Ο δημοσιογράφος και διευθυντής του Δημοτικού Ραδιοφώνου της Τρίπολης, Δημήτρης Μανιατάκος, γράφει στη γραφομηχανή για τον «ΚΩΔΙΚΟΣ ’21: Η επόμενη ημέρα»…
Από την «ελευθερία» της καθημερινότητας στην «αιχμαλωσία» της ζωής μας, λόγω του COVID -19. Πόσο σας επηρέασε αυτή η αλλαγή;
Στην αρχή ήταν σοκαριστικό αυτό που ζούσαμε. Θυμάμαι δηλαδή, ότι πέρσι τον Μάρτη, όταν ξεκίνησε η πρώτη καραντίνα, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι για να βγω από το σπίτι πρέπει να έχω στείλει sms και να μου εγκρίνουν την έξοδο. Το αίσθημα στέρησης της ελευθερίας μου δηλαδή, ήταν πολύ έντονο. Ταυτόχρονα, φοβήθηκα και φοβάμαι όχι τόσο για τον εαυτό μου, αλλά για τους γονείς μου, γιατί είναι σε προχωρημένη ηλικία και ουσιαστικά τους απομονώσαμε. Έκανα 6 μήνες για να τους συναντήσω κι αυτό με στενοχωρεί.
Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πως λειτουργήσατε και τι ήταν αυτό που σας έλειψε περισσότερο;
Νομίζω πως βοήθησε πολύ την ψυχολογία μου το γεγονός ότι δεν σταμάτησα να δουλεύω καθόλου. Μπορώ να πω ότι έπιασα τον εαυτό μου να είναι πολύ πιο αποτελεσματικός τη δύσκολη αυτή περίοδο, γιατί μέσα από τους νέους τρόπους επικοινωνίας που μπήκαν στη ζωή μας και αναφέρομαι στις τηλεδιασκέψεις, κατάφερα να εκμεταλλευτώ πολύ δημιουργικά τον χρόνο μου. Επίσης, βρήκα το χρόνο να έρθω πιο κοντά με την οικογένειά μου. Νομίζω ότι έπαιξα και διάβασα με την κόρη μου τόσο πολύ, όσο δεν το είχα κάνει όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό που μου έχει λείψει περισσότερο, είναι να αγκαλιάσω τους γονείς μου και πολύ απλά καθημερινά πράγματα, όπως μία ανέμελη βόλτα για ένα καφέ.
Υπήρχαν στιγμές θυμού ή περισυλλογής;
Υπήρξαν στιγμές δύσκολες τον περασμένο Αύγουστο. Έχοντας επηρεαστεί από όλο το κλίμα που επικρατούσε, ότι τα πήγαμε καλά ως χώρα, ότι δεν υπάρχουν κρούσματα κι είναι εποχή διακοπών. Ξεχάσαμε λίγο τις προφυλάξεις και κάπου εκεί ήρθαμε σε επαφή με κρούσμα. Οπότε οικογενειακώς μπήκαμε αμέσως σε απομόνωση. Ήταν μία από τις πιο δύσκολες εβδομάδες της ζωής μου. Τρεις άνθρωποι απομονωμένοι σε τρία διαφορετικά δωμάτια για 7 μέρες, φορώντας μάσκες όλες τις ώρες, αποφεύγαμε να συναντηθούμε μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Εκείνες τις ημέρες θαύμασα πάρα πολύ την κόρη μου, 10 χρονών, για την ωριμότητα που αντιμετώπισε την κατάσταση. Ήταν όμως μία πολύ δύσκολη εβδομάδα και ναι, εκείνες τις μέρες θύμωσε με τον εαυτό μου, γιατί επηρεάστηκα από το επικοινωνιακό παιχνίδι που παιζόταν στα μέσα ενημέρωσης και άφησα στην άκρη για λίγο την τήρηση των μέτρων, ευτυχώς όμως δεν αρρωστήσαμε.
Ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα στέλνατε σ’ όλους εκείνους που οι συνθήκες τους απαγορεύουν να κάνουν πράξη τα «θέλω» τους;
Πιστεύω ότι θα κάνουμε πράξη ότι μας έχει λείψει περισσότερο, εάν τηρήσουμε κατά γράμμα τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης. Ξέρω ότι δοκιμάζονται οι αντοχές όλων των ανθρώπων και των νέων που έχουν την ορμή να βγουν έξω να διασκεδάσουν και δεν τους επιτρέπεται και των μεγαλύτερων ανθρώπων που έχουν κουραστεί από τις αλλεπάλληλες καραντίνες, όμως πρέπει να κάνουμε υπομονή για κάποιους μήνες ακόμα. Το επαναλαμβάνω κάθε μέρα στην εκπομπή μου, το λέω και σε σας. Δεν περιμένω από κανέναν πρωθυπουργό, υπουργό, αρχηγό κόμματος, από κανέναν πολιτικό, να μου πει τι να κάνω για να προστατεύσω τον εαυτό μου πρωτίστως και τους ανθρώπους που αγαπώ και νοιάζομαι. Σήμερα, μετά από ένα χρόνο που ζούμε με τον covid κι όλα αυτά που έχουν συμβεί και τα είδαμε στη χώρα μας, στην Ευρώπη, αλλά και σε όλο τον κόσμο, αυτό που μπορεί να μας βγάλει γρηγορότερα από την πανδημία και να ξανακερδίσουμε τη ζωή μας, είναι να τηρήσουμε με θρησκευτική ευλάβεια τα μέτρα που προτείνουν οι γιατροί, μέχρι να έρθει ο απαιτούμενος αριθμός εμβολίων και να εμβολιαστούμε όλοι μας, χωρίς δισταγμούς κι αμφισβήτηση. Όσο νομίζουμε ότι είμαστε ατρόμητοι ή όσο επιτρέπουμε στον εαυτό μας να χρησιμοποιεί τη δικαιολογία της κόπωσης και δεν τηρούμε τα μέτρα, τόσο αργότερα θα βγούμε από το πρόβλημα.
