Η συγγραφέας Ελένη Κοτσοβόλου, γράφει στη γραφομηχανή για τον «ΚΩΔΙΚΟΣ ’21: Η επόμενη ημέρα»…
Από την «ελευθερία» της καθημερινότητας στην «αιχμαλωσία» της ζωής μας, λόγω του COVID -19. Πόσο σας επηρέασε αυτή η αλλαγή;
Σίγουρα υπήρξαμε ανυποψίαστοι. Σίγουρα στην αρχή υποτιμήσαμε, κατόπιν αμφισβητήσαμε και στη συνέχεια αναγκαστήκαμε να αποδεχθούμε μία κατάσταση που στην καλύτερη εκδοχή της μας «ξεβόλευε», στη δε χειρότερη απειλούσε την ίδια μας τη ζωή. Και σίγουρα τη βιώσαμε όλοι σαν μια μορφή «στρόφιγγας» που μέρα τη μέρα περιόρισε δεδομένες ελευθερίες, δοκίμασε τις σχέσεις μας, εκμηδένισε την κοινωνική μας δραστηριότητα, έθεσε σε σοβαρό κίνδυνο την επαγγελματική μας υπόσταση και σε πολλές περιπτώσεις ανέτρεψε ακόμη και την προσωπική μας ζωή.
Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πως λειτουργήσατε και τι ήταν αυτό που σας έλειψε περισσότερο; Υπήρχαν στιγμές θυμού ή περισυλλογής;
Ο θυμός και η άρνηση ήταν οι πρώτες μου αντιδράσεις. Συχνά αμφισβήτησα ή θέλησα να υιοθετήσω σενάρια συνωμοσιολογίας σε μια ανάγκη να μην παραδώσω «αμαχητί» τις κεκτημένες μου ελευθερίες. Στην πορεία, όμως, άρχισα να αντιλαμβάνομαι τη σοβαρότητα της κατάστασης και προσπάθησα να αναπτύξω άμυνες, μετατοπίζοντας το σημείο αναφοράς μου. Από την πολύτιμη εξωστρέφειά μου άρχισα να «ανασκουμπώνομαι». Προσπάθησα να αντιληφθώ τον εγκλεισμό μου ως μια δεδομένη κατάσταση με συγκεκριμένη χρονική διάρκεια στο πλαίσιο της οποίας έπρεπε να διαφυλάξω την ψυχική μου υγεία. Δε σας κρύβω ότι έκλεισα τηλεοράσεις, περιόρισα την ενημέρωσή μου στα ουσιαστικά και έδωσα έμφαση σε δραστηριότητες που μπορούσαν να μου δώσουν ευχαρίστηση εντός των «τειχών». Άρχισα να απολαμβάνω το διάβασμα, τη μουσική, τους μοναχικούς μου περιπάτους, μια ταινία, ακόμη και χειροτεχνίες που ξέθαψα από τα σχολικά μου χρόνια. Το μόνο που δεν μπόρεσα να υποκαταστήσω και σίγουρα μου έλειψε-και μου λείπει ακόμη-είναι η αγκαλιά και η ουσιαστική επαφή με τους αγαπημένους μου, που πιστεύω ότι σύντομα θα επανέλθουν και σίγουρα θα εκτιμηθούν περισσότερο από όλους μας.
Ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα στέλνατε σ’ όλους εκείνους που οι συνθήκες τους απαγορεύουν να κάνουν πράξη τα «θέλω» τους;
Η ζωή μάς έχει διδάξει ότι οι συνθήκες μεταβάλλονται. Κάποτε είχα διαβάσει ότι ο πιο εύσχημος τρόπος για να γίνει αντιληπτή η πραγματικότητα, είναι να έχουμε αναρτημένη σε εμφανές σημείο μια επιγραφή που θα μας υπενθυμίζει «…και αυτό θα περάσει…», αναφερόμενη τόσο στις στενοχώριες όσο και στις χαρές μας. Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο, τα «θέλω» μας θα πρέπει να παραμένουν οι αμετάβλητες σταθερές μας, όσο με υπομονή θα αναμένουμε ή θα πολεμάμε την αλλαγή των συνθηκών. Και σίγουρα, με την ακλόνητη πεποίθηση ότι η αλλαγή αυτή αργά ή γρήγορα θα συμβεί.
