Εμείς διαβάζουμε, γράφουμε την κριτική μας, αλλά και ρωτάμε την «δημιουργό», για να μας αποκαλύψει τις κρυφές πτυχές του έργου της…
ΚΡΙΤΙΚΗ: Ένα μαγικό ταξίδι ξεκινά ο αναγνώστης μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου, δίχως να φαντάζεται το τι μπορεί ν’ ακολουθήσει ή που στο τέλος θα τον οδηγήσει.
Η ιστορία του Ορφέα θα συγκινήσει, θα ευαισθητοποιήσει, θα προβληματίσει και στο τέλος θα λυτρώσει εκείνον που θα θελήσει να δει στο πρόσωπο του ήρωα, τον δικό του εαυτό, όσο και αν πιστεύει ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί.
Η Βασιλική Τσάτσου, μέσα από αυτό της το βιβλίο καταφέρνει να μας «ξυπνήσει» και να μας ταρακουνήσει με αλήθειες, φωνάζοντας πως η ζωή, η ευτυχία και η μαγεία της ψυχικής γαλήνης είναι μέσα μας, αρκεί να θελήσουμε και να έχουμε το σθένος, να την ανακαλύψουμε…
Είναι στιγμές που κλείνεις το βιβλίο και βουβά συλλογίζεσαι, γιατί μέσα από αυτό το κείμενο, συνειδητοποιήσεις πόσα όμορφα και σπουδαία πράγματα χάνουμε μιας και αναλωνόμαστε σε «ανούσιες δίκες» της στιγμής, κυνηγώντας τα δήθεν της καθημερινότητας, πόσες σημαντικές στιγμές της ζωής ξεπερνάμε και πόσα όνειρα ποδοπατάμε, για το χατίρι εκείνων των «άλλων»… που εμείς οι ίδιοι έχουμε «θεοποιήσει» και σαν κενά τσουβάλια, απογοητευμένοι, πέφτουμε στο κενό του χάους.
Ένα βιβλίο δυνατό, πλημμυρισμένο από αισθήματα, μηνύματα και βαθιά νοήματα για τη ζωή είναι αυτό το πόνημα, με τον «φοίνικα» να βγαίνει από τις στάχτες και να δίνει ζωή σ’ εκείνον που έχει το θάρρος και το θράσος για να κοιτάξει στα μάτια τη ζωή.
Βασιλική, πραγματικά με συγκίνησες…
Αλλά ας ακούσουμε την ίδια τι έχει να μας πει, γι’ αυτό του το συγγραφικό δημιούργημα…
Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Πριν δέκα περίπου χρόνια έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο “Το Μυστικό”, της Ρόντα Μπερν και ένιωσα ότι η ζωή δεν είναι αυτή που ζούμε καθημερινά, αλλά κάτι βαθύτερο. Έτσι, ένιωθα την ανάγκη να δημιουργήσω έναν ήρωα ο οποίος μέσα από τα καθημερινά προβλήματα της ζωής θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε μια αναζήτηση του νοήματος, που είναι πιθανόν διαφορετικό από αυτό που νομίζουμε και μας αλλάζει παντελώς, σαν να περνάμε σε άλλη διάσταση.
Το αλληγορικό στοιχείο υπάρχει μέσα στο βιβλίο σας ή όλα είναι αποτέλεσμα μιας «εσωτερικής» διαδρομής και αναζήτησης;
Νομίζω ότι και τα δύο συνδέονται άμεσα. Μετά την ανάγνωση του Μυστικού ένιωσα ότι έως τότε είχα διαφορετική αντίληψη για τον τρόπο που σκέφτομαι, που αντιδρώ, που φέρομαι στον εαυτό μου και στους υπόλοιπους. Ένιωσα άμεσα την αλλαγή μέσα μου και ακολούθησε μια έντονη ανάγκη να το εκφράσω αυτό στο περιβάλλον μου και γιατί όχι και στον κόσμο. Στην ψυχολογία είναι αποδεδειγμένο ότι η αλληγορία είναι ο πιο πετυχημένος τρόπος να διηγηθείς μια ιστορία και να γίνει περισσότερο κατανοητή. Πέρα, όμως, από αυτό, θα μπορούσε να μην είναι αλληγορία, αλλά η άλλη όψη του νομίσματος, δηλαδή, μια πιθανή πραγματικότητα. Ο φοίνικας είναι ένα μυθικό πουλί που πιστεύεται ότι αναγεννιόταν από τις στάχτες του. Όταν ακούμε τη λέξη “μύθος”, νομίζουμε ότι είναι παραμύθι, ότι δεν έγινε ποτέ στην πραγματικότητα. Μήπως, όμως ο φοίνικας υπήρξε πραγματικά; Πώς βγήκε ένας τέτοιος μύθος; Είναι απλά φανταστική ιστορία ή έχει κάποια βάση; Είναι όλα αυτά τα ερωτήματα τροφή για σκέψη.
