Η συγγραφέας Ελευθερία Χατζοπούλου, γράφει στη γραφομηχανή για τον «ΚΩΔΙΚΟΣ ’21: Η επόμενη ημέρα»…
Από την «ελευθερία» της καθημερινότητας στην «αιχμαλωσία» της ζωής μας, λόγω του COVID -19. Πόσο σας επηρέασε αυτή η αλλαγή;
Ελάχιστα θα έλεγα, διότι είμαι συνταξιούχος και ανήκω στα άτομα που έχουν επιλέξει εδώ και πολλά χρόνια τις συντροφιές τους και ξέρουν να επωφελούνται από τη μοναχικότητά τους.
Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πως λειτουργήσατε και τι ήταν αυτό που σας έλειψε περισσότερο; Υπήρχαν στιγμές θυμού ή περισυλλογής;
Η επαφή με τα παιδιά μου και τους φίλους μου. Το αντιστάθμισμα ήταν ότι έγραψα και διάβασα περισσότερο. Ναι, θύμωσα και μάλιστα πολύ, μέχρι που μου ήρθε να βάλω τις φωνές, όταν άκουγα τις ανοησίες που έλεγαν κάποιοι-πολλοί δυστυχώς- για την πανδημία και το εμβόλιο.
Ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα στέλνατε σ’ όλους εκείνους που οι συνθήκες τους απαγορεύουν να κάνουν πράξη τα «θέλω» τους;
Να προσπαθήσουν περισσότερο. Αν δεν καταφέρουν να πετύχουν τον στόχο τους, θα πάρουν τουλάχιστον την ικανοποίηση ότι προσπάθησαν.
Αν σας ζητούσαμε να βάζατε έναν τίτλο στη χρονιά που έφυγε, ποιος θα ήταν αυτός;
Δύσκολο. Θα έλεγα ότι ήταν μια χρονιά περισυλλογής και ανακατανομής των προτεραιοτήτων μας.
Οι τέχνες, τα γράμματα και γενικά ο πολιτισμός, έπεσαν «θύμα» αυτής της καραντίνας ή πιστεύετε πως μέσα από αυτή θα βγουν πιο δυνατές;
Τα γράμματα όχι, διότι αυτός που γράφει είχε περισσότερο χρόνο να επικεντρωθεί στο αντικείμενό του. Ως τέχνη όμως η γραφή, όπως και κάθε μορφή τέχνης, είναι μια μορφή επικοινωνίας. Αν κοπεί αυτός ο δίαυλος με το αντίστοιχο κοινό, τότε η τέχνη μαραζώνει ή/και γίνεται τέχνη για την τέχνη.
Ο χώρος του «πολιτισμού» όμως, σύμφωνα με τα όσα έρχονται καθημερινά στο φως της δημοσιότητας, «κακοποιήθηκε» ψυχικά και σωματικά. Τι θα λέγατε για αυτή τη φρικτή εικόνα; Οι αποκαλύψεις, είναι μια μορφή «επανάστασης;»
Οι αποκαλύψεις δεν είναι επανάσταση, είναι επικοινωνία, αν και η επικοινωνία τις περισσότερες φορές κάθε άλλο παρά με τέτοια μοιάζει. Στην περίπτωση όμως που αναφέρεστε-αν κατάλαβα καλά- ίσως έπρεπε κάποτε να βάλουμε τον δάχτυλον επί του τύπου των ήλων.
Τι ήταν για εσάς το 1821, τι κοινά θα μπορούσε να είχε με το 2021 και πως φαντάζεστε την επόμενη μέρα;
Εντελώς απλά θα πω ότι το 1821 προσπαθούσαμε να διώξουμε ένα δυνάστη που τον γνωρίζαμε για αιώνες. Το 2021 έπρεπε να φυλαχτούμε από ένα καινούργιο εχθρό που μας ήταν λίγο-πολύ άγνωστος. Επειδή ανήκω στους αισιόδοξους και μ’ αρέσει να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, θα περίμενα η επόμενη μέρα να είναι καλύτερη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πιστεύω στα θαύματα.
Παύλος Ανδριάς
