…αλλά αν θέλουμε κάποια στιγμή να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, την ευθύνη γι’ αυτό που είμαι σήμερα, άλλοι την έχουν, μιας και από την ώρα που γεννήθηκα, ήμουνα ένα βάρος.
Βάρος για εκείνη που με γέννησε, βάρος και για εκείνον που με έσπειρε, βάρος γενικώς… και γι’ αυτό φρόντισαν σύντομα να απαλλαγούν από την παρουσία μου.
Πακετάκι με έδωσαν υπό μορφή δώρου σ’ ένα πλούσιο ζευγάρι που ήθελε πως και πως ένα παιδάκι για να ομορφύνει και να ισχυροποιήσει το κοινωνικό του profile.
Θα ήμουν αχάριστη αν έλεγα το παραμικρό γι’ αυτούς, θα ήμουν μεγάλη σκρόφα αν δεν τους ευχαριστούσα το σημερινό μου, πελατολόγιο! Αυτό που εγώ δημιούργησα, εγώ το έχτισα και το ισχυροποίησα, πίσω από την πλάτη τους, εκμεταλλευόμενη τις γνωριμίες και τ’ όνομά τους.
Την αγάπη όμως που μου πρόσφεραν μέχρι που έκλεισαν τα μάτια τους, ποτέ δεν θέλησα να την δεχτώ…
Βλέπει, από νωρίς έμαθα πως ήμουν «εισαγόμενη» στο σπιτικό τους, μέσω μιας άτυχης στιγμής για εκείνους, όταν ένα βράδυ τυχαία τους άκουσα να σιγοψιθυρίζουν αγανακτισμένοι στο δωμάτιό τους, για τον εκβιασμό των «φυσικών» γονιών μου.
Απαιτούσαν από αυτούς κι άλλα χρήματα, για να μη με πιάσουν έξω από το σχολείο και μου πουν ότι δεν είναι γονείς μου…
Να πηδήξω από το παράθυρο ήθελα εκείνο να βράδυ και να εξαφανιστώ από προσώπου γης. Ακόμα και να βάλω τέλος στη ζωή μου σκέφτηκα, κάτι που ευτυχώς αμέσως το αναίρεσα. Η ζημιά όμως είχε γίνει…
Βάλθηκα από μικρή να «χτίσω» ένα δικό μου κόσμο για να αυτοπροστατευτώ, να θέσω τις βάσεις για μια ανεξάρτητη ζωή, για να σταματήσω να είμαι βάρος σε όλους, πιστεύοντας ότι δεν θα λείψω από κανέναν, αφού εκείνοι κατά λάθος με έκαναν και οι άλλοι, που όπως πριν δεν με είχαν, έτσι δεν θα με είχαν και στη συνέχεια. Απλά πράγματα…
…(συνεχίζεται)