Υπάρχουν άραγε «κλειδιά» που οδηγούν στην ευτυχία και επιτρέπουν στην ψυχή μας να γευτεί τους θησαυρούς της καθημερινότητας;
Δεν θα πρέπει να έχουμε καμία αμφιβολία για αυτό! Η ευτυχία, που τόσοι διάσημοι φιλόσοφοι ανά τους αιώνες ασχολήθηκαν και ερεύνησαν, είναι και εφικτή αλλά και προσιτή σε όλους τους ανθρώπους. Έχουμε γεννηθεί για να είμαστε ευτυχισμένοι! Έχουμε γεννηθεί για να έχουμε μια όμορφη ζωή. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να ξυπνήσουμε από το “μάτριξ” στο οποίο ζούμε και είμαστε εγκλωβισμένοι. Για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να κατανοήσουμε τον εαυτό μας και να τον σεβαστούμε. Όλοι γνωρίζουμε ότι το ιερότερο πράγμα στον κόσμο είναι η αγάπη. Η αγάπη σε όλους τους τομείς. Η συγχώρεση, πρώτα των λαθών μας κι έπειτα των λαθών των οικείων μας. Έτσι μόνο προχωράμε παρακάτω, έτσι ηρεμεί και γαληνεύει η ψυχή.
Υπάρχουν «καθοδηγητές» που βοηθούν κάποιες ψυχές να βρουν το δρόμο τους;
Υπάρχουν μερικές ψυχές που ενώ αφυπνίζονται, είναι ακόμα διαταραγμένες. Ενώ ξέρουν ότι κάτι συμβαίνει και πρέπει να αλλάξουν, δεν μπορούν να βρουν τον δρόμο τους. Η μεγάλη όμως επιθυμία που έχουν να αγγίξουν την αλήθεια και να βρουν το σκοπό τους, είναι η κινητήρια δύναμη που τους βοηθά να έλξουν στο διάβα τους τους “καθοδηγητές”. Αυτό λειτουργεί σύμφωνα με την κβαντική φυσική, με το νόμο της Έλξης του σύμπαντος. Η έντονη σκέψη και η επικέντρωση του ενδιαφέροντος στον σκοπό ή σε κάποιον άνθρωπο είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει εκεί. Μπορεί να ακούγεται ευφάνταστο ή μεταφυσικό, αλλά πιστεύω αδρά σε αυτό. Ας μην ξεχνάμε ότι σύμφωνα με τη θρησκεία μας, η προσευχή με πίστη στο Θεό θα εισακουστεί. Είτε είναι κάποιος φύλακας άγγελος, είτε κάποια άλλη ψυχή, είτε κάποιος άνθρωπος, μπορούν να μας δείξουν με κάποιον τρόπο το δρόμο της αλήθειας, αυτής που η ψυχή μας χρειάζεται για να βρει την ευτυχία.