Αν σας ζητούσαμε να βάζατε έναν τίτλο στη χρονιά που έφυγε, ποιος θα ήταν αυτός;
Ταξιδεύοντας στα όρια χωρίς πυξίδα! Αυτό τον τίτλο θα έβαζα, γιατί πραγματικά ένοιωθα, μέχρι την ημέρα που ξεκίνησαν οι εμβολιασμοί στην Αμερική και την Αγγλία, ότι πηγαίνουμε στα τυφλά. Ένας νέος ιός, θανατηφόρος, διέλυσε κυριολεκτικά όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα, ανέτρεψε τη ζωή των ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη και η επιστημονική κοινότητα προσπαθούσε κι ακόμα προσπαθεί βέβαια να τον αντιμετωπίσει. Τώρα όμως έχουμε ένα ισχυρό όπλο, το εμβόλιο.
Οι τέχνες, τα γράμματα και γενικά ο πολιτισμός, έπεσαν «θύμα» αυτής της καραντίνας ή πιστεύετε πως μέσα από αυτή θα βγουν πιο δυνατές;
Οι καλλιτέχνες και γενικότερα οι άνθρωποι των γραμμάτων κι όλοι όσοι εργάζονται υποστηρικτικά στον τομέα του πολιτισμού, έχουν υποστεί μεγάλη ζημιά. Βρίσκονται ένα χρόνο σε ανεργία. Πολλοί από τους ανθρώπους αυτούς προσπαθούν να βγάλουν τα προς το ζην μέσα από άλλες δουλειές του ποδαριού θα λέγαμε. Η επόμενη μέρα με τη λήξη της πανδημίας, μακάρι να διαψευστώ, αλλά εκτιμώ πως δεν θα είναι εύκολη. Η πανδημία μας έχει οδηγήσει και σε οικονομική κρίση, συνεπώς δεν είναι εύκολο από τώρα να κάνει κανείς ασφαλείς εκτιμήσεις. Xώρια ότι δεν ξέρουμε πότε θα μπορούν ξανά να λειτουργήσουν οι χώροι πολιτισμού. Είναι μια πάρα πολύ δύσκολη εξίσωση που κάνεις με βεβαιότητα δεν μπορεί να λύσει. Πιστεύω όμως ότι το υπουργείο Πολιτισμού έπρεπε να έχει υποστηρίξει πιο ενεργά τους ανθρώπους του πολιτισμού. Έπρεπε από τα τέλη της άνοιξης του 2020 να έχει αναπτύξει δράσεις απασχόλησης και κατ’ επέκταση οικονομικής στήριξης όλων αυτών των ανθρώπων, σε συνεργασία με τα συνδικαλιστικά τους σωματεία και την αυτοδιοίκηση. Σε κάθε περίπτωση πιστεύω πως μέσα από διάλογο θα μπορούσαν να βρεθούν ουσιαστικοί τρόποι υποστήριξη των ανθρώπων του πολιτισμού, αλλά η εικόνα που έχω αποκομίσει για την ηγεσία του υπουργείου, μέσα από δηλώσεις που έχουν γίνει τον τελευταίο χρόνο, εξάγω το συμπέρασμα πως έλειπε η διάθεση.
