Εμείς διαβάζουμε, γράφουμε την κριτική μας, αλλά και ρωτάμε την «δημιουργό», για να μας αποκαλύψει τις κρυφές πτυχές του έργου της…
ΚΡΙΤΙΚΗ: Ένα βιβλίο βγαλμένο από τη ζωή θα μπορούσαμε να πούμε, με την κεντρική ηρωίδα να μας φανερώνει μέσα από την προσωπική της διαδρομή το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας και όχι μόνο.
Η Μαρία Τζιρίτα, ομολογώ πως με εντυπωσίασε μ’ αυτή της την «ιστορία», καθώς έχει καλύψει κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής, έχει αφουγκραστεί τους «κραδασμούς» ενός ανθρώπου που έχει βιώσει την ταπείνωση, την περιφρόνηση και τον εξευτελισμό στο μέγιστο βαθμό και μέσα από τη μετάνοια, μας φέρνει αντιμέτωπους με τα γεγονότα…
Μια αληθινή ιστορία μας καθηλώνει και μας θυμίζει πόσο άδικη μπορεί να σταθεί η ζωή απέναντί μας, όσο και αν δεν θέλουμε μερικές φορές να το δεχθούμε.
Η «Άννα» έζησε, γεύτηκε σχεδόν τα πάντα και εκεί ανάμεσα στην προδοσία, τον σαρκικό βιασμό και τον ψυχικό εξευτελισμό, βρήκε τη δύναμη να κάνει το επόμενο βήμα, αδιαφορώντας για το αν αυτό ήταν συμβατό με την νοοτροπία των οικείων της.
Το λάθος να θυμάστε δεν είναι αλγόριθμος, ούτε τεχνικό εφέ της ζωής μας. Είναι μια «τρύπα» που σου μηδενίζει το «είναι» και σου ποδοπατά το «εγώ».
Ακολουθήστε σελίδα σελίδα το οδοιπορικό της «Άννας» και στο τέλος κοιτάξτε στα μάτια τον ίδιο σας τον εαυτό! Το μόνο σίγουρο είναι… ότι θα αντικρύσετε κάτι άλλο…
Αλλά ας ακούσουμε την ίδια τι έχει να μας πει, γι’ αυτό της το συγγραφικό της δημιούργημα…
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Η ίδια η ηρωίδα, η ζωή της και κυρίως ο τρόπος που βλέπει η ίδια την ζωή της. Είναι η συγκλονιστική ιστορία μιας γυναίκας που η ζωή της έδειξε το σκληρό της πρόσωπο και την ανάγκασε να κάνει λάθος επιλογές για τις οποίες μετάνιωσε. Κυρίως μετάνιωσε γιατί πίστεψε πως πράγματι δεν είχε άλλη επιλογή, κάτι που πολύ αργότερα συνειδητοποίησε με πόνο πως δεν ήταν αλήθεια.
Στο ταξίδι της ζωής υπάρχουν στιγμές που σε στιγματίζουν ή σε λυτρώνουν. Για την Άννα, ποια στιγμή λειτούργησε ως «ανάχωμα» στην εξέλιξη των πραγμάτων;
Δυστυχώς μια πολύ τραυματική εμπειρία, η τραγική δολοφονία του καλύτερου της φίλου. Εκεί συνειδητοποίησε πόσο ματαιόδοξη υπήρξε, πόσο άπληστη και σιχάθηκε τον τρόπο με τον οποίο βιοποριζόταν, αλλά και το χρήμα αυτό καθ’ αυτό.
Ποιο χρέος ξεπληρώνει η Άννα πιο εύκολα. Εκείνο απέναντι στο Θεό ή εκείνο προς τους ανθρώπους;
Θεωρώ ότι κατά βάθος ένιωθε πως δεν ξεπλήρωνε κανένα χρέος. Μέχρι το τέλος της ζωής της μετάνιωνε για τις επιλογές της και πίστευε πως δικαίως τιμωρούνταν – κυρίως από την ίδια της την συνείδηση.
Πόσο δυνατό μπορεί να είναι ένα κίνητρο ώστε να σταθεί ικανό να επισκιάσει τη ντροπή που νιώθει μια ψυχή;
Πολύ δυνατό, γιατί έτσι το βαφτίζουμε εμείς οι ίδιοι. Όλα μέσα στο μυαλό μας είναι. Οι τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος είναι ικανές να παγώσουν τα συναισθήματα μας και να μπορούμε να λειτουργούμε χωρίς ντροπή και χωρίς φραγμούς.
Είναι ικανά μια σειρά από «γιατί» να προκαλέσουν πόνο και να οδηγήσουν κάποιον στη μετάνοια;
Αν αναρωτιέσαι το γιατί, τότε ίσως δεν έχεις αρκετή αυτογνωσία. Μετά από μια προσωπική συμφορά κι ένα ισχυρό σοκ, είναι μια καλή ευκαιρία να ψάξεις σε βάθος να βρεις το γιατί και το κατά πόσο ευθύνεσαι εσύ ο ίδιος για όσα σου συμβαίνουν. Αυτή η διαδικασία θα οδηγήσει στη μετάνοια. Αν το δεις μοιρολατρικά είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επαναλάβεις τα ίδια λάθη.
Ποιο μήνυμα θα στέλνατε στους αναγνώστες, για να διαβάσουν αυτό σας το δημιούργημα;
Το πιο δυνατό μήνυμα του βιβλίου, που στέλνει η Άννα κι όχι εγώ είναι το εξής: Κρατήστε την αξιοπρέπεια σας και την καθαρή συνείδηση σας σαν προτεραιότητα στη ζωή σας. Ο χρόνος είναι αμείλικτος κι έρχεται η ώρα που πρέπει να λογοδοτήσουμε στον ίδιο μας τον εαυτό. Τότε ο πόνος για τα σφάλματα μας και τις λάθος επιλογές μας είναι αφόρητος.
Παύλος Ανδριάς, για τον aylogyrosnews
