Εμείς διαβάζουμε, γράφουμε την κριτική μας, αλλά και ρωτάμε την «δημιουργό», για να μας αποκαλύψει τις κρυφές πτυχές του έργου της…
Από τη σειρά κατανόησης και ανάγνωσης - Βατόμουρο, των Εκδόσεων Ψυχογιός, στο γραφείο της Κάλλης ήρθε το νέο παιδικό βιβλίο της Μαρίας Ρουσάκη «Το πλήρωμα του χρόνου», για παιδιά από 7 ετών.
Ένα προσεγμένο βιβλίο ως προς το κείμενο, το λεξιλόγιο, τις έννοιες-μηνύματα που περνά, αλλά και ως προς την εικονογράφηση.
Πρόκειται για μια αλληγορική ιστορία για τις απρόσμενες φουρτούνες της ζωής, με κεντρική ηρωίδα την μικρή Ντανιέλα που ταξιδεύει στα όνειρά της με το δικό της καράβι, τον χρόνο. Οι δώδεκα ναύτες τη βοηθούν στις φουρτούνες. Για τη μικρή Ντανιέλα ο χρόνος είναι δικός της και τον κάνει ό,τι θέλει. Τον σταματά όπου θέλει, τον ξεκινά όποτε θέλει, αναζητώντας το διαμάντι της γιατρειάς… Αυτό τελικά θα το βρει όχι στα όνειρά της, αλλά στη ζωή της.
Ένα εκπληκτικό βιβλίο για να κατανοήσουν τα μικρά παιδιά ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, πρέπει να έχουμε πίστη και ελπίδα, όνειρα και φιλοδοξίες και να μην το βάζουμε κάτω στην όποια φουρτούνα μας φέρει η ζωή.
Καπετάνιοι της ζωής μας είμαστε εμείς οι ίδιοι και το καράβι μας το αγαπάμε και το προσέχουμε, καθώς μας πάει όπου θέλουμε, αλλά πρέπει να θυμόμαστε πως στη ζωή υπάρχουν και οι φουρτούνες… Μέσα από αυτές να παίρνουμε μαθήματα και να μην ξεχνάμε να ονειρευόμαστε, να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που μας σέβονται και μας αγαπάνε, πραγματικούς φίλους που είναι εκεί για εμάς στην κάθε στιγμή της ζωής για αυτό που είμαστε.
Αλλά ας ακούσουμε την ίδια τι έχει να μας πει, γι’ αυτό της το συγγραφικό της δημιούργημα…
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Το βιβλίο το έγραψα με αφορμή τα όσα βιώνουν τα παιδιά επηρεασμένα από τα γεγονότα της εποχής. Μια φοβία επικρατεί στην κοινωνία. Μια φοβία που δεν λέει να φύγει εδώ και μια δεκαετία, από την οικονομική κρίση έως την εμφάνιση του κορωνοϊού. Αυτά τα παιδιά, λοιπόν, οφείλουμε να τα βοηθήσουμε. Να μη φοβούνται. Να ζουν τη χαρά πλάι στα δύσκολα. Να μάθουν να παλεύουν, να ονειρεύονται και να μάχονται. Άλλωστε τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή. Και όλοι βιώνουμε απρόσμενες φουρτούνες. Το σημαντικό είναι να τις διαχειριζόμαστε με νηφαλιότητα και αισιοδοξία.
Ένα ταξίδι αρχίζει και τελειώνει πάντα με κάποια αφορμή. Αυτό που έχει σημασία όμως, είναι η διαδρομή. Πως την βιώνει η Ντανιέλα;
Η Ντανιέλα είναι ένα κορίτσι που έχει πάθει ένα ατύχημα και καθώς βρίσκεται στο κρεβάτι του νοσοκομείου ονειρεύεται ότι είναι καπετάνιος ενός καραβιού. Και το καράβι της λέγεται Χρόνος. Ο Χρόνος έχει δώδεκα ναύτες, δηλαδή τους δώδεκα μήνες του χρόνου. Τους δίνει διαταγές και τη βοηθούν να ταξιδέψει στα πιο απίθανα και φανταστικά μέρη των ονείρων της. Όμως η Ντανιέλα μες στον ύπνο της θέλει να βρει το διαμάντι της γιατρειάς. Αυτό που θα την κάνει καλά και θα γυρίσει τον χρόνο πίσω, εκεί που νιώθει ασφάλεια. Στον χρόνο πριν από το ατύχημα. Αλλιώς, αν δεν βρει το διαμάντι, προτιμά να μείνει εκεί για πάντα. Στα όνειρα της. Να πάψει ο χρόνος, να μην υπάρχει για εκείνη, και να ταξιδεύει στο καράβι της. Γιατί εκεί δεν χρειάζεται να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της. Τελικά το διαμάντι που βρίσκει δεν τη βοηθάει. Και απροσδόκητα ξυπνά. Χρειάζεται να συνέλθει και να παλέψει. Να κάνει φυσικοθεραπείες, να ενταχθεί ξανά στον ρυθμό της πραγματικής ζωής. Όλα αυτά θέλουν δουλειά και ο χρόνος κυλά. Ώσπου έρχεται «το πλήρωμα του χρόνου», γίνεται καλά και καταλαβαίνει τι τη βοήθησε τελικά. Ένα άλλο διαμάντι, διαφορετικό απ’ αυτό που έψαχνε στα όνειρα της… Όλοι βιώνουν φουρτούνες. Έτσι μαθαίνουν να παλεύουν και να μην σκύβουν το κεφάλι. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να τιμάμε το παρελθόν, να χαιρόμαστε με το παρόν και να ονειρευόμαστε το μέλλον.
Αλήθεια, υπάρχει πάντα ένας προορισμός σε κάθε ταξίδι ή απλά αυτοί οι προορισμοί είναι σταθμοί, γεμάτοι μηνύματα;
Πορευόμαστε πάντα προς έναν προορισμό αλλά το ταξίδι είναι που μετράει. Το ταξίδι μας μαθαίνει για εμάς και για τους γύρω μας καθώς ψάχνουμε κάπου να αγκυροβολήσουμε.
Πιστεύετε πως έρχεται κάποια στιγμή «Το πλήρωμα του χρόνου» ή έχει μείνει αυτή η πρόταση χαραγμένη στη μνήμη μας, ως κάτι σαν «απολογιστική» κατάληξη;
Φυσικά και έρχεται το πλήρωμα του χρόνου. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο χρόνος κλείνει πληγές αν είμαστε πρόθυμοι να τον αφήσουμε. Θέλω να πω ότι η ζωή είναι εδώ για εμάς για να τη ζήσουμε με πάθος. Κι αυτή η φλόγα δεν πρέπει να σβήνει, ειδικά στα παιδιά.
Καλλιόπη Γραμμένου, για τον aylogyrosnews
