Εμείς διαβάζουμε, γράφουμε την κριτική μας, αλλά και ρωτάμε την «δημιουργό», για να μας αποκαλύψει τις κρυφές πτυχές του έργου της…
ΚΡΙΤΙΚΗ: Με το νέο της αυτό βιβλίο η συγγραφέας έρχεται ν’ αγγίξει για μια ακόμα φορά τον ψυχισμό μας και να μας μεταφέρει σε άλλες εποχές, τότε που κάποιες ψυχές ήταν «καταδικασμένες» να ζουν στο σκοτάδι, αναπνέοντας φόβο και ντροπή.
Αν και μεταφερόμαστε στις δεκαετίες του ’50 και του ’60, τίποτα δεν είναι ικανό να εμποδίσει την Λένα Μαντά να μας παρουσιάσει μια αληθινή ιστορία, γεμάτη αλήθειες, ρίχνοντας άπλετο φως στις ζωές εκείνων των γυναικών που έπρεπε ν’ ανεχτούν τα θέλω του κάθε αρσενικού «αφεντικού» και την συγκάλυψη - ανοχή, κάθε θηλυκιάς «αφέντρας».
Η αμεσότητα του κειμένου και ο ρεαλισμός της γραφής, η άριστη αποτύπωση του ψυχογραφήματος των ηρώων, σε συνδυασμό με τη δυναμική και την έκφραση συναισθημάτων μέσω των διαλόγων, καθιστούν αυτό το βιβλίο ως «φόρο τιμής» στις αθώες ψυχές των παιδιών εκείνων που αναγκάστηκαν να ζήσουν στο «σκοτάδι», με τον αναγνώστη να νιώθει τη λάβα της αλήθειας να του καίει τα σωθικά.
Ένα βιβλίο που κυριαρχεί η απεικόνιση της καθημερινότητας, η μυρωδιά του φόβου και η αύρα της προσμονής για το αύριο, είναι σίγουρο πως δεν θ’ αφήσει κανέναν αναγνώστη ασυγκίνητο.
Γνωρίστε «Το μωρό της σοφίτας» κι αφήστε το να σας «μιλήσει»…
Αλλά ας ακούσουμε την ίδια τι έχει να μας πει, γι’ αυτό το συγγραφικό της δημιούργημα…
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Μια εκπομπή που παρακολούθησα τυχαία στην τηλεόραση και που αναφερόταν στα μωρά της σοφίτας, έγινε το εφαλτήριο για να βουτήξω στα ενδιαφέροντα νερά αυτού του φαινομένου. Εξάλλου, οι δεκαετίες ’50 και ’60, με τις τόσο έντονες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές, είναι μια περίοδος εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και έχω ασχοληθεί πολύ με αυτές σε αρκετά βιβλία μου.
Πόσο ψυχοφθόρα ήταν η διαδικασία της έρευνας;
Η έρευνα, δεν είναι ποτέ ψυχοφθόρα για μένα. Είναι, ίσως, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της διαδικασίας. Το να γράψω ένα μυθιστόρημα που έχει γραφτεί δεκάδες φορές στο μυαλό μου, το ίδιο και το ίδιο, είναι, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, κουραστικό. Το να ταξιδεύω όμως στο παρελθόν, ν’ ανακαλύπτω κομμάτια της ιστορίας που αγνοούσα, να μαθαίνω για έναν τρόπο ζωής διαφορετικό, έχει μόνο ενθουσιασμό!
Είναι δικαίωμα του κάθε «νόθου» παιδιού να μάθει την αλήθεια ή αυτό καθορίζεται από τη «δύναμη» των αφεντικών και τα «παιχνίδια» της μοίρας;
Αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί ν’ απαντηθεί έτσι αβασάνιστα. Στην σύγχρονη εποχή θεωρείται αυτονόητο ότι κάθε παιδί έχει δικαίωμα να γνωρίζει τις ρίζες του. Το ζήτημα τίθεται διαφορετικά. Η αλήθεια έχει καμιά φορά ασήκωτο βάρος κι αυτός που την μαθαίνει δεν μπορεί να την αντέξει. Από την άλλη πλευρά κανένα μυστικό δεν μένει για πάντα θαμμένο και ο τρόπος που θ’ αναδυθεί μπορεί να προκαλέσει ζημιά τεράστια. Τη μοίρα και τα παιχνίδια της, εγώ προσωπικά τα υπολογίζω πολύ…
Αν και η ιστορία διαδραματίζεται το ’50 και το ’60, παρατηρούμε πως όσο κι αν εξελίσσεται η τεχνολογία, η ενδοοικογενειακή βία και τα δράματα που κρύβονται πίσω από τις κλειστές πόρτες, μαρτυρούν πως οι άνθρωποι μένουν ίδιοι. Πως δικαιολογείτε αυτό το γεγονός;
Οι εποχές αλλάζουν, όλα εξελίσσονται, αλλά τα ταπεινά ένστικτα που βρίσκονται στο ανθρώπινο DNA ούτε αλλάζουν ούτε εξελίσσονται δυστυχώς. Παραμένουν κρυμμένα στα κύτταρα και ενίοτε, κάτω από συνθήκες, αναδύονται και κάνουν το κακό που είναι ταγμένα να κάνουν. Δυστυχώς κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του ένα θηρίο. Κάποιοι αυτό το θηρίο κατορθώνουν να το τιθασεύσουν, να το ελέγξουν, ακόμα και να το σκοτώσουν, κάποιοι το αφήνουν ελεύθερο και σ’ αυτό δεν μπορεί να βοηθήσει ούτε η εξέλιξη, ούτε η τεχνολογία.
Ποιο μήνυμα θα στέλνατε στους αναγνώστες, για να διαβάσουν αυτό σας το πόνημα;
Το μήνυμα που θα έστελνα στους αναγνώστες δεν έχει να κάνει με το δικό μου βιβλίο. Έχει να κάνει με το βιβλίο γενικώς! Θα έλεγα λοιπόν ότι η διαδικασία της ανάγνωσης ενός μυθιστορήματος, μπορεί να γίνει ταξίδι μυαλού και ψυχής κι από τέτοια ταξίδια, έχουμε ανάγκη όλοι! Είναι φάρμακο για την ψυχή κι ας το παίρνουν τακτικά! Επίσης θα συμπλήρωνα, να τολμούν να γνωρίζουν και νέους συγγραφείς, γιατί τα νέα ταλέντα είναι πάντα σαν δροσερό αεράκι και ειδικά στη λογοτεχνία!
Αλήθεια, τι συμβολίζουν οι νότες στο εξώφυλλο και τι η σταυροβελονιά;
Αυτό θα το καταλάβουν οι αναγνώστες, αφού διαβάσουν το βιβλίο! Εγώ θα πω μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Θάνο Κακολύρη που το δημιούργησε, τόσο όμορφο και τόσο ταιριαστό με την ιστορία που κρύβεται μέσα στις σελίδες του!
Παύλος Ανδριάς, για τον aylogyros news
