Εμείς διαβάζουμε, γράφουμε την κριτική μας, αλλά και ρωτάμε την «δημιουργό», για να μας αποκαλύψει τις κρυφές πτυχές του έργου της…
ΚΡΙΤΙΚΗ: Ένα ταξίδι στα βάθη της γυναικείας ψυχής είναι «Το Μπλε Ζαφείρι», ένα βιβλίο που υποκλίνεται στη δύναμή της και που μέσα από τις σελίδες του μας δίνει την ευκαιρία να «ζήσουμε» τα γεγονότα, σα να είμαστε κομμάτι αυτής της ιστορίας.
Πραγματικά, η συγγραφέας με ένα λόγο που δεν σου αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης για τα όσα λέει και παρουσιάζει μέσα από τον ψυχισμό των ηρώων, μας μιλάει ανοιχτά… θεωρώντας πως μόνο αν αφουγκραστούμε το μέγεθος του πόνου θ’ αρχίσουμε να αναθεωρούμε τα όσα μέχρι σήμερα θεωρούσαμε «αδυναμίες», «υποταγή» και κακές στιγμές, μέσα σε μια σχέση που η βία και ο εξευτελισμός έχουν κυρίαρχη θέση.
Με παραστατική γραφή και με μια ροή κειμένου που δεν σου επιτρέπει ν’ αποχωριστείς τις παράλληλες ζωές των ηρώων της, η Ρένα Ρώσση – Ζαΐρη μας καθηλώνει και μας «διδάσκει» τα πάντα για το μεγαλείο της γυναικείας ψυχής, αυτής που έχει τον τρόπο, όσο και αν πληγωθεί… στο τέλος να σταθεί ξανά στα πόδια της.
Αφεθείτε στην «αύρα» που σκορπά γύρω του «Το μπλε ζαφείρι» και βγείτε από τα «σκοτάδια» του φόβου και της ενοχής.
Αλλά ας ακούσουμε την ίδια τι έχει να μας πει, γι’ αυτό το συγγραφικό της δημιούργημα…
Στο εισαγωγικό «σημείωμα», λέτε: «Γράφοντας μαζί με εσάς, για εσάς». Όμορφο και εντυπωσιακό… Μιλήστε μας όμως γι’ αυτό.
Το «Μπλε Ζαφείρι» είναι ένα μυθιστόρημα εμπνευσμένο από την καθημερινότητά μας. Εδώ και πολλά χρόνια έρχομαι καθημερινά σε επαφή με τους αναγνώστες μου με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η σχέση μου μαζί τους είναι μαγική, αγγίζει το όνειρο.
Μου αναφέρουν τα προβλήματά τους, μου ανοίγουν την καρδιά τους. Κι όσα μου εκμυστηρεύονται με βοηθούν να βουτάω στη γραφή. Φαντάζομαι πως είναι δίπλα μου καθώς αναλύω τις πράξεις των ηρώων μου, καθώς κολυμπώ σε μια θάλασσα από ερωτήματα, μεταφέροντας προβληματισμούς, άγχη, χαρές και λύπες, συναισθήματα μοναδικά.
Ταξιδεύω μαζί τους στις ομορφιές της πατρίδας μας παλεύοντας να αγκαλιάσω με στοργή κάθε θέμα που τους προβληματίζει, παλεύω να ρίξω φως στις σκιές.
Γράφω μαζί με εσάς για εσάς, γιατί είμαι απλά η πένα που στηρίζεται πάνω σας. Μαζί προσπαθούμε να βρούμε λύσεις, να οδηγηθούμε στη λύτρωση…
Τι ήταν αυτό λοιπόν, που σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Καλά κρυμμένα μυστικά οικογενειακής βίας αποκαλύφτηκαν μπροστά στα μάτια μου μέσα από τα τρεμάμενα λόγια των αναγνωστριών μου. Κι από φωτογραφίες που μου έστελναν ακόμα...
Πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις να βοηθήσω, ακόμα και συμβουλεύσω, ξενυχτούσα πολλές φορές δίπλα τους, βούρκωνα, έψαχνα κι έβρισκα για χάρη τους τηλέφωνα βοήθειας και μονάδες για κακοποιημένες γυναίκες... Τελικά φούντωσε μέσα μου η αγανάκτηση κι ο θυμός, έγιναν βιβλίο τα συναισθήματά μου. Κάπως έτσι γεννήθηκε το «Μπλε Ζαφείρι». Με μυθιστορηματικό τρόπο αποκαλύπτει με τη σειρά του όσα ακούμε και διαβάζουμε στα Μ.Μ.Ε. Εδώ και χρόνια οι δολοφονίες γυναικών, η σωματική κακοποίηση, οι ξυλοδαρμοί, οι βιασμοί, βρίσκονται στο προσκήνιο. Το «Μπλε Ζαφείρι» κοιτάζει κατάματα τις οικογένειες με το αγγελικό και συνάμα διαβολικό πρόσωπο του άντρα, ο οποίος ξεσπάσει με μανία στη γυναίκα του. Που τη ζηλεύει κι επιδιώκει να ελέγχει κάθε της κίνηση. Κομματιάζει κάθε θετικό κομμάτι του εαυτού του κι έπειτα παλεύει να το αποκτήσει ξανά με την τρυφερότητά του.