Αν σας ζητούσαμε να βάζατε έναν τίτλο στη χρονιά που έφυγε, ποιος θα ήταν αυτός;
Απρόβλεπτη. Ό,τι άλλο συντελέστηκε ήταν η προσωπική ιστορία του καθενός κάτω από αυτό το επιστέγασμα.
Οι τέχνες, τα γράμματα και γενικά ο πολιτισμός, έπεσαν «θύμα» αυτής της καραντίνας ή πιστεύετε πως μέσα από αυτή θα βγουν πιο δυνατές;
Αποδέχομαι και τα δύο, αφού οι τέχνες, τα γράμματα και γενικότερα ο πολιτισμός είναι εκφράσεις της ανθρώπινης φύσης, η αντοχή της οποίας δοκιμάστηκε σκληρά από τον απρόβλεπτο αυτό εγκλεισμό. Όμως, η ωριμότητα που αποκτάται από κάθε δοκιμασία θέλω να πιστεύω ότι θα δώσει το μελλοντικό της «επισφράγισμα» και στην τέχνη. Θεωρώ ότι, ως απόρροια αυτής της κατάστασης αναπτύξαμε μία γενικότερη ευαισθησία που σίγουρα θα διοχετευθεί προς όλες τις εκφάνσεις του προσωπικού και του πολιτιστικού μας βίου.
Ο χώρος του «πολιτισμού» όμως, σύμφωνα με τα όσα έρχονται καθημερινά στο φως της δημοσιότητας, «κακοποιήθηκε» ψυχικά και σωματικά. Τι θα λέγατε για αυτή τη φρικτή εικόνα; Οι αποκαλύψεις, είναι μια μορφή «επανάστασης;»
Οι ψίθυροι έγιναν φωνές και οι φωνές κραυγές. Ήταν διάχυτη-και ας μην το αρνηθούμε-η αίσθηση ότι σε κάθε χώρο «εξουσίας» καλλιτεχνικό και μη αναπτύσσονταν έκφυλες παραφυάδες που υποχειρίαζαν τον κάθε αδύναμο «κρίκο». Προσωπικά θεωρώ ότι οι αποκαλύψεις αποτελούν την ευκαιρία μας. Όπως προείπα, ο εγκλεισμός έδωσε προβάδισμα στην ευαισθησία μας και στο πλαίσιο αυτό ελπίζω να αναπτυχθεί και η υπευθυνότητά μας απέναντι σε ό,τι υποψιαζόμαστε μα αρνούμαστε να «αγγίξουμε» προκειμένου να διατηρήσουμε την περίφημη εικόνα και τη βόλεψή μας.
Τι ήταν για εσάς το 1821, τι κοινά θα μπορούσε να είχε με το 2021 και πως φαντάζεστε την επόμενη μέρα;
Για μένα το 1821 δεν ήταν απλώς επανάσταση. Ήταν η ανάγκη υλοποίησης ενός οράματος των «ρομαντικών» της εποχής όπου, ακόμη και η ίδια τους η ζωή υπήρξε αναλώσιμη προκειμένου οι ανθρώπινες αξίες και τα ιδανικά να βρουν το επιστέγασμα μιας πατρίδας. Δυστυχώς, σήμερα όλα τα ευγενή και τα ωραία στην καλύτερη περίπτωση είναι απλώς οράματα και στη χειρότερη έχουν τεθεί υπό αμφισβήτηση. Χρειάζεται «όργωμα», χρειάζεται επιστροφή στη βάση μας, χρειάζεται η αναζήτηση της ταυτότητάς μας εξ αρχής. Η αναδιοργάνωση του εαυτού, της οικογένειας, της κοινωνίας, η επανατοποθέτηση των ιδανικών και ο ουσιαστικός αγώνας για την υλοποίησή τους. Δε σας κρύβω ότι νιώθω μέσα μου θλίψη, αφού αισθάνομαι ότι διακόσια χρόνια μετά, όχι απλώς δεν εξελίξαμε την κληρονομιά των προγόνων μας, αλλά είμαστε ακόμη σε αναζήτηση των σύγχρονων «ρομαντικών».
Παύλος Ανδριάς by aylogyrosnews
