Εμείς διαβάζουμε, γράφουμε την κριτική μας, αλλά και ρωτάμε την «δημιουργό», για να μας αποκαλύψει τις κρυφές πτυχές του έργου της…
ΚΡΙΤΙΚΗ: Με τα μάτια τα δικά μας και το κατά πόσο η ψυχή μας είναι έτοιμη ν’ αφουγκραστεί και ν’ ακολουθήσει το οδοιπορικό μιας «κούκλας» ανάμεσα στις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά και τη δύναμη της αγάπης όταν το μίσος φυλακίζει από φόβο την έκφραση των συναισθημάτων, καλούμαστε να απολαύσουμε αυτό το συγκλονιστικό ταξίδι εικόνων και λέξεων.
Μοναδικό και το ταξίδι της κούκλας «Μίραμπελ», αυτό που μέσα από τις σελίδες του βιβλίου η συγγραφέας με μεγάλη προσοχή μας περιγράφει, κάνοντας αναφορά σε σημαντικά ιστορικά γεγονότα, τα οποία λόγω της σημασίας τους, δίνουν ένα ειδικό βάρος.
Ευαισθητοποιεί, συναρπάζει και καθηλώνει τον αναγνώστη, με τη γραφή της, γοητεύει και συγκινεί με το ύφος που «χρησιμοποιεί», υμνώντας την αξία της αγάπης.
Όλα μπορούν να συμβούν, όλα θα μπορούσαν να είχαν γίνει αλλιώς… όμως, όταν η αλήθεια εξαφανίζει κάθε ίχνος «σκοτεινού» σχεδιασμού, τα πάντα υποκλίνονται μπροστά στα θέλω του ανθρώπου για ζωή, γεμάτη αισθήματα.
Αγαλλιάστε την «Μίραμπελ», και αφουγκραστείτε τα όσα έχει να σας πει…
Αλλά ας ακούσουμε την ίδια τι έχει να μας πει, γι’ αυτό της το συγγραφικό της δημιούργημα…
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ήταν επιθυμία μου να αναφερθώ σε μια ιστορία που θα εστίαζε όχι μόνο στο ιστορικό υπόβαθρο του ΒΠΠ, συγκεκριμένα στο Ολοκαύτωμα, αλλά και στην ιστορία των Εβραίων της πόλης μου. Η σκέψη προϋπήρχε εδώ και χρόνια. Ωστόσο, ήταν μια δύσκολη απόφαση την οποία δεν τολμούσα να κάνω πράξη. Η ιδέα της Μίραμπελ εξομάλυνε κάπως τα πράγματα, καθιστώντας πιο εύκολη τη διαδικασία. Η σύλληψή της ήταν καθοριστική, με βοήθησε να καταθέσω εκείνα που επιθυμούσα.
Άραγε, μπορεί μια κούκλα να ξαναγράψει την Ιστορία, να την ωραιοποιήσει ή ακόμα και να την ανατρέψει;
Θα ήταν ευχής έργο να είχε αυτή την ικανότητα. Εκείνο όμως που μπορεί σίγουρα να κάνει είναι να μας δώσει μια άλλη οπτική, εκείνη της απόλυτης αθωότητας. Η αθωότητα συνεπάγεται και άγνοια και μ’ αυτόν τον τρόπο η Μίραμπελ ως κούκλα χωρίς ψυχή και συνείδηση προσπαθεί να κατανοήσει τα επικίνδυνα «παιχνίδια» των ανθρώπων.
Όμως εσείς, επιλέξατε μια κούκλα, ένα εμπορικό δημιούργημα δίχως μνήμη, για να μας περιγράψετε καταστάσεις και γεγονότα που δίχως υπερβολή, ραγίζουν την καρδιά. Είχε ρίσκο αυτό το τόλμημα;
Θεωρώ ότι το ρίσκο δεν λείπει όταν αποφασίζεις να μιλήσεις για γεγονότα που έχουν περάσει στο πάνθεον της ιστορίας. Πολύ περισσότερο όταν το θέμα αφορά τη μεγαλύτερη φρίκη που γνώρισε ποτέ αυτός ο κόσμος. Πρέπει να αγκαλιάσεις το ιστορικό υπόβαθρο με πολύ λεπτούς χειρισμούς και τον απαιτούμενο σεβασμό. Χρειάζεται να παρακολουθείς τα δρώμενα από την πλευρά του πρωταγωνιστή σου, εν προκειμένω μέσα από τα μάτια της Μίραμπελ και να αποποιηθείς τη δική σου οπτική. Είναι ο μόνος τρόπος για να μείνεις ανεπηρέαστος, αποφεύγοντας οποιαδήποτε αχρείαστη υπερβολή.
«Τρέφομαι από τα μάτια και την αγκαλιά», λέει κάποια στιγμή η Μίραμπελ, βάζοντας με στον πειρασμό να σας ρωτήσω: Πόση δύναμη κρύβετε στην ψυχή σας για να μπορέσετε να μεταφέρετε στο χαρτί αυτόν το συγγραφικό πλούτο;
Με τιμά η ερώτησή σας και σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Πλην, όμως, δεν είμαι εγώ η αρμόδια να απαντήσω, καθώς η δική μου ψυχή δεν διαφέρει σε τίποτα από των υπόλοιπων ανθρώπων. Είναι όσο δυνατή ή όσο αλύγιστη, όσο εύπλαστη κι όσο άκαμπτη χρειάζεται ανάλογα με τις καταστάσεις που βιώνει, όπως όλων μας, άλλωστε.
Έχει τη δύναμη μια «κούκλα» να γαληνεύσει τις ψυχές εκείνων, που η ζωή άλλα τους είχε ορίσει;
Τα παιδικά μας παιχνίδια υπήρξαν σύντροφοι, εξομολόγοι και συνένοχοί μας. Μα, πάνω απ’ όλα, στήριγμα. Πόσοι από μας δεν τους έχουμε δώσει φωνή; Πόσες φορές δεν αντλήσαμε δύναμη από αυτά; Τα μικρά παιδιά αγκαλιάζουν τα παιχνίδια τους όταν φοβούνται, όταν είναι άρρωστα, όταν ανησυχούν για κάτι. Αντλούν απ’ αυτά όσα έχουν ανάγκη. Ηρεμούν και γαληνεύουν μαζί τους. Και μπορεί το συναίσθημα να είναι παροδικό, ωστόσο εκείνη τη στιγμή μπορεί να είναι το καλύτερο γιατρικό. Η ζωή είναι ένα παιχνίδι με κανόνες που αλλάζουν διαρκώς, με εύθραυστές ισορροπίες κι απρόβλεπτες εξελίξεις. Παρόλα ταύτα, είναι αδύνατο να φανταστούμε ένα παιδί να μεγαλώνει δίχως παιχνίδια. Είναι σαν να μην έπαιξε ποτέ ή σαν να μην ένιωσε στην αγκαλιά του την τρυφερότητα, τη γλυκιά συνενοχή, το δέσιμο και την ανάγκη της φροντίδας.
Ποιο μήνυμα θα στέλνατε στους αναγνώστες, για να διαβάσουν αυτό σας το «δημιούργημα»;
Ουσιαστικά πρόκειται για ένα οδοιπορικό μνήμης, κατά το οποίο η περιπλάνηση της Μίραμπελ μας οδηγεί σε τόπους και ψυχές που έχουμε υποχρέωση να μην ξεχάσουμε ποτέ.
Παύλος Ανδριάς, για τον aylogyrosnews
