Η συγγραφέας Ρένα Ρώσση - Ζαΐρη, γράφει στη γραφομηχανή για τον «ΚΩΔΙΚΟΣ ’21: Η επόμενη ημέρα»…
Από την «ελευθερία» της καθημερινότητας στην «αιχμαλωσία» της ζωής μας, λόγω του COVID -19. Πόσο σας επηρέασε αυτή η αλλαγή;
Ένας συγγραφέας υποβάλλει αναγκαστικά τον εαυτό του σε κάποιο είδος καραντίνας. Οπότε είμαι συνηθισμένη στη μοναξιά για να καταφέρω να ενωθώ με τους ήρωές μου, να δημιουργήσω. Αυτό που βίωσα όμως ήταν στ’ αλήθεια «αιχμαλωσία». Κάτι πρωτόγνωρο που χαράχτηκε βαθιά στη μνήμη μου. Υπήρχαν στιγμές που νόμιζα πως ζω έναν εφιάλτη, στιγμές που δεν μπορούσε να τις συλλάβει ο νους μου. Λαχταρούσα κάθε μέρα και πιο πολύ την ουσιαστική επικοινωνία, τις αγκαλιές, τα φιλιά κι έκανα υπομονή και κάνω ακόμα υπομονή. Με επηρέασε αφάνταστα η «αιχμαλωσία» και τις στιγμές που λύγιζα, ευχαριστούσα τον Θεό για το δικό μου σωσίβιο, τη γραφή!
Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πως λειτουργήσατε και τι ήταν αυτό που σας έλειψε περισσότερο; Υπήρχαν στιγμές θυμού ή περισυλλογής;
Άλλαξε ο ρυθμός της ζωής μου. Οι ώρες της ημέρας ξαφνικά μου φάνηκαν πως αυξήθηκαν. Υπήρχαν εκρήξεις δημιουργίας, αλλά και στιγμές αγωνίας για το αύριο, έντασης, θλίψης και πόνου για όλους τους συνανθρώπους που υπέφεραν. Αισθάνθηκα απίστευτα ευάλωτη, ήρθα αντιμέτωπη με άπειρα συναισθήματα. Την περηφάνια για το ιατρικό προσωπικό, την ντροπή για όλους όσοι δε νοιάζονταν για τον διπλανό τους. Πένθησα απώλειες, αντιμετώπισα τους πιο σκοτεινούς μου φόβους. Ήρθα αντιμέτωπη και με τον ίδιο μου τον εαυτό, προσπάθησα να τον αποκρυπτογραφήσω ουσιαστικά, είδα στην πράξη τι σημαίνει ανθρωπιά. Μου έλειψαν απίστευτα πρόσωπα αγαπημένα, αλλά κι οι εκδηλώσεις μου σε ολόκληρη την Ελλάδα, τότε που για ένα δύο μήνες γίνομαι ένα με τους αναγνώστες φίλους μου.
Ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα στέλνατε σ’ όλους εκείνους που οι συνθήκες τους απαγορεύουν να κάνουν πράξη τα «θέλω» τους;
Όταν ζεις μέσα στην αβεβαιότητα, όταν αντικρίζεις τη ζωή σου να ανατρέπεται και τα «θέλω» σου να εξαφανίζονται, τότε πρέπει να παλέψεις ενάντια στους φόβους και στις αγωνίες σου, να πιστέψεις πως όταν έχεις την υγεία σου όλα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο, να μη φοβάσαι να αγωνιστείς για τα όνειρά σου.
Αν σας ζητούσαμε να βάζατε έναν τίτλο στη χρονιά που έφυγε, ποιος θα ήταν αυτός;
Ήταν μια χρονιά που μας βοήθησε να συνειδητοποιήσουμε απόλυτα τον δεσμό μας με τους άλλους. Ο τίτλος που της ανήκει θεωρώ πως είναι τα λόγια του Τάσου Λειβαδίτη: Ο κόσμος μας υπάρχει μονάχα όταν τον μοιραζόμαστε.
