Εμείς διαβάζουμε, γράφουμε την κριτική μας, αλλά και ρωτάμε την «δημιουργό», για να μας αποκαλύψει τις κρυφές πτυχές του έργου της…
ΚΡΙΤΙΚΗ: Αν μου ζητούσε κάποιος να του «φωτογραφήσω» με λέξεις αυτό το βιβλίο, αμέσως θα του έλεγα πως είναι ένας «καμβάς» συναισθημάτων και χρωμάτων, πλημμυρισμένος από ευτυχία και γήινες προσεγγίσεις… με ένα τέλος που θα σας εκπλήξει!
Γιατί, η αλήθεια αυτή είναι… αυτά συναντά ο αναγνώστης κατά την ανάγνωση του κειμένου, με αυτά πορεύεται από την πρώτη σελίδα μέχρι την τελευταία, με τους ήρωες να φανερώνουν κάθε «πτυχή» του είναι τους, σύμφωνα πάντα με το ρόλο που τους έχει δώσει η συγγραφέας, Ιφιγένεια Τέκου.
Μυστικά, αγωνία, πάθος, εντάσεις, ψέματα και αλήθειες, είναι μερικά από τα κύρια συστατικά της ιστορίας, τα οποία έχοντας κάνει την παρουσία τους στη ροή του κειμένου, οδηγούν στον ορισμό της ευτυχίας, εκεί που ο κάθε θνητός θα ήθελε να ήταν.
Με όπλα την αγάπη και την ελπίδα, η Κασσία ζεί την κάθε στιγμή της ζωή της δίχως να κλαίγετε ή να δυσφορεί με τα όσα η μοίρα έχει γραμμένα γι’ αυτή, προσπαθώντας να έλξει κάτι θετικό για εκείνη, κάτι που θα της επιτρέψει να ζήσει το «όνειρο» που πάντα καρτερούσε, να βγει αληθινό.
Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα γεμάτο μηνύματα και αλήθειες, έρχεται να μας μιλήσει για αξίες, θεσμούς και έννοιες που έχουν «ψιλοχαθεί» στις ημέρες μας, αλλά και να μας θυμίσει πως όταν υπάρχει αγάπη, η ευτυχία θα έρθει να την βρει… μέσα από μικρά πράγματα, μέσα σε αυθόρμητες κοινωνικές «συναλλαγές»!
Διαβάστε το και θυμηθείτε πως, τίποτα δεν κατακτιέται δίχως πίστη, κόπο και υπομονή...
Αλλά ας ακούσουμε την ίδια τι έχει να μας πει, γι’ αυτό το συγγραφικό της δημιούργημα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Σε αυτό το βιβλίο δεν άντλησα την έμπνευσή μου από κάποιο ιστορικό γεγονός το οποίο χρησιμοποίησα ως πάτημα για να εξελίξω την ιστορία μου, αν και οι ζωές των ηρώων μου επηρεάζονται σαφέστατα από τις ιστορικές συγκυρίες της εποχής, όπως οι τρεις διαδοχικοί κατακτητές που πέρασαν από το νησί της Κάσου αφήνοντας το αποτύπωμά τους, αλλά και η υπόθεση των «κλεμμένων παιδιών» των Αβορίγινων της Αυστραλίας τα οποία απομακρύνθηκαν από τις οικογένειές τους με τη βία (1910-1970) με σκοπό τον αφανισμό του πολιτισμού τους. Η αφορμή για να συνθέσω την πλοκή του νέου μου πονήματος δόθηκε με πολύ απλό και τυχαίο τρόπο και δεν ήταν παρά το άκουσμα μερικών στίχων του τραγουδιού του Γιάννη Αγγελάκα που κατέληξαν να μου γίνουν εμμονή: «Κι όταν ακόμα θα πιστεύεις πως για πάντα έχω χαθεί θα ανατέλλω». Πάνω στην αισιοδοξία που κραύγαζαν οι συγκεκριμένες λέξεις, βάσισα την κεντρική ηρωίδα μου, την Κασσία, μια αληθινή μαχήτρια της ζωής που ήταν έτοιμη να πέσει από τον πιο ψηλό βράχο για χάρη του καλύτερού της φίλου.
