Εμείς διαβάζουμε, γράφουμε την κριτική μας, αλλά και ρωτάμε την «δημιουργό», για να μας αποκαλύψει τις κρυφές πτυχές του έργου της…
ΚΡΙΤΙΚΗ: Μια φορά κι έναν καιρό «ο πειρατής στη στέγη» τρύπωσε στη βιβλιοθήκη μου. Δεν έκατσε στο ράφι αλλά γλίστρησε στα χέρια μου και με προκάλεσε να τον ξεφυλλίσω πρώτα και μετά να τον διαβάσω!!!
Αυτός ο πειρατής είναι ένας Παράξενος πειρατής, όπως άλλωστε όλοι οι πειρατές. Ο καθένας έχει και μια δική του ιστορία να μας πει, για τα κατορθώματα του, τις μάχες, τα λάφυρα, τους θησαυρούς που κερδίζει, κ.λ.π.
Ο Παράξενος Πειρατής, της Σοφίας, ήρθε να αποδείξει ότι δεν υπάρχουν μόνο κακοί πειρατές, αλλά και καλοί. Πειρατές που βοηθούν τους ανθρώπους και είναι δίπλα τους. Πειρατές που ζουν τη στιγμή και ταξιδεύουν για άγνωστους προορισμούς με την ψυχή τους. Ήρθε και με έπεισε ότι οι ταμπέλες δεν χωράνε ανάμεσα μας.
Ο Παράξενος γεννήθηκε για να ζήσει το όνειρό του. Θα κάνει τα πάντα για να τα καταφέρει.
Αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο είμαστε «παράξενοι»- «διαφορετικοί» γιατί πιστεύουμε στα όνειρα και τα κυνηγάμε!
Αυτό το νόημα ο μικρός αναγνώστης, αλλά και ο μεγάλος θα πω, το εισπράττει τόσο διαβάζοντάς το, όσο και παρατηρώντας τις εικόνες του, γιατί το όνειρο της Σοφίας και της Μελίνας έγινε πραγματικότητα!
Αλλά ας ακούσουμε την ίδια τι έχει να μας πει, γι’ αυτό της το συγγραφικό της δημιούργημα…
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Το βιβλίο αυτό αποτελεί έμπνευση σε πρωτόγνωρες συνθήκες, αυτές της καραντίνας και του εγκλεισμού. Το 2020 λοιπόν ο εγκλεισμός εμένα με έκανε να «ανοιχτώ» στο χαρτί και να αρχίσω να γράφω. Όλα ξεκίνησαν με τον τίτλο, αυτός ήρθε στο μυαλό μου ουρανοκατέβατα. Έτσι συμβαίνει με εμένα και τη γραφή. Έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση. Σχέση αγάπης και αλήθειας. Σχέση κατανόησης και θαυμασμού. Η αλήθεια είναι πως όταν ξεκινήσω να γράφω, δε σταματάω, ούτε σκέφτομαι τι πρέπει να γράψω μετά, απλά γράφω. Όπως ένας πιανίστας στη συμφωνία της Βαρσοβίας που ξεκινάει και «χάνεται» στον βυθό της μουσικής και της μελωδίας. Έτσι συμβαίνει και με μένα όταν γράφω. Νιώθω ότι βουτάω στη θάλασσα και κολυμπάω. Τίποτα δεν είναι επιτηδευμένο.
Ποιος είναι ο «συμβολισμός» του πειρατή και πως λειτουργεί στην αθώα ψυχή ενός παιδιού;
Ο πειρατής στη στέγη σηματοδοτεί κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που νιώθει «περίεργα» σε αυτόν τον κόσμο, επειδή ξεχωρίζει και είναι ιδιαίτερη. Όλοι είμαστε διαφορετικοί σαφώς, αλλά δεν είμαστε όλοι ιδιαίτεροι. Ο πειρατής φέρει το όνομα Παράξενος, όπως κάθε άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη κουβαλάει αυτήν την ταμπέλα , επειδή τείνει να μην κάνει όλα τα συμβατικά πράγματα που «πρέπει» να κάνει κάποιος σε αυτήν την κοινωνία στην οποία αν πάει κάποιος να σηκώσει το χαλί κλείνει μύτη και στόμα από τη μούχλα. Εκεί που περίμενε κανείς να βρει μια ζεστή αμμουδιά κάτω από το χαλί. Τελικά δε φροντίσαμε και άρχισε να μουχλιάζει η κοινωνία. Την ταμπέλα «παράξενος» λοιπόν τη φέρει όποιος δεν ακολουθεί τα κοινωνικά πρότυπα και στερεοτυπικά μοτίβα, δηλαδή όποιος έχει όνειρα. Το ξέρετε και εσείς αν είσαι 30 