Κουβέντα στην «αυλή»… με τη σκηνοθέτις & ηθοποιό Μαρία Λουΐζα Παπαδοπούλου, με αφορμή την συμμετοχή της στη θεατρική παράσταση «Ίβαλα, Ίβαλα ω, πάμε γιαλό-γιαλό», στο Θέατρο Αλκμήνη
Είναι στιγμές που ο καθένας από εμάς, τους «θεατές» των γεγονότων, θα ήθελε να ήταν πάνω στο σανίδι, έστω και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Για εσάς όμως το «σανίδι» είναι τρόπος ζωής, είναι η καθημερινότητά σας, η «ανάσα» σας. Τι σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Προσωπικά είδα τον «Μορμόλη» 6 χρονών και μαγεύτηκα ενθουσιάστηκα στα καμαρίνια πήγα και είπα θα γίνω ηθοποιός αυτό με ακολουθούσε όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο μπήκα και στην ομάδα του θεάτρου και την επόμενη χρονιά έφυγα με ωτοστόπ από την Ζάκυνθο και έδωσα στον Κουν. Ένας συμφοιτητής από την νομική μου έδωσε 1.000 δραχμές τότε να πληρώσω τα εξέταστρα. Ποιος ξέρει τι με τράβηξε έξι χρονών παιδί, τι με μαγνήτισε…
Μια μουσικοθεατρική παράσταση-αφήγηση, έρχεται να μας μιλήσει για όλα εκείνα που πιθανόν να αγνοούμε για τη Σμύρνη του 1922. Τι σας έκανε να συμμετέχετε στο «Ίβαλα Ίβαλα ω, πάμε γιαλό γιαλό» & ποιος είναι ο ρόλος σας σε αυτή την πρωτότυπη σύνθεση;
Κάνω την βασική αφήγηση και δανείζομαι πολλά από την έξοχη Αγγέλα Παπάζογλου, μια ρεμπέτισσα Σμυρνιά, βενιζελική ως το κόκκαλο. Το κείμενο είναι συνδυασμός και κολλάζ αφηγήσεων αληθινών της ρεμπέτισσας από το βιβλίο του γιου της Γιώργη Παπάζογλου «τα χαΐρια μας εδώ» και πρωτότυπα κείμενα δουλεμένα στο ύφος του λόγου της υπέροχης αυτής σμυρνιάς ρεμπέτισσας για να μπορέσει να συμπληρωθεί η αφήγηση της ιστορίας από το 1919 έως το 1922.
Τι θα κρατούσατε από αυτή την παράσταση θεωρώντας το ως «πολιτιστικό πλούτο»;
Την σχέση ιστορίας θεάτρου, την μεταμόρφωση της Ιστορίας σε θέατρο. Ήταν μια πρόκληση.
Ποιο μήνυμα – κάλεσμα, θα «στέλνατε» στους υποψήφιος θεατές, για να έρθουν να δουν το «Ίβαλα Ίβαλα ω, πάμε γιαλό γιαλό»;
Να δουν την ιστορία όπως είναι… Πάντα μια αφήγηση με υποκειμενισμό αλλά στην ουσία πολυφωνική με αντικρουόμενες οπτικές.
Πόσο συμβολική πιστεύετε πως είναι η φιλοσοφία αυτής της παράστασης και πόσο ευεργετικά θα λειτουργήσει στον ψυχισμό του θεατή;
Η φιλοσοφία της παράστασης στηρίζεται στους αρχαίους: στην τραγωδία με την θεματικής της ύβρης και τον ματωμένο κύκλο της μα και στον Ηράκλειτο: Τα πάντα ρεί. Έχει γίνει και τραγούδι στην παράστασή μας «σατυρίζοντας» την μεταστροφή της τύχης επί τα χείρω. Ένας τροχός, μια ξύλινη ρόδα στρέφεται στην αρχή από τον Στυλιανό. Είναι ο τροχός της τύχης, το ευμετάβλητο της ζωής. Η μικρασιατική καταστροφή ξεκίνησε με μεγαλειώδη νικηφόρα χαρά και κατέληξε στον πιο τραγικό ξεριζωμό. Επιπλέον ο στοχασμός πάνω στην αιτίες του ξεριζωμού και η απόδοσής του με εικόνες, μουσική, θεατρικούς τρόπους, δημιουργεί στον θεατή μια μορφή κάθαρσης.
Τι σημαίνει η λέξη «ομαδικότητα» για εσάς και τι «υποκριτική απόδοση»;
Θα συμφωνήσω με την Λένα. Ο Στέλιος μιλάει για μια ομαδικότητα υψηλού βαθμού. Όταν συνειδητά άνθρωποι με κοινούς σκοπούς αποφασίζουν να συμπορευτούν σε διάρκεια χρόνου. Η ομαδικότητα έχει διαφορετικές βαθμίδες. Σε κάθε θέατρο και στο πιο εμπορικό, ομαδικότητα υπάρχει. Ένα είδος. Στην συγκεκριμένη παράσταση αναπτύχθηκε ένα πολύ ωραίο κλίμα ζεστό και αποτυπωνόταν στο αποτέλεσμα. Στην Ζάκυνθο δε ήμασταν όλοι προσηλωμένοι στο συγκεκριμένο καλλιτεχνικό έργο. Μπορέσαμε και λειτουργήσαμε σαν μια δεμένη καλοκουρδισμένη ορχήστρα και αυτό αναδυόταν πιστεύω.