Τι το διαφορετικό είχαν «πάνω» τους, το πρώτο και το δεύτερο νυφικό για την Κασσία;
Στην ουσία, τα δύο πρώτα νυφικά της Κασσίας δεν διέφεραν μεταξύ τους γιατί δεν ήταν η αγάπη που την οδήγησε να τα φορέσει αλλά η ανάγκη. Κάπως έτσι καταλήγουμε στο... τρίτο νυφικό, αυτό που ήλπιζε να είναι το τυχερό της.
Άραγε το «Τρίτο νυφικό», θα φέρει στη ζωή της την ευτυχία;
Μου ζητάτε να αποκαλύψω το τέλος της ιστορίας, ωστόσο δεν θα αρνηθώ να απαντήσω στην ερώτησή σας, καθώς δεν με πειράζει να γνωρίζει εκ των προτέρων ο αναγνώστης ότι θα δικαιωθεί στο τέλος ο διαρκής αγώνας της ηρωίδας μου να ξεπερνά κάθε δυσκολία που τυχαίνει στο διάβα της. Άλλωστε, αποτελεί κι έναν από τους βασικούς θεματικούς πυρήνες του βιβλίου μου αυτή η προσπάθεια κάθε ανθρώπου να κατακτήσει τελικά το κομμάτι της ευτυχίας που του αναλογεί σε τούτο τον κόσμο.
Μήπως τελικά η ευδαιμονία «παγιδεύει» την ψυχή του ανθρώπου;
Η ίδια η ευδαιμονία όχι, όμως η ανόητη προσκόλληση του ανθρώπου στην εμμονική αναζήτηση μιας «μεγάλης» ευτυχίας που θα τον συγκλονίσει, ενώ προσπερνά όλες τις μικρές καθημερινές στιγμές από τις οποίες θα μπορούσε να αντλήσει χαρά, ΝΑΙ!
Πιστεύετε πως οι παραδόσεις είναι για να «σπάνε» ή οι φόβοι είναι πιο δυνατοί από αυτές, με αποτέλεσμα να μετατρέπουν τα «όνειρα» σε μια ουτοπία;
Τα όνειρα δεν είναι ποτέ ουτοπία, έτσι πιστεύω. Αν θες κάτι πολύ, οφείλεις να κάνεις ό,τι περνά από τα χέρια σου για να το πετύχεις. Για μένα, εκείνοι που σταματούν να ονειρεύονται και, άρα, να βάζουν στόχους, χάνουν σιγά σιγά την επιθυμία τους για την ίδια τη συνέχιση της ύπαρξής τους.
Υπάρχουν όρια στην ανθρώπινη αντοχή και την ελπίδα;
Φυσικά και υπάρχουν όρια... στα πάντα υπάρχουν όρια, παρόλ’ αυτά, οι άνθρωποι έχουν αποδείξει στο πέρασμα των αιώνων πως η ελπίδα σπάνια τους εγκαταλείπει. Βέβαια, κάποιες φορές, το να διατηρείς αναλλοίωτη την αισιοδοξία σου δεν βγαίνει σε καλό, ειδικά όταν συνεχίζεις να περιμένεις πως κάτι θα αλλάξει χωρίς να αλλάξεις πρώτα εσύ.
Ποιο μήνυμα θα στέλνατε στους αναγνώστες, για να διαβάσουν αυτό σας το πόνημα;
Το βιβλίο μου αυτό βρίθει μηνυμάτων μολονότι δεν το’ κανα σκόπιμα, καθώς σιχαίνομαι έστω και την υποψία διδαχής, ωστόσο, αν έπρεπε να διαλέξω αυτό το Ένα μήνυμα που κυριαρχεί σε κάθε σελίδα αποτελώντας και τον βασικό πυρήνα της συγκεκριμένης ιστορίας, είναι το εξής: Μη σταματάς ποτέ να παλεύεις για την ευτυχία σου! Αγάπα ξανά και ξανά αν πρέπει, απλά κάθε φορά προσπάθησε να αγαπάς καλύτερα!
Παύλος Ανδριάς, για τον aylogyrosnews