Οι τέχνες, τα γράμματα και γενικά ο πολιτισμός, έπεσαν «θύμα» αυτής της καραντίνας ή πιστεύετε πως μέσα από αυτή θα βγουν πιο δυνατές;
Ο πολιτισμός δεν έπεσε «θύμα», αντίθετα στάθηκε κοντά σε όλους, επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά πόσο σημαντικός είναι στη ζωή των ανθρώπων σε κάθε του μορφή, βγήκε πιο δυνατός. Ψάξαμε παρηγοριά σε online παραστάσεις ή περιηγήσεις σε μουσεία, σε ζωντανές συναυλίες που ανέβηκαν στο διαδίκτυο, όσο κι αν μας έλειψαν και μας λείπουν ακόμα οι αληθινές αίθουσες. Διαβάσαμε ξανά ξεχασμένα, αλλά αγαπημένα βιβλία, αγοράσαμε καινούργια, ακούσαμε μουσική. Μας περιόρισαν τα ταξίδια κι έτσι ξεκινήσαμε ατελείωτα ταξίδια του μυαλού, συντροφιά με την τέχνη.
Ο χώρος του «πολιτισμού» όμως, σύμφωνα με τα όσα έρχονται καθημερινά στο φως της δημοσιότητας, «κακοποιήθηκε» ψυχικά και σωματικά. Τι θα λέγατε για αυτή τη φρικτή εικόνα; Οι αποκαλύψεις, είναι μια μορφή «επανάστασης;»
Σίγουρα σημάδια κακοποίησης υπάρχουν σε πολλούς, σε αμέτρητους θα έλεγα χώρους κι όχι μόνο του πολιτισμού. Οι αποκαλύψεις είναι μια δικαίωση, έστω κι ηθική για όλους εκείνους που παλεύουν να ζήσουν μέσα στην ανασφάλεια. Ακούστηκε επιτέλους η φωνή των θυμάτων. Ήταν σαν να άνοιξε διάπλατα ένα παράθυρο σε ένα δωμάτιο πλημμυρισμένο μούχλα, σαν τρύπωσαν μέσα του οι ηλιαχτίδες.
Τι ήταν για εσάς το 1821, τι κοινά θα μπορούσε να είχε με το 2021 και πως φαντάζεστε την επόμενη μέρα;
Από τότε που ήμουν μικρούλα, το 1821 ήταν για μένα ταυτόσημο με τον ηρωισμό, την αυταπάρνηση, τη θυσία, το μεγαλείο της ψυχής. Ήταν και είναι η ίδια η Ελλάδα, η σημαία της, το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας. Είμαι περήφανη για τους συμπατριώτες μου, τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, για μένα κρύβουν ηρωισμό κι αυταπάρνηση όπως και οι πρόγονοί μας. Λατρεύω το μεγαλείο της ψυχής τους, τα λάθη και τα πάθη τους, ακόμα και την ασταμάτητη γκρίνια τους. Όπως και το 1821 έτσι και τώρα καλούνται να αγωνιστούν σε διαφορετικό μετερίζι, με την πανδημία, με τις καθημερινές δυσκολίες της ζωής τους. Καλούνται να δείξουν συμπόνια, να συμπάσχουν με τον πόνο των άλλων κι αυτό για μένα σημαίνει ηρωισμός. Είναι οι αληθινοί ήρωες του 2021, άξιοι απόγονοι των αγωνιστών του 1821. Εύχομαι, ελπίζω, φαντάζομαι, η επόμενη μέρα να μας βρει πιο έμπειρους σε όλους τους τομείς κι ιδιαίτερα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, αλλά και την προστασία της φύσης. Εύχομαι να εστιάζουμε μόνο στα σημαντικά κι η αλληλεγγύη να αποτελεί καθημερινότητά μας.
Παύλος Ανδριάς by aylogyrosnews
