Ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ελληνικής δισκογραφίας αποτελεί το «Ντιρλαντά». Το τραγούδι που έφτασε μέχρι τα πέρατα της Γης. Ο ρυθμός που προσεγγίζει σε δημοφιλία τον «Χορό του Ζορμπά» και «Τα παιδιά του Πειραιά».
Καταρχήν πρόκειται για ένα καλυμνιακό σφουγγαράδικο τσιμάρισμα, δηλαδή ερμηνεύει ένας και επαναλαμβάνουν οι υπόλοιποι.
Λέγεται ότι το τραγουδούσαν:
α) για να κρατιούνται ξύπνιοι οι δύτες και να αποφεύγεται η ομώνυμη νόσος μετά τις αναδύσεις τους στην επιφάνεια
β) για να δίνουν ρυθμό σε όποιον γύριζε τον τροχό της αντλίας που έδινε αέρα στον δύτη… ή
γ) για να τονώνουν το ηθικό σε αυτόν που ανέβαζε τον δύτη σφουγγαριών
Επίσης, ο σκοπός φέρεται να ήρθε στην Κάλυμνο από τη Βόρεια Αφρική, ενώ λέγεται ότι ήταν τοπικός, λαϊκός, θρησκευτικός.
Οι Έλληνες ταξίδευαν παντού μέσω θαλάσσης, επομένως δεν αποκλείεται να τον «πήραν» από εκεί.
Και τώρα αρχίζει το μπέρδεμα…
Διαβάστε όλο το άρθρο ΕΔΩ
