Ο συγγραφέας Γιώργος Πολίτης, γράφει στη γραφομηχανή για τον «ΚΩΔΙΚΟΣ ’21: Η επόμενη ημέρα»…
Από την «ελευθερία» της καθημερινότητας στην «αιχμαλωσία» της ζωής μας, λόγω του COVID -19. Πόσο σας επηρέασε αυτή η αλλαγή;
Προσωπικά με επηρέασε πολύ και αρνητικά. Μπορεί ούτως ή άλλως η καθημερινότητα μου να ήταν πίσω από μία οθόνη κι ένα πληκτρολόγιο, όμως συχνά πυκνά συναντούσα φίλους στο σπίτι ή έξω. Ξέφευγα. Συζητούσαμε, γελούσαμε κάναμε σχέδια με χρονοδιάγραμμα που είχε βάση. Ξαφνικά όλα αναιρέθηκαν, απόκτησαν ένα μακρινό ορίζοντα που όσο ο καιρός περνούσε, ιδίως δε μετά τη δεύτερη καραντίνα, γινόταν όλο και πιο αβέβαιος.
Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πως λειτουργήσατε και τι ήταν αυτό που σας έλειψε περισσότερο; Υπήρχαν στιγμές θυμού ή περισυλλογής;
Η ζωή μου μπήκε σε ράγες, όπως και πολλών άλλων ανθρώπων φαντάζομαι. Το πρωί εμπρός από το πληκτρολόγιο και το απόγευμα μια βόλτα γιατί το πολύ «μέσα» είχε γίνει ανυπόφορο. Μου έλειψαν οι εκδρομές. Πάντα εύρισκα χρόνο και αφορμές για ταξίδια με το αυτοκίνητο ή τη μηχανή, στην Ελλάδα ή το εξωτερικό. Η χρονιά πριν τον πρώτο μας εγκλεισμό ήταν τόσο γεμάτη λόγω των θεατρικών έργων μου που είχαν ανέβει, που η επόμενη παρουσιάστηκε τρομαχτικά άδεια. Αναβλήθηκε ένα έργο μου ήδη προγραμματισμένο στο πολιτιστικό κέντρο Ηρακλείου Κρήτης και ακόμα ένα ταξίδι στην Ευρώπη που θα ξεκινούσε τις πρώτες μέρες της καραντίνας… Και ο θυμός αλλά και η περισυλλογή ήταν αναπόφευκτα.
Ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα στέλνατε σ’ όλους εκείνους που οι συνθήκες τους απαγορεύουν να κάνουν πράξη τα «θέλω» τους;
Πρώτα υπομονή. Κι έπειτα η ανακάλυψη δημιουργικών διεξόδων... Μπορεί να ακούγεται πεζό, όμως έτσι είναι. Η ανάγνωση των βιβλίων είναι μια καλή διέξοδος, οι σειρές του Netflix μια επόμενη, όμως είμαι βέβαιος ότι για αυτά δεν χρειάζεται καμία υπενθύμιση, το σημαντικό είναι να υπάρξει κάτι νέο, ανατρεπτικό που να καταφέρει να αποσπάσει την προσοχή μας για καιρό... Θα πρέπει όλοι να προσπαθήσουν να ανακαλύπτουν τις εναλλακτικές που θα τους δώσουν χαρά και θα τους αποσπάσουν τη προσοχή από τη διαδοχή των όμοιων εικόνων. Οι καλύτερες μέρες πάντα έρχονται, εκείνο που πρέπει είναι να μας βρουν εκεί έτοιμους να τις ζήσουμε… Εύλογα θα με ρωτήσετε, γιατί δεν τα έκανα αυτά για τον εαυτό μου. Η απάντηση είναι απλή. Εύκολα συμβουλεύει κανείς και δύσκολα υλοποιεί…
Αν σας ζητούσαμε να βάζατε έναν τίτλο στη χρονιά που έφυγε, ποιος θα ήταν αυτός;
Η ευκαιρία του ανθρώπου να δει ότι πάντα υπάρχει κάτι χειρότερο. Όπως και καλύτερο…
Οι τέχνες, τα γράμματα και γενικά ο πολιτισμός, έπεσαν «θύμα» αυτής της καραντίνας ή πιστεύετε πως μέσα από αυτή θα βγουν πιο δυνατές;
Η αλήθεια είναι ότι γονάτισαν. Γυρίσαμε πολλά βήματα πίσω. Ευελπιστούμε να ανακάμψουμε, θα χρειαστεί χρόνος όμως να το πετύχουμε. Οργάνωση, όχι βιασύνη και επιμονή. Μετά από κάθε δύσκολη στιγμή πάντα φτάνει μια καλύτερη αφού μας βρίσκει προετοιμασμένους, με μεγαλύτερη θέληση, πείρα και με πολλά περισσότερα αποθέματα δύναμης.