Αλλά και τις γυναίκες που εγκλωβίζονται σε έναν κύκλο γλυκόπικρο, τοξικό. Που χάνουν την αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό τους. Που φοβούνται, υποχωρούν, βασανίζονται, υποφέρουν, τραυματίζονται βάναυσα. Βρίσκουν ένα σωρό δικαιολογίες για να μην καταγγείλουν τον σύζυγό τους, πιστεύουν πως φταίνε οι ίδιες, προφέρουν εκούσια τον εαυτό τους στα χέρια του θύτη τους. Και τον συγχωρούν. Ξανά και ξανά. Παλεύει να τις βοηθήσει αυτές τις γυναίκες, τις ωθεί να βρουν τον τρόπο να το ξεπεράσουν, να νιώσουν πως είναι δυνατές, να κρατήσουν σφιχτά στο χέρι τους το μπλε ζαφείρι, όπως ακριβώς και η Μελάνθη, η ηρωίδα μου. Γιατί ναι, είναι δυνατές, μπορούν να ξεπεράσουν κάθε πρόβλημα, να βρουν βοήθεια, αρκεί να το πιστέψουν!
Τι είναι αυτό που «δένει» τους ήρωες με την παιδική τους ηλικία και ποια διαδρομή καλούνται ν’ ακολουθήσουν;
Ο καθένας από εμάς είναι άρρηκτα δεμένος με την παιδική του ηλικία. Μια ηλικία που θέτει τα θεμέλια της ενηλικίωσής μας. Ως παιδαγωγός γνωρίζω καλά πως τα παιδικά χρόνια διαμορφώνουν την πορεία της ζωής μας. Γι’ αυτό και ζωντανεύω τους ήρωές μου από τη γέννησή τους σχεδόν.
Δεν υπάρχει κανένας άντρας που μεγαλώνει με στόχο να κακοποιήσει ή ακόμα και να δολοφονήσει γυναίκες. Ποιοι είναι οι λόγοι που τον οδήγησαν στο αποτρόπαιο; Πώς διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας κι η προσωπικότητά του; Ποιος έφταιξε; Τι πρέπει να γίνει;
Παλεύω να εμβαθύνω στην ψυχολογία κάθε ήρωά μου, προσπαθήσω να διεισδύσω ακόμα και στο μυαλό ενός δολοφόνου, για να μπορέσει ο αναγνώστης μου να τον νιώσει, να τον καταλάβει.
Ο κάθε ήρωας όμως, ακόμα κι αν πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, δεν είναι αναγκασμένος ή ταγμένος να ακολουθήσει μια προκαθορισμένη διαδρομή. Στο χέρι του είναι να ξεφύγει, να περπατήσει στον δρόμο της αγάπης, της προσφοράς, της καλοσύνης.
Μπορεί η δύναμη της γυναικείας ψυχής, να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο και κάθε τραύμα, δίχως να πληγωθεί;
Κανένας δεν προχωράει στη ζωή χωρίς να πληγωθεί, χωρίς να πονέσει. Η γυναικεία ψυχή, μπορεί να ξεπεράσει το κάθε τι. Είναι απίστευτα δυνατή η γυναίκα, είναι αγωνίστρια, ικανή να καταφέρει τα πάντα. H δύναμή της πηγάζει από τη φύση της. Όσο κι αν πονάει, όσο κι αν λυγίζει, στέκεται πάντα όρθια, δίνει ζωή από τη ζωή της, κάνει τον κόσμο πιο όμορφο. Ένα ταξίδι στα βάθη της γυναικείας ψυχής είναι το «Μπλε Ζαφείρι». Υποκλίνεται στη δύναμή της.
Και το ερώτημα, παραμένει: τι μας ενώνει και τι μας χωρίζει από τους άλλους;
Είναι ένα ερώτημα που αφήνω τους αναγνώστες μου να το απαντήσουν. Πιστεύω όμως πως είναι πολύ περισσότερα αυτά που μας ενώνουν, παρά αυτά που μας χωρίζουν. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε πως στη ζωή υπάρχει ένας και μοναδικός δρόμος, αυτός της αγάπης και πως οι «άλλοι» είμαστε «εμείς»!
Ποιο μήνυμα θα στέλνατε στους αναγνώστες, για να διαβάσουν αυτό σας το πόνημα;
Είναι η παράλληλη αφήγηση που με ξετρέλανε σε αυτό το βιβλίο, που μου έδωσε την ευκαιρία να μιλήσω τόσο ανοιχτά. Με κάποιον τρόπο έγινα κι εγώ πρωταγωνίστρια στο Μπλε Ζαφείρι, πάλεψα να γίνω ένα με την καρδιά κάθε ήρωά μου, ξεκλειδώνοντας ακόμα και προσωπικά μου μυστικά, ένα πληγωμένο κομμάτι του εαυτού μου.
Είναι κι η Λήμνος, αυτό το νησί πρόκληση για κάθε συγγραφέα, για το οποίο στα αλήθεια πάλεψα να σκαρφιστώ λέξεις να καταφέρω να αποδώσω την απαράμιλλη ομορφιά του. Χρόνια και χρόνια περίμενα να ανακαλύψω τον στόχο που θα του ταίριαζε τόσο!
Είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, το μπλε του ζαφειριού που γίνεται ένα με το μπλε του ουρανού και της θάλασσας, είναι τα παιδιά με σύνδρομο Άσπεργκερ, ο κοινωνικός ρατσισμός, ο έρωτας σε όλο του το μεγαλείο, είναι η κινηματογραφική του πλοκή, η «μεθυσμένη», η ταξιδιάρικη ματιά του, είναι τόσα πολλά..
Εύχομαι όλοι όσοι διαβάσουν το «Μπλε Ζαφείρι» να αντικρίζουν τη ζωή κατάματα με όλες τις χαρές και τις λύπες της, να καταλάβουν λίγο καλύτερα τον εαυτό τους, να δεσμεύουν καρδιά και νου με τα πολύτιμα συναισθήματά τους μονάχα.
Παύλος Ανδριάς, για τον aylogyros news
