Η συγγραφέας Ελένη Γαληνού, γράφει στη γραφομηχανή για τον «ΚΩΔΙΚΟΣ ’21: Η επόμενη ημέρα»…
Από την «ελευθερία» της καθημερινότητας στην «αιχμαλωσία» της ζωής μας, λόγω του COVID -19. Πόσο σας επηρέασε αυτή η αλλαγή;
Η αλήθεια είναι πως δεν με επηρέασε όσο θα πίστευα. Κάθε χρόνο την περίοδο που γράφω, που διαρκεί 3-4 μήνες περίπου, περνάω μια μικρή προσωπική καραντίνα. Αν δεν κλειστώ εντελώς δεν βγαίνει βιβλίο. Έτσι προσπάθησα να δω την παρούσα κατάσταση μέσα απ’ αυτό το πρίσμα και να δώσω όλη μου την ενέργεια στη δουλειά μου. Καταλαβαίνω πως για άλλους ανθρώπους ήταν και είναι πραγματικά δύσκολο. Ωστόσο αιχμάλωτη δεν ένιωσα ποτέ. Μια δύσκολη περίοδος είναι που θα περάσει και εύχομαι να βγούμε πιο δυνατοί από αυτή τη δοκιμασία.
Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πως λειτουργήσατε και τι ήταν αυτό που σας έλειψε περισσότερο; Υπήρχαν στιγμές θυμού ή περισυλλογής;
Έχω μάθει να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Έτσι είδα αυτήν την ομολογουμένως δύσκολη κατάσταση σαν μια ευκαιρία για κάνω πράγματα που άλλοτε θα θεωρούσα σπατάλη χρόνου. Και τα έκανα. Αυτό αυτόματα μου έδωσε μια γεύση αισιοδοξίας βλέποντας την καλή πλευρά. Είναι δύσκολη όμως η περίοδος που διανύουμε και το γνωρίζουμε όλοι. Ίσως η δική μου ζωή να μην άλλαξε τόσο, όμως κατανοώ άλλους ανθρώπους που οι δουλειές τους σταμάτησαν και ακόμα κανείς δεν ξέρει πότε και πώς θα ξανανοίξουν. Δικαιολογημένα ίσως θυμώνουν και επαναστατούν για όσα συμβαίνουν όμως αυτό δεν θα δώσει τη λύση. Εγώ προτίμησα να ακολουθήσω τους κανόνες και να συνεργαστώ για το κάλο όλων μας ώστε να περιορίσουμε τον ιό και να φύγει μια ώρα αρχύτερα αυτή η καραντίνα απ’ τις ζωές μας. Γιατί κακά τα ψέματα, μας απομόνωσε. Η επαφή με τους ανθρώπους μου έχει λείψει περισσότερο απ’ όλα.
Ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα στέλνατε σ’ όλους εκείνους που οι συνθήκες τους απαγορεύουν να κάνουν πράξη τα «θέλω» τους;
Σε κάθε κατάσταση καλή ή κακή υπάρχουν θετικά και αρνητικά στοιχεία. Αν επικεντρωθείς στα θετικά τότε ίσως σταματήσεις να νιώθεις πως σου στερούν άδικα πράγματα ή σε στριμώχνουν. Πιστεύω πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται, επομένως, κι αυτή η κατάσταση κάτι προσπαθεί να μας δείξει. Μια στάση λοιπόν στον ξέφρενο ρυθμό που ζούμε και λίγη περισυλλογή, ίσως μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.