Ο χώρος του «πολιτισμού» όμως, σύμφωνα με τα όσα έρχονται καθημερινά στο φως της δημοσιότητας, «κακοποιήθηκε» ψυχικά και σωματικά. Τι θα λέγατε για αυτή τη φρικτή εικόνα; Οι αποκαλύψεις, είναι μια μορφή «επανάστασης;»
Χαίρομαι για την εύστοχη ερώτησή σας. Θα σας απαντήσω σε μια γενικότερη βάση. Ο άνθρωπος πάντα ήταν και πάντα θα παραμένει περίπλοκος. Θεωρώ ότι δεν θα πρέπει να συγχέουμε την καλλιτεχνική του φύση με το ανθρώπινο δεδομένο του. Είναι δύο εντελώς ξεχωριστά πράγματα. Η ανθρώπινη φύση μπορεί να καταδικάζεται, να τιμωρείται, να περνάει στο περιθώριο που της αξίζει, το έργο όμως του καλλιτέχνη μπορεί να υμνείται. Αν κατακρίναμε σύμφωνα με το χαρακτήρα των ανθρώπων τα έργα τους θα έπρεπε για παράδειγμα να καθαιρέσουμε από τα μουσεία τα έργα του Καραβάτζιο καθόσον ήταν δολοφόνος ή να μην απολαμβάνουμε τη θέα των πυραμίδων της Αιγύπτου διότι επιστρατεύθηκαν δούλοι ως εργάτες και άρα οι εμπνευστές της ήσαν κατακριτέοι… Υπό αυτή την προσέγγιση η τέχνη δεν έχει να φοβάται τίποτα, γιατί από τη στιγμή που δημοσιοποιείται, είναι πλήρως διαχωρίσιμη από τον δημιουργό της. Τον αποχωρίζεται και γίνεται κτήμα του λαού, των κριτικών, της ιστορίας αν αξίζει. Ο άνθρωπος-καλλιτέχνης παραμένει μόνος υπόλογος των πράξεών του, χωρίς τα έργα του να αποτελούν στο κατ’ ελάχιστο ελαφρυντικό. Κάθε αποκάλυψη που συνταράσσει είναι πράγματι μια επανάσταση, ένα φως που φωτίζει όλα εκείνα που ξέρουμε και έχουμε ξεχάσει.
Τι ήταν για εσάς το 1821, τι κοινά θα μπορούσε να είχε με το 2021 και πως φαντάζεστε την επόμενη μέρα;
Θεωρώ ότι δεν μπορούμε να συγκρίνουμε με τα ίδια μέτρα δύο διαφορετικές εποχές. Οι λόγοι του ξεσηκωμού του ’21 δεν υπάρχουν σήμερα, οπότε δεν μπορώ να φανταστώ κάποια σχέση πέρα από μερικές αμυδρά διαφαινόμενες και αυτές σε ελάχιστα σημεία. Λόγοι ξεσηκωμού ενός λαού πάντα υπάρχουν αλλά θα τους χωρίζουν επίπεδα· θα πηγάζουν από διαφορετικά αξιολογικά ζητήματα και άρα θα είναι, για την περίπτωση που συνέπιπταν, μονάχα κατ’ όνομα ίδια.
Παύλος Ανδριάς byaylogyrosnews
