Η δημοσιογράφος Ντόρα Παπαϊωάννου, γράφει στη γραφομηχανή για τον «ΚΩΔΙΚΟΣ ’21: Η επόμενη ημέρα»…
Από την «ελευθερία» της καθημερινότητας στην «αιχμαλωσία» της ζωής μας, λόγω του COVID -19. Πόσο σας επηρέασε αυτή η αλλαγή;
Η πανδημία αποτελεί ένα πρωτόγνωρο γεγονός που αιφνιδίασε και ταρακούνησε συθέμελα ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, αναγκαστήκαμε να αποχωριστούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα, να περιορίσουμε τις δραστηριότητές σε κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας και να «εγκλωβιστούμε», κυριολεκτικά και μεταφορικά σε μια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα φόβου, απομόνωσης και αβεβαιότητας για το μέλλον. Προσωπικά, αυτή η αλλαγή, με έκανε να συνειδητοποιήσω την πραγματική σημασία όλων όσων μέχρι εκείνη τη στιγμή φάνταζαν δεδομένα. Η καθημερινή διαδρομή μέχρι το χώρο εργασίας, οι διαπροσωπικές επαφές με φίλους και συνεργάτες, το κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι, μια εκδρομή ή μια έξοδος αναψυχής, όλα ξαφνικά κρίθηκαν απαγορευμένα και επικίνδυνα. Όταν κανείς αναγκαστεί να έρθει αντιμέτωπος με την απώλεια της ελευθερίας του, έστω και αν αυτή είναι επιβεβλημένη για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας, τότε μόνο αντιλαμβάνεται ουσιαστικά την τεράστια σπουδαιότητά της. Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, τόσο πρακτικά όσο και συναισθηματικά, ο ιός και οι συνέπειές του, έφεραν τα πάνω κάτω, στη ζωή τη δική μου και της οικογένειάς μου.
Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πως λειτουργήσατε και τι ήταν αυτό που σας έλειψε περισσότερο; Υπήρχαν στιγμές θυμού ή περισυλλογής;
Το διάστημα του εγκλεισμού και των αναρίθμητων περιορισμών, επιθυμώ να γεμίζω τη μέρα μου με πράγματα που μου δίνουν δύναμη, κίνητρο και διάθεση για δημιουργικότητα. Αναγκάζομαι, βεβαίως, να προσαρμόζομαι στα νέα δεδομένα που η κατάσταση επιβάλλει. Ανακαλύπτω νέους τρόπους να αξιοποιώ την τεχνολογία, για λόγους τόσο εργασιακούς, αλλά και επικοινωνιακούς. Δίνω προτεραιότητα στην οικογένειά μου, ενώ ο ελεύθερος χρόνος μου, μπορεί να περιλαμβάνει έναν περίπατο, ένα βιβλίο ή μια καινούρια μαγειρική αλχημεία. Σαφώς, η τήρηση των μέτρων και το lockdown μου έχουν στερήσει τη δια ζώσης επαφή με ανθρώπους που αγαπώ. Αν και είμαι άνθρωπος συγκρατημένος και όχι ιδιαίτερα διαχυτικός στις κοινωνικές μου συναναστροφές, νιώθω ειλικρινά την ανάγκη για πραγματική επικοινωνία. Έχω νοσταλγήσει το άγγιγμα και τη θαλπωρή μιας αγκαλιάς από τα αγαπημένα μου πρόσωπα, τους γονείς, τους συγγενείς, τους φίλους μου. Αναμφισβήτητα, νιώθω πολλές φορές να υποκύπτω στην πίεση. Δυστυχώς οι αρνητικές ειδήσεις, η ανασφάλεια και το γενικότερο κλίμα τρομοκρατίας που επικρατεί, με κάνουν να αισθάνομαι αβοήθητη και η αδυναμία μου να αλλάξω τα γεγονότα με θυμώνει. Συχνά πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται το αύριο και να αδημονεί για μια αλλαγή προς το καλύτερο. Αν η πανδημία προσέφερε κάτι θετικό στη ζωή μας, σίγουρα αυτό είναι η ευκαιρία για αναθεώρηση, περισυλλογή και αλλαγές που η κεκτημένη ταχύτητα της φυσιολογικής καθημερινότητας, σπάνια επιτρέπει. Εύχομαι και ελπίζω, η επιστροφή στην κανονικότητα να συνοδεύεται από εσωτερική δύναμη, σταθερότητα και αυτοβελτίωση.
Ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα στέλνατε σ’ όλους εκείνους που οι συνθήκες τους απαγορεύουν να κάνουν πράξη τα «θέλω» τους;
Η συμβουλή μου, σε μια περίοδο που ολόκληρη η ζωή μας βρίσκεται σε παύση, είναι να μη χάνουμε τον εαυτό και τον προσανατολισμό μας. Είναι απερίγραπτα δύσκολο να είσαι δέσμιος μιας πραγματικότητας που σου αφαιρεί την ελευθερία να ενεργήσεις όπως και όποτε το επιθυμείς. Αδυνατείς να εργαστείς, να κυκλοφορήσεις, να ταξιδέψεις, να δεις από κοντά τους δικούς σου ανθρώπους, να ψυχαγωγηθείς. Ωστόσο, το μόνο πράγμα που η πανδημία δεν είναι σε θέση να μας στερήσει, είναι η ελπίδα μας για ένα καλύτερο αύριο. Χωρίς να υποκύπτουμε τυφλά σε κάθε είδους περιορισμό, καλό θα ήταν γραπωθούμε από κάθε τι θετικό, να δείξουμε σύνεση και ψυχραιμία και να προσπαθήσουμε να αντλήσουμε δύναμη από κάθε δυσκολία που συναντούμε.
Αν σας ζητούσαμε να βάζατε έναν τίτλο στη χρονιά που έφυγε, ποιος θα ήταν αυτός;
Κατά τη γνώμη μου, ο πιο ταιριαστός τίτλος για τη χρονιά που έφυγε θα ήταν: «Σε τεντωμένο σχοινί!». Όλοι μας, από την αρχή της πανδημίας, ακροβατούμε σε μια πολύ λεπτή και εύθραυστη πραγματικότητα. Ο κίνδυνος είναι παρών, διαρκής και οποιοδήποτε στραβοπάτημα, οποιαδήποτε λανθασμένη κίνηση, μπορεί να αποβεί μοιραία. Θέλει μεγάλη δύναμη και ψυχικό σθένος προκειμένου να κατορθώσουμε να ισορροπήσουμε και να διανύσουμε αυτή τη διαδρομή, χωρίς να συντριβούμε. Πρέπει να πεισμώσουμε για να φτάσουμε στο τέλος της και να επιστρέψουμε αλώβητοι στην κανονικότητα.
Οι τέχνες, τα γράμματα και γενικά ο πολιτισμός, έπεσαν «θύμα» αυτής της καραντίνας ή πιστεύετε πως μέσα από αυτή θα βγουν πιο δυνατές;
Δυστυχώς ο χώρος της τέχνης, των γραμμάτων και του πολιτισμού δέχτηκε, ίσως το ισχυρότερο πλήγμα εξαιτίας της καραντίνας. Είναι γνωστό ότι τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα, όπου η επαφή με το κοινό, είναι θεμελιώδης, βρέθηκαν ξαφνικά, και για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα εντελώς μετέωρα. Είναι απαράδεκτο, να μην υπάρχει επαρκής και κατάλληλη ενίσχυση των καλλιτεχνών, σε αυτή την ομολογουμένως, ιδιαιτέρως δύσκολη συνθήκη, καθώς δεν πρόκειται για επάγγελμα πολυτελείας, αλλά για σπουδαίο λειτούργημα, απαραίτητο για την ψυχική υγεία κάθε ανθρώπου. Είμαι σίγουρη ότι μετά το πέρας της πανδημίας, οι τέχνες θα ανακάμψουν και θα ενδυναμωθούν, καθώς η έλλειψή τους έχει γίνει κάτι περισσότερο από αισθητή και έχει γεννήσει τεράστια ανάγκη και δίψα για επιστροφή σε καλλιτεχνικούς χώρους, τόσο για τους καλλιτέχνες, όσο και για το κοινό.