χρόνων δε θα σε ρωτήσει κανένας φίλος/η τι όνειρα έχεις, είναι δεδομένο ότι παύουν να υπάρχουν μετά τα 18. Πόσο λάθος μάθαμε την αλήθεια. Πόσο πολύ την έχουμε πονέσει. «Εσύ ποιο όνειρο έχεις, ποια όνειρα έχεις για τη ζωή σου» ρωτάω συχνά τους φίλους και τις φίλες. Έπειτα, περιμένω υπομονετικά να με ρωτήσουν και μένα αντίστοιχα για τα δικά μου όνειρα. Η απάντηση είναι «θέλω να αλλάξω το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα». Θα γελάσει φυσικά κάποιος όταν το ακούσει ή θα σκεφτεί ότι μάλλον η Σοφία δεν πατάει στη γη. Κι όμως για μένα είναι όραμα. Γνωρίζω τις παθογένειες του εκπαιδευτικού συστήματος στην Ελλάδα από κούνια. Τις έζησα, τις βίωσα. Με πόνεσε το αντιπαιδαγωγικό σύστημα μας και με πονά ακόμη, άσχετα που έχω τη «δουλίτσα» μου. Για μένα ακόμη και ως αναπληρώτρια -λάθος ορος κατ’ εμέ- κάνω λειτούργημα και παράγω έργο. Έργο τόσο σοβαρό και υπεύθυνο, τόσο που κοστίζει ζωές. Το όραμα μου λοιπόν θέλω να μοιάζει με του Καποδίστρια, να γίνει πράξη και να μη μείνει στα λόγια... Ελπίζω το τέλος όμως να είναι διαφορετικό από του Καποδίστρια. Ο πειρατής, ακόμη και από το πρόσωπο του δείχνει στα παιδιά ότι μόνο όταν έχεις όνειρα μπορείς να βιώσεις τη χαρά και την αλήθεια. Μόνο όταν ονειρεύεσαι μπορείς να υπάρξεις και να ζήσεις. Ο Παράξενος λοιπόν νιώθω ότι είναι κατά κάποιο τρόπο ο προστάτης των παιδικών και όχι μόνο ονείρων. Κανένα όνειρο παιδικό δεν είναι αστείο και οφείλουμε να το λαμβάνουμε σοβαρά, όπως αξίζει στα όνειρα.
Και τα όνειρα; Μπορούν άραγε να φανερώσουν τα «κακώς κείμενα», της καθημερινότητας;
Όταν είσαι 16 και σε πιέζουν οι γονείς σου στο σπίτι να διαβάζεις και μόνο να διαβάζεις, τότε σε πιέζουν να ονειρευτείς ότι θα περάσεις σε μια σχολή που δε σου αρέσει, απλά και μόνο για να είσαι κοινωνικά αποδεκτός, τότε θεωρείσαι σωστός πολίτης αν μπεις και εσύ στο πανεπιστήμιο. Παραδείγματος χάρη είναι ο πατέρας γιατρός και η μητέρα δικηγόρος, άρα πρέπει και το παιδί να γίνει κάτι από αυτά. Έτσι ζούμε στην Ελλάδα. Χωρίς όνειρα. Εμένα η μητέρα μου σε κάποια φάση με πίεζε να περάσω νομική, επειδή ήταν δικηγόρος. Της το ξέκοψα, εξηγώντας της πως το άγχος που έχει αυτό το επάγγελμα εμένα δε μου ταιριάζει όπως και το ψέμα. Ζω για την αλήθεια, άσχετα που κάποιες φορές καταπάτησα αυτήν την αξία στη ζωή μου, στο τέλος την αγκάλιαζα την αλήθεια και τα έβρισκα με μένα.
Ποιο μήνυμα θα στέλνατε σ’ έναν μικρό αναγνώστη, για να διαβάσει αυτό σας το βιβλίο;
Θα ήθελα μέσα από την καρδιά μου οι μικροί δημιουργοί αυτού του κόσμου να αγκαλιάσουν τα όνειρα τους, να κλείνουν τα μάτια και να τα ζουν και να πιστέψουν σε αυτά. Σε ένα σημείο στο βιβλίο λέει ότι ο πειρατής ψάρευε και ήταν αγαπημένη του συνήθεια, ωστόσο τα ψάρια όταν τα έπιανε τα άφηνε ξανά στο νερό για να ζήσουν, αφού ακόμα και ένα ψάρι αναρωτήθηκε «γιατί δεν με τρώει αυτός, αφού συνήθως όλοι με πιάνουν και μετά με τρώνε». Έτσι ένιωσε το ψάρι να έχει έναν σύμμαχο έξω από το νερό, αφού στον βυθό είχε να αντιμετωπίσει τα μεγαλύτερα ψάρια. Ο πειρατής στη στέγη, λοιπόν είναι σύμμαχος με κάθε παιδί, με κάθε όνειρο. Ο πειρατής στη στέγη είναι ο προστάτης των ονείρων.
Καλλιόπη Γραμμένου, για τον aylogyrosnews
