Εμείς διαβάζουμε, γράφουμε την κριτική μας, αλλά και ρωτάμε την «δημιουργό», για να μας αποκαλύψει τις κρυφές πτυχές του έργου της…
ΚΡΙΤΙΚΗ: Ένα καλογραμμένο από κάθε άποψη βιβλίο, είναι το νέο συγγραφικό δημιούργημα της Χαράς Μαρκατζίνου, όπου από την αρχή μέχρι το τέλος όλα λειτουργούν με γνώμονα την αγάπη, καθώς κινείται με σιγουριά πάνω στις «ράγες» της ζωής, της ελπίδας και της πίστης στο «εγώ» και το «είναι» των ηρώων του.
Οι εικόνες και οι περιγραφές δημιουργούν μια όμορφη ατμόσφαιρα πλημμυρισμένη από αισθήματα που μαρτυρούν το πως μπορούν όλα ν’ αλλάξουν, όταν ο άνθρωπος αρχίζει ν’ ακούει τις ανάγκες της ψυχής και τα θέλω του σώματός του.
Η αλήθεια είναι πως δύσκολα θα βρει κάποιος μια «παραφωνία» ή «υπερβολή» στα όσα η αγάπη προστάζει, μιας και το «πάντα» δηλώνει την παρουσία του σε κάθε δεδομένη στιγμή, σε κάθε εκδήλωση αγάπης και αφοσίωσης.
Ο Άγγελος και η Μυρτώ, μέσα από τη «διαδρομή» της ζωής τους, μας δίνουν διάφορα ερεθίσματα και λύσεις για την «επούλωση τραυμάτων», που σε συνδυασμό με τις εναλλακτικές θεραπείες που η Χαρά… με αριστοτεχνικό τρόπο «τοποθετεί» στη ροή του κειμένου, χαρίζουν «ζωή» και πνοές ελευθερίας σε όσους μέχρι σήμερα τιμωρούσαν τον εαυτό τους για την μη ικανοποίηση των θέλω των άλλων.
Πιστέψτε με, πως αυτό το βιβλίο λειτουργεί ως άριστος σύμβουλος αγάπης και ταπεινού σεβασμού στο «ΕΓΩ» μας… απαλλάσσοντάς μας από ενοχές και λάθη.
Αλλά ας ακούσουμε την ίδια τι έχει να μας πει, γι’ αυτό το συγγραφικό της δημιούργημα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος…
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Με τις λέξεις μου επιθυμών να θεραπεύω και να θεραπεύομαι. Η σχέση μου με τον χρόνο μέχρι πριν κάποιο καιρό δεν ήταν ποτέ καλή. Ο χρόνος δεν μου έφτανε με αποτέλεσμα να μην απολαμβάνω στιγμές στο έπακρο. Η δική μου αναμέτρηση με τον χρόνο, λοιπόν, ήταν η αφορμή για να γραφτεί αυτό το βιβλίο. Ήθελα να γράψω μια ιστορία που θα υπήρχε πέρα και πάνω από οποιαδήποτε έννοια του χρόνου.
Θυμάστε ποιο συναίσθημα σας πλημμύρισε, όταν ξεκινήσατε να γράφετε τις πρώτες αράδες;
Το αίσθημα της ευγνωμοσύνης και της προσμονής. Ευγνωμοσύνη γιατί ένιωθα πως η Μυρτώ κι ο Νικόλας θα με μετέφεραν σε φωτεινά μονοπάτια και προσμονή γιατί ήθελα να δω πώς θα εξελιχθούν οι ίδιοι αλλά κι εγώ μέσα από την ιστορία τους.
Πόση δύναμη και πόσες «αντοχές» έχει κρυμμένες μέσα της η αγάπη;
Η αγάπη είναι η ουσία των πάντων. Είναι η πηγή του φωτός και ο λόγος της ύπαρξής μας. Στον Ύμνο της Αγάπης ο απόστολος Παύλος μας λέει πως η αγάπη προέρχεται από την επιθυμία για την καλοσύνη και την ευτυχία, όμως δεν παραμένει συναίσθημα αλλά πραγματώνεται σε πράξη. Η αγάπη αντέχει, γιατί κρύβει μέσα της τη δύναμη της αλήθειας, της ίδιας της ζωής. Όμως, παράλληλα η αγάπη έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, εκείνο της διάκρισης. Κάποιες φορές μπερδεύουμε την αγάπη με τη συνήθεια, το φόβο. Κάποιες άλλες φορές υπομένουμε σε καταστάσεις που δεν μας πρέπουν. Αυτό δεν είναι αγάπη. Γιατί η αγάπη έχει τη δύναμη να μας ελευθερώνει από βαλτωμένες καταστάσεις, έχει τη δύναμη να μας φροντίζει και να μας εξελίσσει. Οπότε ναι, η αγάπη έχει απίστευτη δύναμη κι αμέτρητες αντοχές, εφόσον δεν την λερώνουμε με εγωισμό, μικρότητες, σιωπές κι αδικαιολόγητες ανοχές. Άλλωστε η Μυρτώ μας μαθαίνει μέσα στην ιστορία πως: «Τα ραγίσματα της καρδιάς θεραπεύονται με την αγάπη και ξεχνιούνται με τη συγγνώμη».