Η κάθε μορφή κακοποίησης και εγκατάλειψης, αφήνουν τα σημάδια τους στο «θύμα» ή χρόνος λειτουργεί ως θεραπευτής γιατρός;
Η κακοποίηση είτε είναι λεκτική είτε σωματική αφήνει έντονα τα σημάδια κυρίως όταν πρόκειται για παιδικές ψυχές. Θα ήθελα όμως να προσθέσω ότι και η κακοποίηση του συντρόφου είναι μια σκοτεινή πράξη και οδηγεί τον άνθρωπο στην δυστυχία. Είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή, ακόμα και ο ίδιος ο θύτης οδηγείται στη δυστυχία γιατί η ψυχή του είναι πολύ διαταραγμένη και αρκεί ένα σημαντικό γεγονός να τον “ξυπνήσει” , ώστε να κατανοήσει το έγκλημα που διέπραττε. Η εγκατάλειψη μικρού παιδιού, για οποιονδήποτε λόγο, είναι μια πράξη που θα επιφέρει συγκλονιστικές συνέπειες και σίγουρα θα οδηγήσει στη δυστυχία, ειδικά όταν ένας γονιός σκέφτεται να το κάνει αυτό. Η ψυχή τόσο του γονέα, όσο και του παιδιού ταλαντεύεται για μια ζωή και δεν βρίσκει ποτέ ηρεμία, επειδή είναι και οι δυο συνδεδεμένες. Ο χρόνος, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μπορεί απλά να θάψει το γεγονός, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να θεωρηθεί θεραπευτής κατά τη γνώμη μου. Γι’ αυτό οι ψυχές θα αναζητούν αυτόν που αδίκησαν για να ζητήσουν συγχώρεση, επειδή γνωρίζουν ότι δεν ήταν σωστό να γίνουν έτσι τα πράγματα. Και οι εγκαταλειμμένοι από τη μεριά τους θα πρέπει να συγχωρήσουν τους γονείς τους, ειδικά όταν εκείνοι έχουν καταλάβει το τραγικό λάθος τους, για να ηρεμήσουν και οι ίδιοι.
Πως μια κοινωνία δέχεται ένα «πληγωμένο πλάσμα» και πως το εντάσσει στους κόλπους της;
Η κοινωνία που ζούμε είναι ένα σύμπλεγμα με διαφορετικά επίπεδα νόησης. Αποτελείται από ανθρώπους όλων των επιπέδων και το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν έχουν όλοι τον ίδιο βαθμό αφύπνισης και κατανόησης. “Τα πληγωμένα πλάσματα”, πιστεύω ότι δεν βρίσκουν πάντα το δρόμο τους στρωμένο με ροδοπέταλα. Ενώ θα έπρεπε να φροντίζουν αυτά τα άτομα, γιατί είναι πιο ευάλωτα, αντίθετα, είναι δακτυλοδεικτούμενα ή απομονωμένα. Το μεγαλύτερο κακό που συναντάμε στη σημερινή κοινωνία είναι η κατάκριση. Οι περισσότεροι σπεύδουμε να κρίνουμε και να κατακρίνουμε, όχι τις δικές μας πράξεις, αλλά τις πράξεις των συνανθρώπων μας, λες και είμαστε δικαστές και εμείς τα πράττουμε όλα σωστά κι εκείνοι είναι λάθος, αποφεύγοντας να διορθώσουμε η να έρθουμε αντιμέτωποι με τα δικά μας σφάλματα. Αν οι άνθρωποι προσπαθούσαμε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και τις πράξεις μας, τότε σίγουρα θα αγγίζαμε την παραδεισένια ζωή.
Τι θα λέγατε σ’ έναν αναγνώστη ώστε να τον προτρέψετε να διαβάσει αυτό σας το βιβλίο;
Ο κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του αναζητήσεις σε κάθε φάση της ζωής του. Είναι σίγουρο ότι ο κάθε ένας από μας αναζητά την αλήθεια της ύπαρξή μας. Με κάθε βιβλίο που διαβάζουμε, αποκτούμε περισσότερες ικανότητες στην έρευνα. Αν πιστεύει κάποιος ότι έχουμε τη δυνατότητα να σηκωθούμε στα πόδια μας, μετά από κάποια καταστροφή, μετά από κάποια εγκατάλειψη, απογοήτευση ή δυστυχία, θα μπορούσε να ταξιδέψει με “Τα Φτερά του φοίνικα”, στο μαγικό κόσμο της ελπίδας, της αφύπνισης και της αναγέννησης από τις στάχτες, όπως ο φοίνικας. Φτάνοντας στο τέλος της ανάγνωσης, μπορεί ο κάθε αναγνώστης να συμμετέχει στη λύτρωση της ψυχής που τόσο ανάγκη είχε ο πρωταγωνιστής Ορφέας, αλλά και οι περισσότεροι χαρακτήρες. Εύχομαι πραγματικά στον αναγνώστη, με την ανάγνωση του βιβλίου “Τα φτερά του φοίνικα”, να οδηγηθεί στην τέρψη της ψυχής.
Είμαι ευγνώμων για την τιμή που μου κάνατε να εκφράσω τις ιδέες που με οδήγησαν στη συγγραφή του βιβλίου αυτού.
Παύλος Ανδριάς, για τον aylogyrosnews
