Εμείς διαβάζουμε, γράφουμε την κριτική μας, αλλά και ρωτάμε την «δημιουργό», για να μας αποκαλύψει τις κρυφές πτυχές του έργου της
ΚΡΙΤΙΚΗ: Ένα βιβλίο που από την πρώτη στιγμή σε παρασύρει με το πάθος και το ηδονικό παιχνίδι της «απόλαυσης», σου ζητάει μ’ έναν σαγηνευτικό τρόπο να το αισθανθείς και μέσα από τις ψυχολογικές και ερωτικές εντάσεις, να γίνει εκφραστής πιθανόν, κρυφών σου σκέψεων.
Αν καταφέρεις να το πετύχεις… (αρκεί μια ενδόμυχη σκέψη και μόνο), το αποτέλεσμα είναι μοναδικό και δύσκολα θα σβηστεί από τη μνήμη σου.
Το παιχνίδι των αισθήσεων σε συναρπάζει, οι ανατροπές σε εκστασιάζουν και όσο η ιστορία εξελίσσεται… νιώθεις την ανάσα να σου κόβεται, μέχρι να φτάσεις στο τέλος… εκεί που όλα είναι επιτρεπόμενα να συμβούν.
Η Ειρήνη Βαρδάκη, με μια εξαιρετική γραφή και ένα λόγο απλό που μιλάει στην ψυχή μας, καταφέρνει το απόλυτο: μας καθηλώνει.
Εικόνες γεμάτες ερωτισμό, εικόνες που δημιουργούν άφθονα συναισθήματα, πλαισιωμένα από πάθος, έρωτα, μυστήριο, ενοχές και ένταση, μετατρέπουν το βιβλίο σε έναν «μυστικό κώδικα» εγκεφαλικής απόλαυσης, με την ψυχή την ίδια στιγμή ν’ αφουγκράζεται τους παλμούς της και να ελευθερώνεται.
Ζήστε αυτό το «ταξίδι»… αξίζει.
Αλλά ας ακούσουμε την ίδια τι έχει να μας πει, γι’ αυτό το νέο συγγραφικό της δημιούργημα…
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ένα πρελούδιο του Σοπέν και το βλέμμα της γυμνής μάχας. Με αυτά τα υλικά θέλησα να δημιουργήσω ένα ερωτικό, ψυχολογικό θρίλερ που να αφήνει το άρωμα μιας γαλλικής ταινίας. Νουάρ ατμόσφαιρα και έντονη θεατρικότητα μαζί. Ήθελα ένα έργο που να έχει την ένταση της πρόζας. Μιας διεγερμένης πρόζας.
Πόσο ένοχη μπορεί να θεωρηθεί μια στιγμή ηδονής, όσες φορές κι αν επαναληφθεί;
Εξαρτάται από το πόσο ένοχη είναι η πράξη και πόσο ένοχα αισθανόμαστε εμείς απέναντί της. Οι ήρωές μας αφέθηκαν ολοκληρωτικά. Έζησαν την ιστορία παθιασμένα χωρίς αναστολές και χωρίς επιφυλάξεις. Η ενοχή ήρθε στο τέλος με ένα ιδιαίτερο φινάλε. Η ενοχή… ήταν το τελευταίο τους καταφύγιο.
Μπορεί ν’ αποφευχθεί η συναισθηματική σύνδεση ανάμεσα σ’ ένα «παράνομο» ζευγάρι, όταν συνειδητά υπάρχει ερωτικό αλισβερίσι;
Φυσικά και μπορεί. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι όπου υπάρχει ερωτική επαφή, υπάρχει και συναίσθημα. Μπορώ να τα διαχωρίσω αυτά τα δύο. Θυμηθείτε, αυτός ήταν και ο μόνος κανόνας της ιστορίας μας. Οι ήρωες έπρεπε να δοθούν με αισθητικό πάθος. Να το ζήσουν αλλά να μη δεθούν. Να μην υποκύψουν στο συναίσθημα. Δεν τα κατάφεραν και στάθηκε μοιραίο. Συμβαίνει συχνά. Σε τέτοιες ιστορίες όμως, οι ανατροπές δίνουν το νόημα. Έτσι, δεν είναι;
Ποιος θα έπαιρνε αβίαστα τον τίτλο του «θύματος» σ’ αυτή την ολέθρια σχέση που έχουν δημιουργήσει οι ήρωες του βιβλίου σας;
Είναι όλοι θύτες και θύματα ταυτόχρονα. Και ειλικρινά, δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα πιο οδυνηρό από αυτό.
Και μια «κλασική» ερώτηση, σίγουρος όμως, πως η απάντησή σας, θα μας εντυπωσιάσει ευχάριστα: υπάρχει απόλυτο έγκλημα;
Υπάρχει. Μέχρι να το αποφασίσεις. Μια απόφαση ήταν όλα κι εδώ. Γιατί για τους ήρωές μας, το τέλειο έγκλημα δεν κρίνεται στην τεχνική, αλλά στην απόλαυση… Νομίζω ότι με το ίδιο πάθος που έζησαν την ιστορία, με το ίδιο ακριβώς πάθος βίωσαν και το ολέθριο φινάλε της.
Ποιο μήνυμα θα στέλνατε στους αναγνώστες, για να διαβάσουν αυτό σας το πόνημα;
Να μην το διαβάσουν. Να το αισθανθούν. Να το νιώσουν. Ο ίδιος ο ήρωας, από την αρχή ακόμη του βιβλίου, ζητά μονάχα αυτό. «Είναι θέμα αισθαντικότητας» θα πει. «Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει αυτή την ιστορία, αν δεν τη νιώσει…»
Παύλος Ανδριάς, για τον aylogyros news