Πως «καταφέρνουν» οι ήρωες να συμπληρώνουν τα κενά τους και να επουλώνουν τα τραύματά τους, καθώς ο έρωτας δεν πιάνεται από λέξεις;
Η κάθε σχέση είναι συνύπαρξη, η κάθε σχέση είναι μια δοκιμασία κι ένα βήμα κοντά στο ατομικό μας ολόκληρο. Σε όλες μας τις σχέσεις μπαίνουμε μισοί, κομματιασμένοι από πληγές, από βιώματα και καταστάσεις που έχουμε υποφέρει. Η επιτυχία μιας σχέσης έγκειται στην ικανότητά μας αυτά τα μισά να τα θεραπεύσουμε ώστε να ξανακολλήσουν και να φτιάξουν το ολόκληρό μας. Δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση κάποιος άλλος να θεραπεύσει τις πληγές μας για εμάς. Ο έρωτας, όμως και η αγάπη στη συνέχεια είναι δράση, είναι πράξεις μεταφρασμένες από λέξεις. Δεν σταματούν εκεί μα γίνονται η θεραπεία για κάθε πληγή. Αρκεί να βρούμε τη δύναμη να αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεών μας.
Πιστεύετε πως ότι ζούμε είναι ανεξάρτητο από τη φθορά και την ποσότητα του χρόνου;
Δυστυχώς, στις μέρες μας είμαστε δέσμιοι του χρόνου με αποτέλεσμα να ξεμακραίνουμε από την αγάπη, την αλήθεια, το φως. Ο χρόνος είναι σχετικός και η φθορά είναι πραγματική. Αν, όμως, κάθε στιγμή τη ζούμε στην αλήθεια της, στο έπακρό χωρίς να την ελαχιστοποιούμε γιατί ο χρόνος – που εμείς επινοήσαμε – δεν είναι αρκετός, τότε είναι πέρα και πάνω από κάθε φθορά. Αν ζω το εδώ και το τώρα μου, πλημμυρίζω από ευγνωμοσύνη, γεμίζει η καρδιά αγάπη και η ψυχή λούζεται το φως της ολοκλήρωσης. Αν από την άλλη ζω με την αίσθηση πως ο χρόνος δεν είναι αρκετός ή περνά βασανιστικά αργά κι εγώ θέλω να ξεφύγω, τότε χάνω τη μαγεία της στιγμής, χάνω την ουσία της ζωής, μακραίνω από την ευγνωμοσύνη. Έτσι, λοιπόν, είναι στο χέρι μας αν θα ζήσουμε κάτι που θα είναι ανεξάρτητο από τη φθορά του χρόνου και φυλαγμένο στο πολύτιμο της καρδιάς.
Πως οι εναλλακτικές θεραπείες βοηθούν έναν άνθρωπο να επουλώσει τα τραύματά του;
Όλοι μας είμαστε ενέργεια. Κάθε τραύμα, κάθε πληγή δημιουργεί ένα μπλοκάρισμα ενέργειας. Εδώ είναι που έρχονται οι εναλλακτικές θεραπείες να προσφέρουν ίαση, αποδεσμεύοντάς μας από σκεπτομορφές, σκέψεις που δεν εξυπηρετούν και συνήθειες που μας κρατούν δέσμιους. Οι εναλλακτικές θεραπείες μας προσφέρουν έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης, ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, μας δίνουν πληθώρα δυνατοτήτων. Η ψυχή ακούει τις σκέψεις μας και τις μεταφράζει σε ενέργεια στο σώμα μας. Όταν, λοιπόν, γεμίζουμε το μυαλό μας με αρνητικές σκέψεις, το σώμα μας αρχίζει να πονά, να διαμαρτύρεται γιατί κάτι δεν πάει καλά. Οι εναλλακτικές θεραπείες βοηθούν στην αυτογνωσία, λυτρώνουν από δεσμά και καταστάσεις που δεν μας εξυπηρετούν.
Η αγάπη σε οδηγεί τελικά εκεί που ανήκεις ή όλα είναι μια ψευδαίσθηση;
Όπως ανέφερα και πιο πάνω, όταν η συνήθεια και η ανοχή έχουν ντυθεί αυθάδικα το μανδύα της αγάπης, τότε η αγάπη παραμένει μια ψευδαίσθηση. Η συνεχής ματαίωση είναι εκείνη που δηλητηριάζει την καρδιά κάποιου. Αντίθετα, η αληθινή αγάπη είναι εκείνη που σε οδηγεί εκεί που πραγματικά ανήκεις, εκεί που νιώθεις την ολοκλήρωση της ύπαρξής σου. Με σύμμαχο τη διάκριση, η αγάπη είναι το εισιτήριο για το ταξίδι της ζωής.
Ποιο μήνυμα θα στέλνατε στους αναγνώστες, για να διαβάσουν αυτό σας το πόνημα;
Θα τους προσκαλούσα να πάμε μαζί να ανακαλύψουμε την ομορφιά της στιγμής, την πολυτιμότητα του «για πάντα» που δημιουργούμε με τα ίδια μας τα χέρια. Θα τους κρατούσα το χέρι στο ταξίδι σε αυτό το μοναδικό ταξίδι και θα τους παρότρυνα να θεραπεύσουμε τα ραγίσματα της καρδιάς μας.
Αγαπητέ Παύλο ευχαριστώ εσένα και την πάντα φιλόξενη αυλή σας για την όμορφη κουβέντα που κάναμε με αφορμή «Το δικό μας για πάντα»
Παύλος Ανδριάς, για τον aylogyrosnews
