Κουβέντα στην «αυλή» με τον συγγραφέα Νίκο Σκορίνη
Ο κάθε ήρωας των βιβλίων σας, «προδίδει» μικρά ή μεγάλα μυστικά του εαυτού σας;
Όχι όλοι. Κάποιοι σίγουρα έχουν στοιχεία από τις κρυφές σκιές μικρές ή μεγάλες που όλοι κρατάμε μακριά από τις φανερές ρυτίδες του προσώπου μας… Σίγουρα οι εσωτερικοί θεοί και οι δαίμονες που συγκατοικούν μέσα μας εκφράζονται πιο εύκολα στο τρίτο πρόσωπο ενός μυθιστορήματος. Αν και προσπαθώ οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές μου να είναι αυτοί που με οδηγούν από ένα σημείο και μετά. Δεν το καταφέρνω πάντα διότι τους καταπίνει ο εγωισμός μου.
Τι στάθηκε αφορμή για να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Οι «Μέτοικοι Καιροί» είναι το τρίτο της τετραλογίας,
-έχουν προηγηθεί- «Ακύμαντοι», «Όπου Κι Αν Πας Να Μη Χαθείς»- που ελπίζω να ολοκληρώσω το 2023 με το τέταρτο
«Μποφόρ -15». Προσπαθώ μέσα από τις σελίδες της μυθιστορίας να περιγράψω την τοιχογραφία της Ελλάδας από το 1949, μετά τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο και τον δικό μας εμφύλιο, έως και το 2021. Χρονολογικά το κάθε μου βιβλίο ξεκινά από εκεί που σταματάει το προηγούμενο. Οι Αφορμές λοιπόν είναι άπειρες. Υπάρχουν οι ιστοριογράφοι, οι πολιτικοί αναλυτές, οι κοινωνιολόγοι και άλλοι πολλοί που ερευνούν την ανθρωποπορεία μας. Η λογοτεχνία επιχειρεί μέσα από τις δικές της εικόνες και εκφραστικότητα να εκπληρώσει το δικό της χρέος.
Είναι εύκολο να μας εκθέσετε τα συναισθήματα που νιώσατε τελειώνοντας αυτό σας το έργο;
Πρώτα έρχεται η ανακούφιση ενός δύσκολου τοκετού. Είναι ένα νέο σου παιδί που όμως κοιτάζει αμέσως αλλού για τη διατροφή του. Αναζητά την αγάπη μακριά από σένα. Αντίθετα με τη φυσική γέννα που το παιδί ψάχνει από ένστικτο την αγκαλιά της μάνας. Στο βιβλίο η αγάπη που προσδοκάς μπορεί να μην έρθει ποτέ.
Ο συγγραφέας ξεγυμνώνεται στην κρίση του αναγνωστικού κοινού και περιμένει... Μπορεί να πάρει πίκρα αντί χαρά. Πρέπει να είναι έτοιμος και για την απόρριψη. Όμως, αξίζει αυτή η διαρκής αναμέτρηση ανάμεσα στην επιτυχία και την αποτυχία. Όταν γράφεις ένα βιβλίο και το εκδίδεις, προφανώς και δεν το γράφεις μόνο για τον εαυτό σου. Αν δεν πετάς αλαφροΐσκιωτος πάνω στο εγώ σου γίνεσαι καλύτερος· ό,τι κι αν συμβεί στο τέλος.
Σε ποιο στάδιο πιστεύετε ότι βρίσκεται η σχέση του Έλληνα με το βιβλίο;
Μία έρευνα που διάβασα τελευταία, συγκρίσιμη με τις άλλες χώρες της ΕΕ μάλλον άσχημα. Ένα βιβλίο το χρόνο διαβάζει κάτω από το 50% των Ελλήνων… όταν σε άλλες φτάνει το 85% . Ε αυτό δεν το λες και θαύμα! Ζούμε στην εποχή της πολλαπλής γνώσης και καταιγιστικής κατευθυνόμενης πληροφόρησης. Ταυτόχρονα και συγκριτικά, νομίζω μας χαρακτηρίζει μία βαθιά πολυπολιτισμική κρίση.