Θα σας δούμε και κάπου αλλού φέτος; Ποια είναι τα «άμεσα» σχέδιά σας;
Αρχικά έχω να υλοποιήσω ένα παλιό σχέδιο, το οποία είχα αρχίσει λίγο πριν το κορωνοϊό που μας έκλεισε όλους μέσα. Ένα παραμύθι για το περιβάλλον με τον τίτλο της «Ύριας το τραγούδι», σε δεκαπεντασύλλαβο δικής μου εμπνεύσεως. Το μοιρολόι μιας αιωνόβιας ελιάς, μια ελιάς από ένα αρχαίο ελαιώνα, τον φυσικό Παρθενώνα της Ζακύνθου που δυστυχώς κάηκε. Θα ήθελα επίσης να παρουσιάσω την «Γυναίκα της Ζάκυθος» του Δ. Σολωμού στην Αθήνα, με μια ηθοποιό αυτής της παράστασης, την Οδύσσεια Μπουγά που συνεργαζόμαστε χρόνια. Στην συνέχεια ελπίζω να βρούμε πόρους και να συνεχίσουμε την όμορφη αυτή συνεργασία με τους ηθοποιούς της παράστασης του Ιβαλα Ιβαλα ω πάμε γιαλό γιαλό.
Σπούδασε στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, και στην νομική σχολή Αθηνών. Διπλωματούχος βυζαντινής μουσικής (κι επί πτυχίω στην μονωδία). Έχει κάνει μεταπτυχιακές νομικές και θεατρολογικές σπουδές στο Παρίσι. Έχει σκηνοθετήσει πλειάδα παραστάσεων με την ομάδα της την Ανέμη: Αφηγήσεις, σκηνικές συνθέσεις, παραστάσεις κειμένων θεατρικών και μη κλασσικών και σύγχρονων performances, site specific θέατρο. Για πολλές από αυτές έχει λάβει επιδότηση από το ΥΠΠΟ και έχει συνεργαστεί με το Εθνικό θέατρο (Γούνα Μ. Κρουζ) το Δη.πε.θε. Ιωαννίνων, (στην παιδική παράσταση Νινιάν Ραμμοπούλου και στο “ένα συνηθισμένο θαύμα” του Σβαρτς) .
Έχει συνεργαστεί με το θέατρο Αμόρε , («Οξυγόνο» Βιριπάεφ) με το Φεστιβάλ Αθηνών. Έχει κάνει θεατρικές εκδηλώσεις περφόρμανς στον δημόσιο χώρο όπως τον δημόσιο ανοιχτό διάλογο για το περιβάλλον με συμμετοχή καλλιτεχνών, επιστημόνων, πολιτών. Έχει γράψει και σκηνοθετήσει το δεκαπεντασύλλαβο παραμύθι «Της Υριας το τραγούδι» με θέμα την απληστία την «αποδαψίλωση» του περιβάλλοντος. Έχει αναλάβει επιμέλεια πολλών σκηνικών συνθέσεων. Έχει σκηνοθετήσει μικρού μήκους ντοκιμαντέρ.
Έχει αφηγηθεί παραμύθια και έχει παίξει ως περφόρμερ σε παραστάσεις της. Σκηνοθέτησε δύο παραστάσεις στα πλαίσια του θεσμού «ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΝΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ»: το πεζοποίημα του Δ. Σολωμού «Γυναίκα της Ζάκυθος Οράματα Διονυσίου Ιερομονάχου». Επίσης συνέθεσε και σκηνοθέτησε την παράσταση ΙΒΑΛΑ ΙΒΑΛΑ Ω ΠΑΜΕ ΓΙΑΛΟ ΓΙΑΛΟ που αφορά τις αιτίες της μικρασιατικής καταστροφής.
Έχει συνεργαστεί ως βοηθός σκηνοθέτη του Λ. Βογιατζή Α. Αμπάζογλου, ως βοηθός σε ντοκιμαντέρ στην Θράκη για το ARTE… επίσης ως ηθοποιός με την Α. Κοκκίνου. Έχει διδάξει υποκριτική σκηνοθεσία στο Πανεπιστήμιο Πατρών και σε διάφορα δημόσια ΙΕΚ υποκριτικής για πολλά χρόνια
Έχει τιμηθεί με το βραβείο νέου δημιουργού από την Ένωση Ελλήνων θεατρικών κριτικών τα 2002 και έχει λάβει υποτροφία Fulbright στην Νέα Υόρκη που παρακολούθησε το αμερικάνικο θέατρο.
Σχετικά με την παράσταση, δείτε ΕΔΩ
Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά
