Εμείς διαβάζουμε, γράφουμε την κριτική μας, αλλά και ρωτάμε την «δημιουργό», για να μας αποκαλύψει τις κρυφές πτυχές του έργου της…
ΚΡΙΤΙΚΗ: Ένα βιβλίο γεμάτο ιστορία, ένα βιβλίο γεμάτο Ελλάδα, είναι αυτό το νέο συγγραφικό δημιούργημα της Άννας Μητσοπούλου, που καταφέρνει να μας συγκινήσει και να μας διδάξει μέσα από την διαδρομή των ηρώων της.
Με έντονες εικόνες και συναισθήματα, η συγγραφέας καταφέρνει να μας «πάει» στο χθες, εκεί που όλα ήταν διαφορετικά, εκεί που ο αγώνας για ζωή είχε τα δικά της «σχέδια», εκεί που τίποτα δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί δεδομένο.
Τα παιχνίδια της μοίρας, το ριζικό του κάθε πρωταγωνιστή της καθημερινότητας, έχει τον δικό του λόγο ύπαρξης, από τη στιγμή που η ζωή δεν υποτάσσεται στα θέλω και τις επιθυμίες κανενός. Όλα είναι ένας αγώνας, μια μάχη για επιβίωση… ένα παζλ, όπου οι συμπτώσεις και οι ανατροπές, έχουν τον πρώτο λόγο.
Η αγωνία για τη επόμενη ημέρα και για το ποια θα είναι η εξέλιξη της ιστορίας, δίνουν στο βιβλίο της Άννας μια δυναμική που καταφέρνει να σε καθηλώσει και να σου αποσπάσει πλήρως την προσοχή.
Μια ιστορία λοιπόν γεμάτη αισθήματα και αλήθειες, έρχεται να σας «πάρει» από το σήμερα και να σας μεταφέρει στο χθες, εκεί που η δύναμη της πίστης, της υπομονής και της θέλησης, ζητάει δικαίωση…
Αλλά ας ακούσουμε την ίδια τι έχει να μας πει, γι’ αυτό το συγγραφικό της δημιούργημα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή Παιδείας…
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Όταν τελείωσα τα Αιματοβαμμένα χρόνια ένιωσα ότι δεν είχα πει την τελευταία μου λέξη. Μια νέα ιστορία άρχισε να γεννιέται στο μυαλό μου η οποία σε σύντομο χρονικό διάστημα πήρε σάρκα και οστά. Γεννήθηκαν τα «Διχασμένα χρόνια» γιατί ενώ μετά τα «Αιματοβαμμένα χρόνια» έφτασε η πολυπόθητη απελευθέρωση και θεωρητικά είχαν λυθεί τα προβλήματα του ελληνικού λαού διαψευστήκαμε. Ο αδελφοκτόνος πόλεμος ήρθε να αποτελειώσει ότι είχε αφήσει στη μέση η κατοχή.
Θυμάστε ποιο συναίσθημα σας πλημμύρισε, όταν ξεκινήσατε να γράφετε τις πρώτες αράδες σε αυτό το βιβλίο που «μοσχοβολάει» Ελλάδα;
Δικαίωση, αλλά με απώλειες. Πάντα στη ζωή υπάρχουν απώλειες όσο και αν πονάει αυτό. Η χαρά διαδέχεται τη λύπη και η λύπη τη χαρά. Ακολουθώ μια τακτική όταν γράφω, Ξεκινάω από το τέλος, σταματάω απότομα και αρχίζω να γράφω την ιστορία από την αρχή, αφήνοντας τον αναγνώστη να φαντάζεται και να υποθέτει. Παρόν, παρελθόν και μέλλον εναλλάσσονται.
Πίστη και πόνος. Πως μπορούν και διαβαίνουν μαζί, καθ’ όλη την διαδρομή της ιστορίας σας;
Η Πίστη δίνει δύναμη στον άνθρωπο να αντέξει τον πόνο και να συνεχίζει να παλεύει. Πίστη στο Θεό, πίστη στις αξίες Πίστη στα ιδανικά τους, Πίστη στη δύναμη της αγάπης!
Στο βιβλίο σας, δεν υπάρχουν ήρωες και αντιήρωες, καθώς όλοι τους έχουν έναν σαφή και συγκεκριμένο ρόλο, που οδηγεί στην κορύφωση. Το είχατε προσχεδιάσει αυτό ή σας «βγήκε», κατά τη συγγραφή;
Στα «Διχασμένα χρόνια» πρωταγωνιστούν οι δευτεραγωνιστές των «Αιματοβαμμένων χρόνων». Δυο φίλες αδερφικές η Μελίνα Καλλίδη και η Εβραία Ραχήλ Μακρή ζουν τα πέτρινα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου. Η ιστορία διαδραματίζεται στη Θεσσαλονίκη. Ένας έρωτας γεννιέται υπό το άγρυπνο βλέμμα του κατακτητή. Μεταφερόμαστε με τα βαγόνια του θανάτου στο Άουσβιτς. Δυο μικρά παιδιά αποχωρίζονται τους γονείς τους και μεγαλώνουν στο ίδρυμα της βασίλισσας. Άλλα φεύγουν με το παιδομάζωμα… Όντως οι ήρωες μου έχουν ένα σαφή ρόλο στην πλοκή της ιστορίας. Δεν είχα προσχεδιάσει κάτι. Η πορεία της ιστορίας ήταν απρόβλεπτη. Ίσως κάποιος άλλος ρωτήσει: Πώς τα σκέφτηκες όλα αυτά, θα μπορούσε η ιστορία να πάρει άλλη τροπή; Και θα απαντήσω: Πραγματικά δεν ξέρω πως σκέφτηκα τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει η κορύφωση. Αλλά αυτή δεν είναι η μαγεία της συγγραφής;
Αγώνες και θυσίες, αγωνία για την επόμενη ημέρα και ελπίδα. Πως «χώρεσαν» όλα σε μια ιστορία γεμάτη αλήθειες από το χθες;
Κατάγομαι από τη Μακεδονία και είμαι περήφανη που είμαι απόγονος μιας ράτσας αλύγιστης που δεν δαμάζεται, που αν και πολιορκημένη η ψυχή της, παρέμεινε αδούλωτη! Η συγκεκριμένη περίοδος της ιστορίας μου κίνησε το ενδιαφέρον, επειδή θεωρώ ότι ήταν μια περίοδος που ενώ ο Ελληνισμός υπέφερε τα πάνδεινα από τους κατακτητές και λογικά με την απελευθέρωση, οι περισσότεροι πίστεψαν ότι τα βάσανα του ελληνικού λαού πήραν τέλος, ο αδελφοκτόνος πόλεμος ήταν το αποκορύφωμα που διέλυσε το ελληνικό έθνος. Δυστυχώς άλλοι έλαβαν αποφάσεις ερήμην μας. Και επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται διαπιστώνω ότι ο ελληνικός λαός ακόμα και σήμερα παραμένει θεατής, δέχεται τις αποφάσεις που λαμβάνουν άλλοι για την τύχη του, δίχως να μπορέσει να αντιστρέψει την κατάσταση. Πραγματικά δεν ξέρω αν μέσα σε 400 σελίδας χώρεσε μια ιστορία με αλήθειες από το παρελθόν μας. Προσπάθησα όμως μέσα από τις ιστορίες των ηρώων μου να νοιώσω τα χτυποκάρδια τους, αλλά κυρίως να αισθανθώ τυχερή που εγώ είχα την τύχη να γεννηθώ σε περίοδο δημοκρατίας και ευημερίας.
Ποιο μήνυμα θα στέλνατε στους αναγνώστες, για να διαβάσουν αυτό σας το πόνημα;
Αν θέλουν να ταξιδέψουν και να εισχωρήσουν στις ψυχές των ανθρώπων που βασανίστηκαν, βιάστηκαν και λεηλατήθηκαν τα πέτρινα χρόνια, να νοιώσουν τον πόνο και να φανταστούν τον τρόμο στα μάτια τους δεν έχουν παρά να διαβάσουν το βιβλίο μου. Μέσα από τα βιώματα της Μελίνας, της Ραχήλ, του Δημήτρη, του Ανέστη, ανακαλύπτουμε στοιχεία για την ιστορία του τόπου μας. Το παρελθόν μας είναι οι ρίζες μας, οφείλουμε να το ανακαλύψουμε, να αξιολογήσουμε την πορεία μας για να χτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδία μας.
Παύλος Ανδριάς, για τον aylogyrosnews