Θα έλεγα πως χρειαζόμαστε μία νέα ηθική του σύγχρονου πολιτισμού μας και ένα νέο ηθικό πολιτισμό της πολιτικής. Πολιτική της αλήθειας! Κολυμπάμε μέσα στο ψέμα και την υποκρισία. Ο ατομισμός σε βάρος του γενικού συμφέροντος… Όλα τ’ απόνερα που μας απειλούν δεν είναι τίποτα άλλο από μία παγκόσμια κρίση της ηθικής. Κάτω από αυτήν την κρίση κρέμονται σαν σάπια σταφύλια όλα τ’ άλλα παρακμιακά φαινόμενα. Είμαστε στον 21ο αιώνα. Ο Μεσαίωνας είναι πολύ πίσω για να μας παρηγορήσει πως είμαστε καλύτεροι σήμερα.
Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας και ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα;
Θεία δώρα δεν νομίζω πως έλαβα ποτέ! Απλά, στο γάμο μου με τη φύση, τα ελαττώματά μου είναι περισσότερα από τα προτερήματά μου. Δυσκολεύομαι έτσι να τα κατατάξω βαθμολογικά. Αν έχω τέλος πάντων ένα δώρο, είναι η επιμονή μου. Προσπαθώ διαρκώς να διορθώνω τις αδυναμίες μου. Κυρίως κατάφερα αντί να μισώ να αγαπώ. Να συναισθάνομαι! Τα γνωστά ανθρώπινα αγρίμια, όπως το μίσος, η ζήλια, η μιζέρια, ευτυχώς με απεχθάνονται… Τι καλύτερο;
Τη μοίρα μας την ορίζουμε ή την δημιουργούμε με τις πράξεις μας;
Μοίρα;;; Η Ζωή μας είναι ένα συναποτέλεσμα του χρόνου, χώρου και ιδιαίτερου τόπου μέσα στους οποίους δρούμε. Πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, γεωπολιτικά, ιστορικά κλπ. Οι άνθρωποι είναι ίδιοι και ταυτόχρονα διαφορετικοί. Προφανώς και έχουμε την ευθύνη των πράξεων μας. Είναι όμως απόλυτα αυτογενείς αυτές; Όταν ο χαρακτήρας του κάθε ανθρώπου διαμορφώνεται από τη στιγμή που γεννιέται στο περιβάλλον μέσα στο οποίο εξελίσσεται, και που ποτέ, δεν είναι απολύτως ίδιο; Είμαι δημιουργός και εκτελεστής των πράξεων μου, μα και συνάμα έχω και πολλούς «συνοδούς». Ζητήματα της ψυχολογίας ίσως είναι όλα αυτά, και εγώ, δεν είμαι ψυχολόγος...
Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;
Είναι ένα από τα θεία δώρα που αρνήθηκα σε προηγούμενη ερώτησή σας!!! Από το σκοτάδι ξεφυτρώνουμε και στο σκοτάδι ξαναχανόμαστε. Στο μεταξύ τους υπάρχει φως και ημίφως. Πέφτεις και σηκώνεσαι εναλλάξ πολλές φορές. Εγώ αυτό το μαγγελιό το γλεντώ κάθε φορά που μου συμβαίνει. Ο Νίτσε έλεγε: Αυτοί που έχουν ένα «γιατί» για να ζουν, μπορούν να αντέξουν σχεδόν οποιοδήποτε «πως». Ακριβώς γιατί μία είναι η ζωή του καθενός μας και δεύτερη δεν έχει.
Ναι, είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Η απελπισία είναι κακός μπελάς. Σου στερεί τη θέληση να παλέψεις τα θηρία που σε απειλούν. Είτε είναι τα δικά σου ατομικά είτε των άλλων. Κατάφερα έτσι να χαμογελώ περισσότερο , να βλέπω τον ήλιο με άλλο μάτι…
Τι περιλαμβάνει η καθημερινότητά σας;
Έναν πρωινό καφέ. Απόδειξη πως είμαι ζωντανός! Σ’ έναν κόσμο γιομάτο τρέλα και με τη δική μου τρέλα ακόμα πιο ψηλά! Τρέχω μέσα σε αυτόν ακατάπαυστα - σαν σε μαραθώνιο - δίχως να γνωρίζω που και πότε τερματίζει. Μεγαλείο!!!
Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;
Αν είναι, πράγματι «εξουσία», συνήθως τις απεχθάνεται. Αν είναι πραγματική «δημοκρατία» τις υπηρετεί. Οι τέχνες, ο πολιτισμός είναι που μας διαφοροποιεί από τα θηρία. Μαζί τους ανθίζει ο ανθρωπισμός.
Οι πιο σκοτεινές εποχές της ανθρώπινης ιστορίας ήταν όταν αυτές δαιμονοποιήθηκαν από τυραννικές και οπισθοδρομικές εξουσίες. Η Ζωή χωρίς τις τέχνες, χωρίς πολιτισμό, θα ήταν θανάσιμη. Μία διαρκής μαύρη δυστυχία.
Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;
Την αγάπη για τον Άνθρωπο και τον Πλανήτη μας! Δυστυχώς αυτή δεν νομοθετείται· καλλιεργείται… Συνεπώς δεν κάνω για νομοθέτης. Αν αφήνω λίγους σπόρους αγάπης να φυτρώσουν με τα μυθιστορήματά μου, η αγκαλιά σας μου αρκεί.
Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;
Να μην κάνει το ίδιο λάθος με μένα. Να κοιτάζει τον κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια. Ο δικός του κόσμος είναι πιο ωραίος.
Γεννήθηκε στην Παλαιόβρυση Λακωνίας -πολύ μικρό χωριό του Ταϋγέτου. Γιός πάμφτωχης οικογένειας.
Μεταναστεύουν στον Καναδά το 1953. Επιστρέφουν τέσσερα χρόνια αργότερα και μετά ένα χρόνο χάνει τον πατέρα του, ήδη άρρωστος, νεότατος. Ο ίδιος ήταν εφτά μόλις χρόνων.
Αργότερα στην Αθήνα δραστηριοποιείται κατά της χούντας και παίρνει μέρος στις κινητοποιήσεις του Πολυτεχνείου. Από τότε ενεργοποιείται μόνιμα με τα κοινά. Γενικός Γραμματέας της ΓΣΕΒΕΕ για 15 χρόνια, αντιπρόεδρος της Οικονομικής Κοινωνικής Επιτροπής Ελλάδας. Στη δεκαετίατου’90, Πρόεδρος του Συλλόγου Δισκοπωλών Ελλάδος.
Με τον σύλλογο, ως εκδότης και διευθυντής, εκδίδει το μουσικό περιοδικό «Άσμα το Ελληνικόν».
Στο αρχείο του διατηρεί, συναυλίες, σπάνιες συνεντεύξεις και άρθρα από μεγάλους έλληνες συνθέτες, στιχουργούς και τραγουδιστές.
Το υλικό αυτό, για την «Τιμή» του καλού Ελληνικού τραγουδιού και την επερχόμενη από τότε κρίση της μουσικής βιομηχανίας, αποτελούν παρακαταθήκη στην πολιτισμική κληρονομιά μας.
Επί 38 χρόνια διατήρησε κατάστημα μουσικής.
Αρθρογραφεί συχνά στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.
΄΄ΟΙ ΜΕΤΟΙΚΟΙ ΚΑΙΡΟΙ΄΄ είναι το τέταρτο του μυθιστόρημα μετά από τα:
ΔΥΤΙΚΟΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΗΣ ΓΗΣ - ΑΚΥΜΑΝΤΟΙ - ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΠΑΣ ΝΑ ΜΗ ΧΑΘΕΙΣ. (Τα δύο τελευταία ανεβαίνουν στο θέατρο το 2022 σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη και Δημήτρη Μυλωνά)
(Για τον aylogyros news και τον Παύλο Ανδριά)