Ο χώρος του «πολιτισμού» όμως, σύμφωνα με τα όσα έρχονται καθημερινά στο φως της δημοσιότητας, «κακοποιήθηκε» ψυχικά και σωματικά. Τι θα λέγατε για αυτή τη φρικτή εικόνα; Οι αποκαλύψεις, είναι μια μορφή «επανάστασης;»
Όλα αυτά που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τον τελευταίο μήνα είναι αποκρουστικά. Δεν θα πρέπει όμως να πέφτουμε από τα σύννεφα, ούτε πιστεύω ότι όλα όσα αποκαλύπτονται και μας σοκάρουν συμβαίνουν μόνο στο χώρο του πολιτισμού. Πιστεύω ότι καλοί και κακοί άνθρωποι υπάρχουν σε όλους τους χώρους και είμαι της άποψης πως πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας από πολύ μικρά να εμπιστεύονται την οικογένειά τους. Πιστεύω ότι πρέπει να μιλάμε ανοιχτά στα παιδιά μας, να τους λέμε ότι εκεί έξω όποια δουλειά κι αν κάνουν, δεν θα πρέπει να χάσουν την αξιοπρέπειά τους, δεν θα πρέπει να επιτρέψουν σε κανέναν όποια θέση κι αν κατέχει, να τα εκμεταλλευτεί. Πρέπει να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας να μην κάνουν εκπτώσεις στη ζωή τους, για να κάνουν καριέρα. Όσο δε για αυτούς τους καλλιτέχνες και τους γείτονες, που τις τελευταίες μέρες βλέπω να δηλώνουν στα κανάλια ότι γνώριζαν, ότι άκουγαν, άλλα δεν έκαναν τίποτα, πιστεύω πως είναι συνένοχοι. Δεν μπορεί να ξέρεις ότι κάποιος βιάζει ένα παιδί 11 ή 14 χρόνων και να σιωπάς. Είναι τραγικό να γνωρίζεις τέτοια εγκλήματα και να μην μιλάς. Όσο δε για τους θύτες, όσο σπουδαίοι καλλιτέχνες και αν είναι, όσο χειροκρότημα και αν έχουν εισπράξει κι όσο ψηλά κι αν έφτασαν, η ρήση «μηδένα προ του τέλους μακάριζε» επαληθεύεται και σήμερα έχουν ξεπέσει στα μάτια του κόσμου και κατακρημνίζονται. Δεν νομίζω όμως πως πρόκειται για επανάσταση, αλλά η δεκτικότητα της κοινωνίας στην εξομολόγηση της κας Μπεκατούρου κι ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε αυτό από τα μέσα, πιστεύω πως ήταν το έναυσμα κι άνοιξε το δρόμο των αποκαλύψεων.
Τι ήταν για εσάς το 1821, τι κοινά θα μπορούσε να είχε με το 2021 και πως φαντάζεστε την επόμενη μέρα;
Η επανάσταση του 1821 αποτελεί σταθμό όχι απλά στην ιστορία του έθνους μας, αλλά στην παγκόσμια ιστορία, γιατί ένα μικρό έθνος ύψωσε το ανάστημα του σε μία πανίσχυρη, για την εποχή εκείνη αυτοκρατορία και πολέμησε με το σθένος της ψυχής του, χωρίς οργανωμένο στρατό, πετυχαίνοντας κάτι που έμοιαζε ουτοπικό, την εθνική ανεξαρτησία. Η επανάσταση και η αυτοθυσία αυτών των ανθρώπων που έδωσαν την ψυχή τους, για την ελευθερία του έθνους πρέπει να εμπνέει και να κάνει υπερήφανους εμάς κι όλες τις γενιές των Ελλήνων. Οι ήρωες του 21 διδάσκουν διαχρονικά σε όλο τον κόσμο ότι η ελευθερία δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται όταν πιστεύεις σ’ αυτή με όλη τη δύναμη της ψυχή σου. Αναφορικά τώρα με τους εορτασμούς, πιστεύω πως είναι χρέος να αναδείξουμε την διαχρονική προσφορά του ελληνισμού στην ανθρωπότητα. Να αναδείξουμε σε όλο τον κόσμο πως οι έννοιες των λέξεων ελευθερία και δημοκρατία ήταν αυτές που εμψύχωναν κι έδιναν δύναμη στους επαναστατημένους Έλληνες, αλλά ταυτόχρονα τότε και σήμερα, οι έννοιες αυτών των λέξεων ενέπνεαν κι εμπνέουν διαχρονικά κάθε άνθρωπο οποιασδήποτε εθνικότητας. Πιστεύω επίσης, πως οφείλουμε να δείξουμε σε όλο τον κόσμο ποια είναι η σύγχρονη Ελλάδα. Είναι ευκαιρία να επικοινωνήσουμε την σύγχρονη εικόνα της πατρίδας μας, να δείξουμε πως και σήμερα η χώρα μπορεί να αποτελεί κοιτίδα πολιτισμού και να δημιουργήσουμε σε κάθε πόλη έργα που θα τιμούν και θα αναδεικνύουν την ιστορία του τόπου, συνδυάζοντάς την με τη σύγχρονη πολιτιστική δημιουργία. Νομίζω πως έχει κουραστεί ο ελληνικός λαός από γιορτές - πανηγύρια και μνημόσυνα. Αυτοί οι εορτασμοί των 200 χρόνων θαρρώ πως πρέπει να ναι ουσιαστικοί, να σηματοδοτούν το σύγχρονο πρόσωπο της χώρας μας και μέσα από δράσεις να αναδείξουμε, εντός κι εκτός των συνόρων, τα στοιχεία εκείνα που ενώνουν όλους τους επί γης Έλληνες.
Παύλος Ανδριάς by aylogyrosnews
