
Σίγουρα. Επανάστασης και κάθαρσης. Αυτό που θα’ θελα να τονίσω όμως είναι ότι η βία, η οποιαδήποτε μορφή βίας δεν είναι ίδιον μονάχα του χώρου του «πολιτισμού». Είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης (για μια μειονότητα ευτυχώς!) η οποία όμως υπάρχει παντού, όπως τα βλαβερά κι ενοχλητικά ζιζάνια σ’ ένα πανέμορφο κήπο. Από το πιο ταπεινό επάγγελμα κι ενασχόληση μέχρι το πιο λαμπερό, το πιο απαστράπτον. Ελπίζω ότι αυτή η επανάσταση στο χώρο του αθλητισμού και του πολιτισμού να μπορέσει να φέρει μια καινούργια εποχή και μια γερή αναθεώρηση του νομικού πλαισίου και της προστασίας που θα πρέπει να παρέχει το κάθε πολιτισμένο κράτος στους πολίτες του, κι ιδιαίτερα στις πιο αδύναμες ομάδες της κοινωνίας. Και θέλω να διευκρινίσω εδώ ότι είμαι κάθετα αντίθετος στα «λαϊκά δικαστήρια» και στη χυδαιότητα κι επιθετικότητα που στήνονται καθημερινά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εν’ ονόματι αυτής της κάθαρσης. Οι πρόσφατες συμπεριφορές κι αντιδράσεις σε αυτά τα μέσα είναι μια τεράστια κι απαράδεκτη απογοήτευση.
Τι ήταν για εσάς το 1821, τι κοινά θα μπορούσε να είχε με το 2021 και πως φαντάζεστε την επόμενη μέρα;
Μιλήσατε στην πρώτη σας ερώτηση παραπάνω για «ελευθερία» κι «αιχμαλωσία»: δυό έννοιες αλληλένδετες, που όμως αποκλείουν η μια την ύπαρξη της άλλης. Δυό έννοιες οι οποίες συνδέονται με πολλές και διάφορες καταστάσεις στις ζωές μας. Μπορεί η αιχμαλωσία από τον κατακτητή το 1821 να είναι λίγο διαφορετική από την αιχμαλωσία του κορωνοϊού σήμερα, αλλά νομίζω ότι κατά βάθος η αίσθηση της απελευθέρωσης από τον Τούρκικο ζυγό και η αίσθηση της απελευθέρωσης από τον ζυγό του κορωνοϊού έχουν λίγο από την ίδια γλυκιά γεύση. Ευχαριστώντας σας θερμά για την φιλοξενία, θα πω ότι η επόμενη μέρα είναι ακόμα ένα μεγάλο ερωτηματικό για μένα, το οποίο ελπίζω κι εύχομαι ολόψυχα να αποδειχτεί ευχάριστο. Για όλους μας, για ολόκληρο τον πλανήτη.
Παύλος Ανδριάς by aylogyrosnews