Αν σας ζητούσαμε να βάζατε έναν τίτλο στη χρονιά που έφυγε, ποιος θα ήταν αυτός;
Ωραία ερώτηση. Θα έδινα τον τίτλο που έδωσα και στο βιβλίο μου που θα κυκλοφορήσει τον Απρίλιο, μόλις ανοίξει η αγορά. «ΣΕ ΜΑΥΡΟ ΦΟΝΤΟ» και πιστεύω πως ταιριάζει γάντι σε όσα ζούμε. Η ιστορία που περιγράφω έχει ένα μεγάλο μέρος πνευματική αναζήτησης και την έδωσα την δεδομένη στιγμή γιατί πιστεύω πως έχει να πει πολλά για όσα δύσκολα ζούμε. Ο Covid-19 ανάγκασε ολόκληρο τον πλανήτη να βάλει απότομα φρένο στον ξέφρενο ρυθμό που λειτουργούσε ως τώρα. Μήπως λοιπόν αυτή η πανδημία ήρθε για να δείξει πως είναι ώρα να επαναπροσδιορίσουμε κάποιες ανθρώπινες αξίες που τα τελευταία χρόνια διαφθείρονται και καταρρέουν, τείνοντας να φτιάξουν έναν κόσμο ωφελιμιστικό, εγωκεντρικό και μοναχικό, γεμάτο πλαστούς φόβους, ανασφάλειες και άχρηστες ανάγκες;
Οι τέχνες, τα γράμματα και γενικά ο πολιτισμός, έπεσαν «θύμα» αυτής της καραντίνας ή πιστεύετε πως μέσα από αυτή θα βγουν πιο δυνατές;
Η Τέχνη υπάρχει για να αμφισβητεί και ανθεί πολύ περισσότερο στα δύσκολα. Ποτίζεται θαρρείς η έμπνευση και παίρνει δύναμη από κάθε δυσκολία που βρίσκεται μπρος της. Ανοίγει καινούργια φτερά και μεγαλουργεί. Οι δυσκολίες οξύνουν τον νου και δίνουν τροφή για νέα καλύτερα πράγματα, για επαναπροσδιορισμό καταστάσεων και ιδεών που έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν ή να καταρρέουν. Και η αλήθεια είναι πως η κοινωνία μας έχει αρχίσει να αναδύει μια σήψη. Έχει ώρες-ώρες μια εικόνα διαφθοράς που τείνει να γίνει συνήθεια. Ώρα λοιπόν να το δούμε και να το αλλάξουμε.
Ο χώρος του «πολιτισμού» όμως, σύμφωνα με τα όσα έρχονται καθημερινά στο φως της δημοσιότητας, «κακοποιήθηκε» ψυχικά και σωματικά. Τι θα λέγατε για αυτή τη φρικτή εικόνα; Οι αποκαλύψεις, είναι μια μορφή «επανάστασης;»
Λυπάμαι πραγματικά για όσα βλέπουμε και ακούμε, όμως δεν πέφτω απ’ τα σύννεφα. Ξέρουμε πως σε όλους τους χώρους δυστυχώς υπάρχει ψυχική και σωματική κακοποίηση που δύσκολα αποκαλύπτεται από τα θύματα. Έσπασε όμως το απόστημα και χαίρομαι γι’ αυτό. Έγινε η αρχή και έδωσε δύναμη και σε άλλους. Το δυσκολότερο πράγμα για έναν άνθρωπο που έχει κακοποιηθεί, είναι να βρει τη δύναμη να μιλήσει. Να πιστέψει στον εαυτό του και να καταγγείλει όσα του έκαναν. Έγινε λοιπόν αυτό το δύσκολο βήμα μέσα σε μια εποχή που οι άνθρωποι είναι πολύ πιο ζορισμένοι λόγω του Covid, και ίσως οφείλεται στο ότι βρήκαν λίγο περισσότερο χρόνο να σκεφτούν, να ενδυναμώσουν τον εαυτό τους και επιτέλους να εμπιστευτούν τις δυνάμεις τους και να μιλήσουν. Ο καθένας μας ωφέλει να κάνει την δική του προσωπική επανάσταση για να πετάξει από πάνω του ότι βαρύ τον έχουν φορτώσει.
Τι ήταν για εσάς το 1821, τι κοινά θα μπορούσε να είχε με το 2021 και πως φαντάζεστε την επόμενη μέρα;
1821, χρονολογία ορόσημο για τον ελληνισμό. Ένας πόλεμος που έδωσε δύναμη σε έναν ολόκληρο λαό να ξεσηκωθεί και να αποτινάξει ένα ζυγό τετρακοσίων χρόνων. Μια επανάσταση που έκανε την Ελλάδα να ξεκινήσει πάλι απ’ την αρχή να χτίζει τη νέα της πατρίδα. Ένας πόλεμος είναι και η πανδημία Covid αν το καλοσκεφτείς. Εύχομαι λοιπόν να καταφέρουμε να αποτινάξουμε όσα μας πλακώνουν και να βγούμε νικητές απ’ αυτήν τη δύσκολη δοκιμασία. Μετά από κάθε σκοτεινή περίοδο μπορεί να ανατείλει ένα νέο ομορφότερο φως. Μακάρι αυτός ο σύγχρονος «πόλεμος» να αντλήσει σοφία απ’ το παρελθόν και δύναμη για το μέλλον ώστε να μπορέσει να επανακκινήσει σωστά.
Παύλος Ανδριάς by aylogyrosnews