Ο χώρος του «πολιτισμού» όμως, σύμφωνα με τα όσα έρχονται καθημερινά στο φως της δημοσιότητας, «κακοποιήθηκε» ψυχικά και σωματικά. Τι θα λέγατε για αυτή τη φρικτή εικόνα; Οι αποκαλύψεις, είναι μια μορφή «επανάστασης;»
Η ανάγκη για αλλαγές και περισυλλογή, η απομόνωση και ο εγκλεισμός, έδωσαν το έναυσμα, μέσα, τόσο από το χώρο του αθλητισμού αλλά και από το χώρο του πολιτισμού, να έρθει επιτέλους στο φως, μια τεράστια παθογένεια, που ευδοκιμεί δυστυχώς σε κάθε εργασιακό χώρο. Η εκμετάλλευση της θέσης ισχύος και της εξουσίας, έδινε μέχρι σήμερα τη δύναμη σε ανθρώπους να κακοποιούν με βάναυσους και απεχθείς τρόπους τους συνανθρώπους τους και να παραμένουν ατιμώρητοι. Λυπάμαι ειλικρινά και εξοργίζομαι με τις καθημερινές αποκαλύψεις για τέτοια φρικτά περιστατικά βίας. Ωστόσο, με χαροποιεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι επιτέλους δίνεται βήμα, «φωνή» και αναγνώριση στα λεγόμενα και τις εμπειρίες των θυμάτων. Οι ένοχοι πρέπει σε κάθε περίπτωση να έρχονται αντιμέτωποι με τις ευθύνες και τις συνέπειες των πράξεών τους και να τιμωρούνται αναλόγως. Φυσικά και μιλάμε για μια μορφή επαναστατικού κινήματος απέναντι στην καταπίεση, την καταπάτηση της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας των ανθρώπων. Μόνο δικαίωση μπορεί να νιώσει κανείς στο άκουσμα ότι ο φόβος παύει πια να είναι δυνάστης και λάμπει επιτέλους η αλήθεια και η δικαιοσύνη.
Τι ήταν για εσάς το 1821, τι κοινά θα μπορούσε να είχε με το 2021 και πως φαντάζεστε την επόμενη μέρα;
Το 1821 είναι μια ημερομηνία ορόσημο για την ιστορία της χώρας μας και ένα σύμβολο νίκης έναντι στην καταπίεση, το φόβο και την υποδούλωση. Το 2021 μας βρίσκει, όπως τότε, επί τουρκοκρατίας, ανελεύθερους, τρομοκρατημένους και υποταγμένους. Βρισκόμαστε υπό καθεστώς μεγάλης πίεσης και η δυνατότητα να εκφραστούμε, να αντιδράσουμε, να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα δικαιώματα στη ζωή, δεν είναι δεδομένη. Έχουμε λοιπόν και πάλι, αλλά και πάντα, την ανάγκη για μια επανάσταση. Επανάσταση απέναντι στους σύγχρονους «κατακτητές». Τη βία, την καταστολή, την περιθωριοποίηση, τη σιωπή, το ψέμα, την ασθένεια. Οραματίζομαι την επόμενη μέρα, να ξημερώνει πιο λαμπερή, απαλλαγμένη από όσα μας καταδυναστεύουν και γεμάτη αισιοδοξία, αγωνιστικότητα και κυρίως ελευθερία.
Παύλος Ανδριάς by aylogyrosnews
